Spannende dingen....

Maandag werd er dus een nieuwe combiketel in mijn hutje geplaatst. Voor de verwarming lijkt het niet zo veel uit te maken. Dat weet ik niet precies, want volgens mij heb ik nogal kouwelijke buren. De thermometer in mijn huiskamer heeft zolang ik hier woon altijd een temperatuur aangegeven van minstens 19 graden, ook als mijn verwarming uit stond in de winter Eerst dacht ik nog dat de thermostaat stuk was, maar bij de nieuwe ketel hoort een nieuwe, digitale, thermostaat en die geeft ook altijd meer dan 19 graden aan, ook als mijn verwarming uit staat en het buiten een graad of zes is.

Maar het verschil in warmwater is onvoorstelbaar!
Met de vorige ketel had ik alleen maar keus tussen koud en 'heet met dodelijke kracht'. Soms lukte het om een iets minder levensgevaarlijke straal uit dat monster te halen, maar dat was uitzonderlijk. Na drie keer heel erg klagen bij de huisbaas heeft een vriendelijke waterkundige me een hele mooie douchekop gegeven en sindsdien had ik niet meer de neiging om in paniek weg te rennen zodra de douche warm werd, maar echt comfortabel was het nog steeds niet.
Nu heb ik dus een douche die ik aangenaam zachtjes lauwwarm over me heen kan laten sprinkelen. Ik moet er bijna weer aan wennen.

Een ander wonder is dat ik nu in 3 tellen heet water uit de kraan heb. In de douche, maar ook in de keuken. In de tijd dat ik hier woon heb ik volgens mij het meeste water verbruikt met wachten op warm water. Ik begon me daar best schuldig over te voelen: Zo ontzettend veel prachtig schoon, helder water zomaar weg laten stromen? Dat kan toch niet?
Daarom maakte ik mijn afwaswater heet in de waterkoker. Het duurde niet eens zo erg veel langer en ik gooide veel minder schoon water ongebruikt weg. Mijn waterkoker was een plastic geval wat ik een halfjaar geleden voor twee euro bij de kringloop had gevonden. Toen zag het er al niet erg fris uit, maar zonder geld kun je je geen eisen veroorloven, dus ik deed het ermee. Ik kookte er mijn theewater mee en soms een kopje bouillon, maar de ingebrande kalk van de waterkoker was toch wel te proeven en ontkalken leek er uiteindelijk meer kwaad dan goed aan te doen.
Door zuinig te leven en een beetje mazzel lukt het me weleens om wat centjes over te houden en een week of wat geleden durfde ik al eens in de winkels en op internet te gaan snuffelen voor een hele hagelnieuwe waterkoker.Niet van harte, want de ouwe deed het immers nog, ondanks z'n verkalkte voorkomen.
Waterkokers kunnen dúúr zijn, sommige kosten meer dan 100 euro!!!!

Maar voor minder dan 20 euro is er ook al aardig wat keus, maar die zijn bijna allemaal van plastic en dat wilde ik toch liever niet, want zo intensief als ik 'm zou gaan gebruiken, zou het ding al snel weer helemaal geel en vies zijn van de ingebrande kalk.
Maar nu kan ik zonder schuldgevoel mijn afwaswater uit de kraan tappen. In drie tellen is het heet! Nu zal een nieuwe waterkoker alleen maar een theewatertje of een kopje hete bouillon hoeven te koken. Het idee van een nieuwe waterkoker was opeens een goed plan! Prompt zag ik op internet een leuk, roestvrijstalen waterkokertje bij een electronicagigant hier in de buurt voor net geen twee tientjes. Precies goed voor mij! Ik heb toch nog een dag of wat zitten twijfelen, maar dat vieze, vergeelde plastic ding is ècht góór!

Dus vanmiddag ben ik naar die winkel gefietst en heel trots en parmantig heb ik mijn nieuwe waterkokertje uit het schap gepakt. Helemaal blij liep ik in de richting van de kassa en toen kwam ik langs de computerhoek.
Daar stonden ook Printers. Heel Veel Printers. Ik ging er toch maar even kijken, want ik had me voorgenomen om ooit weer eens een printer te kopen. Ik had er eerder al één, maar die heb ik aan iemand gegeven die er destijds dringend een moest hebben.

Printers zijn eigenlijk helemaal niet duur meer tegenwoordig. Je hebt ze al met een scanner en een beeldschermpje en een kaartlezer erin voor nog geen zestig euro!
Ik was helemaal verbaasd!
En voor nog eens tien euro meer kun je draadloos printen!
Ik was verbijsterd!
En veel keus!!

Dus ik heb printers staan bekijken tot ik er draaierig van werd. Ik bedacht me dat ik voor mijn studie en voor mijn verhalen toch eigenlijk niet zonder printer kon. Ik bedacht me dat ik me altijd wel erg onbeholpen voelde als ik een officiële brief zat te schrijven met een balpen op lijntjespapier. Ik bedacht me dat ik in het afgelopen jaar erg goed heb leren tiepen op de computer. Ik bedacht me dat dat printen bij de bibliotheek op de duur toch ook niet goedkoop is. Ik bedacht van alles en ik bedacht me dat ik nog een beetje méér geld op mijn rekening had dan ik gewend ben.......

En nou heb ik een dus een gloednieuwe printer die ook kan scannen. Eentje met een draad, zonder kaartlezer en er zit geen schermpje in, maar hij maakt keurige drukwerkjes, dus ik denk wel dat 'ie goed is.

Of hoop ik dat? Want het is best een wiebelig plastic geval.
Voor mijn doen was het best veel geld, hoor.
Dus als het nou niet de allerbeste voor z'n prijs is? Dat is toch zonde van mijn centjes.
Als 't ie volgende week al stukgaat, dan moet 'ie gerepareerd worden, dus heb ik toch weer géén printer en wordt 'ie dan wel helemaal goed gemaakt?
Wat een kopzorgen geeft zo'n printer, ik word er helemaal ongedurig van...

Kopje thee dan maar, dan word ik misschien weer wat rustiger.

Hmmmmm.... De thee is vandaag wel heel erg lekker.....!

Wat zal ik eens met mij gaan doen?

Mijn leven is er een van grote en kleien wonderen. Eigenlijk meer dan ik aan kan, lijkt het soms.
Vanavond bedacht ik me dat mijn mijn naam toch wel toepasselijk is: Carine, Catharina, Cat.
Het heet immers dat een kat negen levens heeft. Met een beetje goede wil, tel ik er nu vier. Ik ben nu met mijn vierde leven bezig, of zijn het er al meer?

In als die levens komt in elk geval één ding overeen. Als mensen me vragen wat ik wil gaan doen haal ik mijn schouders op en zeg ik: "Dat weet ik niet".
Welk beroep past bij mij?
"Dat weet ik ook niet".
Wat vind ik leuk om te doen?
"Alles, als het maar op een leuke manier gebeurt". Behalve voetballen en luisteren naar Jan Smit. Da's echt nooit leuk.

Dus wat wil ik nu gaan doen? hoe zal ik mijn geld voortaan gaan verdienen, hoe maak ik me nuttig en verdienstelijk tussen nu en mijn pensioen?

Dat laatste is het makkelijkst te beantwoorden: Ik ga niet met pensioen. Zodra mijn roeping me vindt, zal ik altijd door blijven gaan tot ik moet stoppen omdat ik over mag naar het hiernamaals, of hiernaniets. da's een kwestie van opvatting, of van moed.
Vanmiddag fietste ik over het dorp met de hevige herfstwind om mijn oren en voor het eerst in veel te lang was ik helemaal los van mijn eigen getob en onbegrip tussen anderen en mij. Even dat heerlijke vrije gevoel dat ik in mijn eentje lekker mijn eigen leven leef. Geen stemmen van anderen die mij proberen te overtuigen van dingen die ze zelf vaak niet eens kennen.
Er was opeens allemaal Ik! - Punt!

Opeens wist ik het. Op dit moment in dit leven is alles wat ik wil: Mijn verhalen schrijven.
Al het andere komt daarna. Vanmorgen had ik nog 14 verhalen in mijn hoofd, inmiddels zijn het er 15 geworden. Ik raak steeds verder achterop. Tijd om er echt wat mee te doen.
Of mijn verhalen de vervulling gaan worden van de tijd die komen gaat, weet ik niet. Volgens de wetten van het leven kan nog steeds van het één het ander komen. Ik zit er niet mee. Ik ben vandaag al dolblij dat ik voor het eerst in mijn leven helemaal zelf, alleen, zonder advies, zonder goedbedoelde druk van anderen bedacht, ontdekt, vastgesteld dat ik een weg heb om te gaan.

Schrijver....
Wordt dat mijn vijfde leven, of zie ik er één over het hoofd.

Wat geeft het ook. Ik wens iedereen veel leesplezier

XX

Soort van verliefd.. ?

Soms zou je als mens met al je nukken en luimen, je te snelle oordelen, vooroordelen en te weinig tijd om even stil te staan en beter te kijken en te luisteren, willen dat er iets bestond waardoor je dat muurtje niet meer had.
Harry Mulish was in mijn ogen altijd min of meer het prototype betweterige intellectueel. Die pijp, die bril, die lichaamshouding. Daarbij zijn accent en zijn kennelijk ongenaakbare zelfverzekerdheid lieten hem op radio en TV niet altijd als een erg menselijke mens overkomen.

Vanavond zag ik op internet een interview met hem terug wat twee jaar geleden is opgenomen. Een gedeelte in zijn geboortehuis, nog een stuk in het huis waar hij daarna woonde en de rest in zijn laatste woning in Amsterdam.
Met aandachtig kijken en luisteren kwam ik erachter dat Mulish een heel warm mens was. Niks arrogant. Ook niet betweterig, maar erudiet. Tot mijn verrassing heeft hij niet eens een middelbare schooldiploma.
Hij was iemand met een subtiele, diepgaande humor. Iemand met een benijdenswaardig vermogen om het leven te kunnen beleven zoals het zich aandient en pas later vol verwondering te bedenken dat hetgeen gebeurd was eigenlijk heel bijzonder was, zó bijzonder dat hij er prachtige verhalen uit heeft geput.

Het interview was twee jaar voor zijn dood, maar toen al liet hij zien dat het leven wat hem gegeven was, al een eind gevorderd was met het laatste hoofdstuk. Hij was nog niet ziek, nog helder van geest, maar als het boek uit is, is het uit. Dan mag het dichtgeslagen worden en opgeborgen. Misschien wil je nog één keer de kaft strelen, als om het boek te bedanken voor wat het je gaf. Daarna staat het in de kast. Een boek tussen de boeken en als je ogen later nog eens langs de rug glijden zal je even vervallen in een mijmering of alleen een glimlach en je bent blij dat zoiets in je leven heeft mogen bestaan.

Moet ik Harry nu bedanken? Of mag ik gewoon stilletjes blij zijn omdat hij Harry Mulish was........


Ik ben ook blij met de mensen om me heen. Maar het kost me moeite om de brug te slaan tussen vroeger en nu. Ik kan niet verdergaan waar ik met oude vrienden gebleven was, en ik weet niet of het hen lukt om nieuwe vrienden met hen te worden. Ik weet niet precies hoeveel er nu anders is of wat zij als anders zullen ervaren dan toen, dus ik weet ook niet wat ik moet zeggen als ik ze weer zal ontmoeten. Kan ik de draad nog oppakken of valt er geen touw aan vast te knopen?
"Gewoon proberen," zeggen ze, maar wat is gewoon en hoe vaak mag ik proberen? Ik zucht zo diep als ik kan en ik vermoed, zover ik mezelf ken, dat er vast een dag komt waarop ik plotseling en heel onhandig over deze enorme drempel heen klim om er daarna achter te komen dat er eigenlijk niks aan de hand was.

Vandaag komt het er niet meer van.
Morgen dan?

Of later....