Zie ginds komt....

Wat een mooie storm vandaag, zeg! Ik heb er lekker doorheen gewandeld onder mijn knaloranje paraplu. Gelukkig is die heel stevig, want soms wilde de wind 'm met alle geweld stukmaken, maar dat is niet gelukt.

Ik had een afspraak op het dorp. Meestal doe ik zoiets op de fiets, maar vandaag ben ik echt blij dat ik ben gaan lopen. Wat lijkt het lang geleden dat ik zó genoten heb van de herfst! Jarenlang vond ik herfst niet leuk. Misschien komt het omdat mijn vader tien jaar geleden in de herfst is overleden. Vaders worden oud, gaan dingen mankeren en dan komt er een dag dat je hoort dat hij in het ziekenhuis is opgenomen. Eerst was er nog hoop en plotseling niet meer. Ik heb niet eens echt afscheid van hem kunnen nemen. Ik heb de laatste keer dat ik alleen bij hem was iets gefluisterd in de trant van:
 "Is dit nou de manier waarop ik afscheid moet nemen van mijn vader? Ik kan je niet eens meer de hand drukken. Niet eens meer in de ogen zien. Wat moet ik zeggen? 'Het ga je goed, Pa?'."

En toen was ik stil. Hij ook.

De jaren daarna was herfst de tijd van nat, koud, donker en kil in mijn lijf. Ik was er bijna aan gewend...

Maar nu is de herfst weer Mooi!!! Ik durf ervan te genieten, spontaan genieten!
Ik ben vanmiddag na mijn afspraak nog naar de winkel gegaan en heb melk, pepernoten en cacao gekocht.

Thuis lekker kaarsjes aangestoken om het grauwe halflicht mooi te maken, een hete choco gemaakt en met de pepernoten erbij heb ik Sinter-knus gevierd. Heerlijk!

Ik heb ook nog drie woorden op de muur geschreven. Niet letterlijk op het behang maar op het schoolbord.

'Integer'
'Optimistisch'
'Berustend'

Er schiet me nu niks te binnen wat ik daar nog aan toe wil voegen. Er zal vast nog wel wat te bedenken zijn, maar deze kwamen op als de woorden die ik in mijn blazoen wil schrijven. Zó wil ik leven.

Alles en iedereen in zijn waarde laten.
Nooit de dag door somberheid laten beheersen.
Weten dat je niet alles kunt veranderen.

Dat is even in het kort, hé?

Ik vond dat ik het vandaag goed deed met mijn Sinterknus feestje.
Het was echt een geweldige dag!

dag!

Ik en apparaten....

Er was eens een tijd dat de wereld meende dat 'techniek' wel wat voor mij zou zijn. Hoe men nou precies op dat idee is gekomen, mag een klinkklaar raadsel heten, want apparaten en ik, ik en apparaten.....  ?

Laat ik het een drama noemen. 

Zolang alles werkt zoals ik van de dingen verwacht is er niks aan de hand, maar owee als er een kink in de kabel zit. Dan weet ik niet waar ik het zoeken moet. Dan kan ik soms uren, dagen, weken bezig zijn met het onwillige tuig. De oplossing is vaak onwaarschijnlijk simpel, althans in de ogen van mensen die wel kundig en bekwaam zijn op het gebied van kinken in kabels. 

Voor mij is het een uitputtingsslag. Ik stel een diagnose die eigenlijk nergens op gebaseerd is. Nouja, op onkunde en verkeerde aannames. Neem mijn prachtige nieuwe Modem. Ik wist uiteindelijk zeker dat het ding niet in orde was. Ik had de klachtomschrijving al helemaal klaar. Uitgebreid onderzocht met behulp van twee computers, dus geen twijfel mogelijk.

Die ene monteur zag het in één keer: Er zat een fout apparaatje tussen de stekker en de modem. Klaar.....

Nu heb ik een printer en ik weet het niet. Hij print, kopieert, scant. Eigenlijk doet 'ie alles wat hij moet doen, maar ik voel me niet goed bij het apparaat, want de printjes zagen er niet goed uit. Dat zou toch niet mogen bij een nieuw-uit-doos apparaat.

Ik had 'm alweer ingepakt met alles wat erbij in de doos zat er weer bij in de doos en ik was al helemaal klaar om ermee terug te gaan naar de winkel, maar omdat de winkel dicht was, heb ik de printer weer uit de doos gehaald en aangesloten. Even één en ander geprint en nu weet ik het niet meer. Dat laatste ding wat ik heb afgedrukt ziet er prachtig uit. 

Zou het dan toch weer aan mij liggen?

Ik ga er maar van uit. Ik denk dat ik maar op zoek ga naar een hypnotiseur die mijn technische achtergrond kan wissen. Ik ben toch niet van plan daar nog veel mee te doen. Ik word er vooral sjagrijnig van. Dat gepruts allemaal, bah!

Dan heb ik ruimte in mijn hoofd om te vullen met kennis waar ik blij van word. Mensenkennis lijkt me bijvoorbeeld prachtig, zodat ik niet meer de fout maak figuren te geloven die me zomaar dingen wijsmaken.

Zodat ik meteen weet dat mensen die mij een schroevendraaier in mijn handen proberen te praten, dat vooral doen om hun eigen volslagen onhandigheid te overschreeuwen. 

Zodat ik meteen zie wanneer iemand niet is wat 'ie lijkt. 

Of kunnen berusten in het leven. Niet tobben over een miskoop maar erom glimlachen en vaststellen dat de mensheid gelukkig nog steeds niet de status van 'onfeilbare grootheid' heeft bereikt. Grinnikend naar de haperende printer kijken en bedenken dat ik het beste een goede vriend kan opbellen om samen een kop thee of een drankje mee te drinken en intussen te luisteren wat hij met een printer als deze zou doen. Missschien wil hij dat dan zelfs vóór mij doen. Dan mag hij daar morgen mee naar de winkel en als hij terug komt van het omruilen kunnen we samen lunchen en tegen elkaar zeggen dat er niets gezelligers bestaat als een kapotte printer.

Of zal ik gewoon mijn technische achtergrond steeds verder naar de achtergrond laten verdwijnen. Eigenlijk gebeurt dat al. Ik voel me er goed bij en dus blijkbaar nóg beter worden. Hoe minder technisch ik me voel, hoe makkelijker ik kan berusten. De verloren tijd van rommelen met kapotte apparaten vul ik met zoveel meer liefde en plezier met zaken die ik fijn vind.

Een blogje schrijven bijvoorbeeld.

Als jullie dit alles met half zoveel aandacht en genot lezen als waarmee ik het geschreven heb, zijn jullie nu eventjes heel erg gelukkig.

XX

Regen en Zonneschijn

Regen en zonneschijn wisselen elkaar af. Dat heb ik weleens horen zeggen. Jullie misschien ook, in een andere vorm waarschijnlijk, maar dat maakt niet uit.
Welk van de twee het vervelendst is, valt niet altijd met zekerheid te zeggen. Dat ligt aan... euhm... Dingen... Zaken... Toestanden en gedoe.

Mijn verdrietige bui is over. Dat werd ook hoog tijd: Drie weken malaise is best hard werken om doorheen te komen. Waar dat nou precies door kwam? Misschien de tijd van het jaar, dit is het jaargetijde waarin mijn vader stierf en afgelopen weekend zou een man met wie ik vrij intensief ben opgetrokken 64 jaar geworden zijn. Hij is een paar jaar geleden nogal dramatisch aan zijn einde gekomen.
Misschien dat ik dan toch onbewust en ongewild in het gevoel van verlies ben gevallen. Door dat gevoel raakte er iets van slag wat hormonen betreft en voor ik het wist zat ik vreselijk droevig te wezen met een snoet vol pukkels op de koop toe.

De betere bui duurt alweer een week. Ik heb in die week behoorlijk veel dingen gehoord en geleerd. Het was eigenlijk een hele wonderlijke week. Zo'n week waarna je tegen jezelf zegt: "Ik ben gegroeid!"
Misschien zou ik iedereen die iets heeft bijgedragen moeten bedanken, maar zouden al die mensen snappen wat er aan de hand is?

Ach laat ik de grote lijn gewoon volgen en iedereen die dit leest of dit kent van horen zeggen gewoon bedanken.

"Bedankt allemaal! Ik ben heel blij met jullie! Ja, jullie allemaal! Dikke kus van mij, jullie zijn lief!"

Asjeblieft...