Wakker liggen heb ik in principe afgeschaft. Door ondervinding weet ik dat daardoor niks wordt opgelost.
Maar soms kan het kind in mij de slaap niet vatten als gevolg van teveel indrukken.
Gewoonlijk heeft het kind namelijk veel beter door dan ikzelf, hoe zwaar, belangrijk en indringend de wonderen in mijn wereld zijn.
Gisteren was weer zo'n dag van het type: 'Knijp eens, want het lijkt wel of ik droom...'
Natuurlijk een hele bijzondere en spannende droom, de voorzienigheid trakteert mij immers heel vaak op dingen die ik zelf niet makkelijk kan geloven
Gelukkig weet het kind in mij dat het de moeite loont om er tijd en aandacht aan te besteden voordat de orde van de dag mijn gedachten weer opeist.
Vanavond drinken we er samen een hete chocolademelk op en zodra het kind geniet van haar welverdiende nachtrust ga ik er nog eens goed voor zitten en stel ik, als onbevoegd therapeut, de prangende vraag:
"Wat doet het met me?"
Heel veel. Gelukkig mag ik altijd met mezelf optrekken, want anders zou ik heel veel mooie momenten zomaar mislopen.
Moet ik mijn belevenissen dan misschien opschrijven; een boek van maken, zogezegd.
Heb ik daar het geduld wel voor? Ik ga namelijk graag op avontuur en als ik dat niet doe ben ik gewoon een perfectionist. Die laatste waakt ervoor dat ik niet zomaar allerlei onzin verkoop,
satire daargelaten.
Waarop de perfectionist de dingen weer ombuigt naar serieuze toon. Het moet niet al te luchtig worden vanwege het leed in de wereld of gewoon om niet de schijn te wekken dat elk rotleven ook zijn leuke kanten heeft en -waarschijnlijk- vice versa.
Of dit verwarrend is? Voor mij niet.
Wat wel verwarrend en beperkend werkt is mijn opvoeding: Mijn Nurture was namelijk nogal strijdig met mijn Nature.
Dat is misschien over een paar jaar een onderwerp voor een lezing ter ere van internationale vrouwendag. Ik heb namelijk in de riante positie verkeerd dat ik mocht proberen welke Nature versus wat voor Nurture het beste bij me past.
Vooralsnog moet ik vaststellen dat het één altijd op gespannen voet staat met het ander zolang ze niet bij elkaar aansluiten.
Gelukkig zit ik nu opnieuw in de pubertijd: Leve de Herkansing...
...... Hier viel ik ongeveer in slaap.
Vandaag realiseer ik me dat mijn toekomst niet drijft op de vraag: "Hoe nu verder", maar dat precies die gedacht waarmee ik in slaap ben gevallen mijn toekomst bepaalt: "Doe de dingen maar eens dunnetjes over".
Daarbij kan ik zomaar gebruik maken van de kennis van iemand die al een prachtige toekomst achter de rug heeft. De belangrijkste dingen op mijn bucket list zijn allang afgevinkt, dus nu is het de beurt aan mijn fuck-it list.
Voor degenen die nu een beetje bezorgd zijn kan ik zeggen dat er pas één persoon op die lijst staat, namelijk de prins op het witte paard.
ik heb immers ruim 45 jaar intiem met een man samengeleefd; Fuck that shit, ik bepaal voortaan lekker zelf wie me wakker houdt...
