Het is bijna kerst en niet eens wit..

Vanmorgen werd ik wakker met een aanzet voor een verhaaltje:

"Dit jaar wil ik het anders met Kerst", zei Sjoke. Haar gezicht leek gezwollen en was een beetje roder dan anders, alsof ze een hele huilbui had ingeslikt.
"Hoe dan?", vroeg Nout terwijl hij met zachte klopjes op zijn dij de kat uitnodigde om op zijn schoot te springen.
"Kweenie", zei Sjoke. "Gewoon ànders. Kerst is altijd zo...." Ze haalde haar schouders op alsof ze de woorden uit haar mouwen probeerde te schudden.
"Dus geen boom?", probeerde Nout. Hij kon niks beters bedenken omdat de kat met haar scherpe nagels een nestje in zijn buik probeerde te graven en dat deed zoveel pijn dat Nout niks zinnigs kon bedenken.

Sjoke keek haar man nadenkend aan. Ze wist hoe Nout gesteld was op tradities, vooral als deze vol sfeer en gezelligheid waren....

.... Nouja, en daar bleef het bij. Ik kon er niet veel meer van maken. Aan de ene kant ben ik tochg wel blij dat er eindelijk weer eens iets verhalerigs door mijn hoofd spookt, maar toch weer jammer dat het niet meer wordt dan een ijle flard. Niks om mijn tanden in te zetten, rusteloos te worden of juist weg te glijden in een trance, een levende dagdroom die ik mag vertellen.

Laat ik me daarom maar op kerstmis richten. Sinterklaas is weg, alle zoet- en kleurstoffen zijn weggesnackt, godzijdank, want ik was op zeker moment wel een beetje stoned van dat spul. Nee, niet lekker stoned. Ik begon helemaal te vervreemden van mijn eigen lijf. Bijna niet uit te leggen....

Dus binnenkort kerstkransjes? Alsof die wel gezond zijn...
Snieklaas heeft tenminste nog een paard waar je nu en dan een wortel van kunt jatten voor de broodnodige vitamientjes.
Wat eet een rendier eigenlijk? Dennenappels ofzo? Onee: Mos...
Luzziknie!

Misschien wil Sjoke daarom geen gewone kerst. Waarschijnlijk is ze al dat gevreet en geprop gewoon beu. Ze is best mollig. Volgens Nout is ze Mooi Rond, maar Sjoke zou zichzelf veel mooier vinden als ze het ranke postuur terug zou hebben van toen ze zeventien was. Toen vond Nout haar ook al mooi. Bloedmooi, zelfs. Hij was meteen knalverliefd op haar.

Sjoke glimlacht als ze er aan terugdenkt. De Nout van toen maakte haar verlegen. Ze kon geen woord uitbrengen als hij verliefd naar haar keek. Iedereen vond het prachtig: Sjoke babbelkous met een mond vol tanden en de mooiste verlegen glimlach van de buurt.

En ook al hangt Nout enorm aan tradities en vaste gewoonten, bij hem is Liefde geen dag hetzelfde.
Sjoke zucht ervan. Nout kijkt haar aan alsof hij weet waar ze aan denkt en meteen tovert Sjoke haar mooiste verlegen glimlach op haar gezicht.

"Kom", zegt Nout. "We gaan naar het bos."
"Nu meteen?", vraagt Sjoke verbaasd.
"Ja", zegt Nout."We gaan de boom uitzoeken die we dit jaar met kerst niet in huis gaan zetten!"

Waaaaah! Crisis!

Ja, ik zit middenin een crisis. Ik heb namelijk een stuk of wat computers.
Nou probeer ik steeds te bedenken hoe ik die vervelende apparaten zo efficiënt mogelijk samen kan laten gaan.
Ze moeten van alles kunnen, liefst tegelijk zonder dat het één ten koste gaat van het ander, ze mogen nauwelijks energie gebruiken en het hele ICT-gedoe mag geen noemenswaardige ruimte innemen in mijn huis.

Raad eens: Dat kan niet, het lukt niet. Niets werkt zoals ik het graag zou willen. Ik voel me een Nerd met twee desktop PC's, twee laptops, een Media player, een NAS een smartphone en een TV-toestel.

Het is een ongelofelijke puzzel en het ziet ernaar uit dat ik toch meerdere apparaten zal blijven gebruiken, want een apparaat ter grootte van een TV zul je niet zomaar in je tas stoppen om onderweg mee te kunnen bellen, om maar eens wat te noemen.

Buiten de fysieke beperkingen, kun je niet zomaar overal van alles op kunnen installeren. Mijn Smartphone heeft bijvoorbeeld al kuren omdat ik 'm tot de rand vol heb zitten met 'apps' die ik graag allemaal wil kunnen blijven gebruiken en eigenlijk wil ik er nog wel een paar meer, maar dat kan dus niet....

Daarom is het wel makkelijk dat ik dat ene laptoppie heb, die is ietsje groter dan een netbook, maar nog wel zo klein dat ik me er niet halfdood aan loop te sjouwen. Het is wel jammer dat het een ouwetje is, dus het loopt allemaal niet zo vlot. Filmpjes van internet stotteren en haperen, de USB is te traag voor mijn Professionele Externe Geluidskaart, dus sommige dingen kan ik daar niet mee. Bijvoorbeeld iets-met-geluid-onderweg. Op zich geen probleem, want ik heb nóg een laptop die veel nieuwer is en dus sneller. Daar hapert geen filmpje op en ik kan er zelfs meersporen opnames mee maken: Vingers in de neus en gáán....

Maar die is best groot en zwaar. Die neem ik niet graag mee. Eigenlijk zou die best goed kunnen in mijn muziekhoek, maar als ik dat ding daar ergens uitgeklapt wil parkeren, kan ik niet meer pianospelen, want de laptop dekt dan minstens een kwart van de piano af. Daarom staat daar een desktop. Dat zijn losse onderdelen. Dan kan het beeldscherm gewoon op de rand van de piano staan met het toetsenbord ernaast, of op schoot.

En als die computer dan toch daar staat, mat de dure USB-geluidskaart eraan, is het logisch dat ik ermee kan internetten, want mijn pianoleraar woont op joetjoep, en mailen natuurlijk - als ik dan toch online ben... Boven dien zijn de softsynth, de sampler en de seqeuncer vanzelfsprekende accesoires bij de meersporen studio. Bovendien paste er ook nog een TV-ontvangertje in die computer waarmee ik dus ook ouderwetse videobanden om kan zetten naar DVD's.
Het toetsenbord van deze ploeter tiept ook erg fijn, dus Office hoort hier ook op, natuurlijk.
Gelukkig doe ik niet aan fotografie, anders moest er ook nog een foto-winkel op de ploeter. En hij heeft nu al volop kuren omdat ik kennelijk meer vraag dan wat het ding eigenlijk kan

Wat wel nodig is bij alledrie computers, is een programmaatje om te zorgen dat alle belangrijke bestanden op alledrie te openen zijn. Daarvoor is die NAS dan weer erg fijn. Ik kopieer de boel gewoon van en naar die NAS. Nouja; daar hoef ik weinig voor te doen, daarvoor heb ik een programaatje wat dat voor me doet. Bovendien staat op die NAS ook een heleboel muziek en een stel films die ik .. ehm.. geleend heb.

Ik ben een beetje gefocust op goed geluid, dus in het bezit van een aardige stereo installatie. Ik kan dsaar een computer op aansluiten, maar dat vind ik niet zo prettig. Dat vreet stroom en die computer ventilatoren zijn veel te lawaaiïg, dus toen ik die mediaspeler tegenkwam... vooruit dan maar. Eigenlijk was dat niet echt nodig, want mijn smartfoon kan ook bijna alles wat die mediaspeler doet, maar als ik dan gebeld word... is niet handig...

Eigenlijk wil ik al die apparaten kwijt. In elk geval vervangen door iets wat alle voordelen in één heeft, maar het mag zo goed als niks kosten.

Gelukkig kan ik alvast beginnen met opruimen. Die tweede desktop gebruik ik namelijk niet. Daarvoor is die ene die ik nu gebruik in de plaats gekomen, deze maakt namelijk een stuk minder herrie.

Dus als nog iemand een niet-zo-nieuwe-computer zoekt, met een heleboel ventilatoren aan boord: Voor dertig euro heb ik er eentje voor je!

Je moet niet alles geloven wat er over Sinterklaas verteld wordt...

Vandaag was Sint bij mij in de straat. Hij liep gewoon langs, een beetje in zichzelf gekeerd, achter Piet aan die haastig voor hem uit liep. Minder begaafde zielen zouden zeggen dat het 'de TomTom-Piet' was waar Sint achteraan liep, maar dat is dus niet waar.

TomTom-Piet bestaat niet. Piet heeft geen TomTom of iets wat daar op lijkt nodig. Piet volgt zijn instinct en dat faalt nooit. Sommige mensen zullen nu schrikken. Die zijn van mening dat 'instinct' iets is voor dieren, eventueel voor vrouwen, met name als ze Moeder zijn, en dat klopt.
Wij als beschaafde, ontwikkelde mensen, denken anders over instinct, en dat is fout: Instinct en denken gaan niet samen. Daarmee is niet gezegd dat Piet niet denkt!
Piet denkt wel, hij denkt veel en hij denkt diep, heel diepzinnig. Zijn gedachten zijn veel te druk om ook nog aan zoiets onbenulligs als 'verdwalen' te denken.

Voor Sint geldt hetzelfde. Hij liep Piet niet achterna, hij liep ook dezelfde weg die Piet ging en hij kwam iets later. Sint heeft meer dan genoeg aan zijn hoofd om ook nog eens op Piet te gaan lopen letten. Piet is oud en wijs genoeg om op zichzelf te passen en Sint is ook oud en wijs genoeg om op zichzelf te passen.

Sint is overigens helemaal niet de baas over Piet. Piet is ook niet de baas over Sint.
Sint en Piet zijn autonoom, misschien zelfs anarchistisch, want ze doen alleen wat ze zelf het beste vinden.
Als iemand hen gaat vertellen hoe of wat ze zouden moeten doen, trekken ze zich daar niks van aan. Sint en Piet maken geen ruzie. Nooit!
Waarom zouden ze ook, je kunt het toch niet van ze winnen. Tenzij je daar heel lief om vraagt, dan nemen ze een kleurig stuk papier en stoppen daar de overwinning in met een rijmpje erbij:

"Sint heeft lang zitten verzinnen,
hoe hij jou kan laten winnen.
............................. "

En dan is iedereen weer gelukkig. In theorie zou iedereen op zo'n moment gelukkig moeten kunnen zijn.
In de praktijk loopt het weleens anders, maar daar ligt Sint niet wakker van. Piet ligt daar ook niet wakker van.
Daar schieten ze helemaal niks mee op, met wakker liggen. Daar word je alleen maar sjagrijnig van en dat wil Sint niet. Piet wil dat ook niet.
Soms doet Sint net alsof hij sjagrijnig is en Piet doet soms ook net of hij in een pestbui is. Dat doen ze voor de lol. Er is namelijk niks fijner om af en toe net te doen of je niet te genieten bent. Dat lucht op, haalt de druk van de ketel en geeft een even goed gevoel als een avondje doorhalen maar dan zonder droge mond en vervelend gevoel in je lijf als je de volgende dag uit je bed komt.
Sint wil geen kater en Piet wil ook geen kater.

Sint kan ook heel goed doen alsof hij kan dichten, maar Sint kan helemaal niet dichten. Piet wel. Piet kan een klein beetje dichten. Soms heeft Piet mazzel en dan lijkt een gedichtje op poëzie, maar doorgaans is het platte onzin. Zelfs niet goed genoeg om op muziek te zetten en door een Volendammer te laten zingen. Zo belabberd is de kwaliteit van de rijmelarij waar Sint en vooral Piet ons mee om de oren slaan.
Maar ook daar ligt Sint niet wakker van en Piet ligt er ook niet wakker van. Waarom zouden ze ook. Er zijn best veel dingen waar ze wel heel goed in zijn, dus dat compenseert.

Als je aan Sint vraagt waar hij vooral goed in is, geeft hij nooit een serieus antwoord. Sint is namelijk de bescheidenheid zelve. Piet is ook zeer bescheiden, dus die zul je ook nooit op horen scheppen over zichzelf. Piet zal ook nooit opscheppen over Sint en Sint schept niet op over Piet.
Dat is zo gegroeid en Sint en Piet voelen zich er goed bij.

Als je echt meer wil weten over Sint en Piet, zou je ze eens moeten spreken terwijl ze met hele andere dingen bezig zijn dan het jaarlijkse bezoek aan Nederland.
Het is waar dat ze elf maanden per jaar in Spanje wonen en werken. Dat doen ze heel bescheiden. Je moet echt weten dat je met één van de twee te maken hebt, anders merk je er niks van, al zouden ze naast je in de bus zitten. En dan nog zou je niet weten wie van de twee wie is, want ze lijken ontzettend veel op elkaar. Het is vooral vanwege de kleding dat wij ze 's winters uit elkaar kunnen houden.

Ik ben er toevallig achter gekomen dat Piet een hotel runt, ergens ten zuiden van Barcelona. Sint schijnt het heel goed te doen als Grafisch Ontwerper. Sint heeft veel buitenlandse klanten en Piet heeft ook veel buitenlandse klanten. Sint en Piet spreken veel talen.
Vloeiend.

Maar ze scheppen er niet over op. Ze doen gewoon hun werk, want ze doen hun werk graag en Sint heeft veel plezier in zijn werk. Piet heeft ook enorm veel plezier in zijn werk.

En elk najaar gaan ze samen op vakantie naar Nederland.

Dat vinden ze leuk!

Ik ben wel een beetje veranderd, geloof ik.

De blog die ik nu wil schrijven, zou moeten gaan over het goede gevoel wat ik de laatste tijd heb. Nee, niks euforisch. Geen manisch gevoel van Dikke Pret. Gewoon het besef dat 'het glas halfvol is'. Soms nog veel sterker: "Eén druppel is genoeg om te zorgen dat het glas niet leeg is".

Ik vind het nu best gek om te weten dat ik eigenlijk een heel leuk leven had zonder dat ik me echt gelukkig kon voelen. Ik heb dan ook helemaal geen heimwee naar dat leven, maar er zijn wel heel veel onderdelen van toen waar ik nu naar terug verlang.

Ik durf nu te verlangen en van het verlangen een streven te maken. Het oordeel van anderen is me nu minder waard dan mijn eigen waarde. Mijn gevoel voor eigenwaarde.

Daar komt het goed gevoel door. Ik leef nu mezelf. Niet meer alsof ik zolang op het plekje van een ander zit.
Om dat te bereiken heb ik keuzes gemaakt, soms hele moeilijke. Op zeker moment was het net alsof ik degene die ik jarenlang 'IK' heb genoemd, op een hele wrede manier heb doodgemaakt.
Het schuldgevoel, het verdriet en nog het één en ander waren heel echt en pijnlijk, maar er bestond geen andere weg. Waarschijnlijk zou ik nu helemaal niet meer leven als ik dat niet had gedaan.

Ik heb het niet alleen gedaan. Allerlei mensen hebben geholpen, sommigen meenden me te kunnen helpen, maar als ik twijfelde liet ik hun hulp niet toe. Ik heb geen spijt van de afstand of de afwijzing die ik me veroorloofd heb. Degenen die ik wel heb toegestaan zich met mijn lichaam en mijn geest te bemoeien, hebben dat heel goed gedaan: Ik ben tevreden.

Op dit moment ben ik het meest dankbaar om hoe geestelijk gesterkt ben, vooral in de afgelopen twee jaar.
Degenen die me daarin gesteund en begeleid hebben heb ik in mijn hart gesloten. Ik heb heel veel van ze geleerd en veel van de levenslessen die zij bewust en onbewust aan mij geleerd hebben, zullen nog lang doorwerken. Daar ben ik heel erg dankbaar voor en het inspireert mij om het mooiste uit mezelf te halen.

Bedankt!