Zaterdag

Hoe bedenk ik zo'n kopje: 'Zaterdag' en dat op zaterdag. Applaus voor mezelf!
Straks ga ik in de stad schreeuwen. Nou ja, solidair zijn. Ik ben namelijk niet zo schreeuwerig. Bovendien wil ik een beetje voorzichtigjes doen met mijn stemmetje, het bromt namelijk nog steeds.

Verder zit ik heel erg te twijfelen over mijn lidmaatschap van een internet-lotgenoten-praatgroepje.
(niet schrikken: Ik ben lotgenoot maar bij tijden geniet ik ontzettend van mijn lot)
Degene die dat beheert is namelijk niet 100% stressbestendig. Ze is in de voorbije jaren meer dan eens met hartklachten uitgevallen en wat ik nu zie gebeuren lijkt wel heel erg op andere keren. Ik zou er haast iets onder durven verwedden dat deze dame de komende kerst in bed door moet brengen, al dan niet in een ziekenhuis.

Nadeel van haar toestand is wel dat het forum niet meer is wat het had kunnen zijn. Af en toe lijkt het wel of Basil Fawlty de boel runt. Er wordt niet meer gemodereerd, er wordt gecensureerd. Berichtjes die ik gepost heb zijn opeens zonder nadere uitleg verdwenen, de boel gaat te pas en te onpas op slot of is zomaar tijdelijk uit de lucht en ik durf bijna niks meer te schrijven want alles wat niet past in het wereldbeeld van Basil Fawlty is 'fout'.

Het is voor mij niet de vraag of ik nog lid wil blijven, het is voor mij een kwestie van wanneer ik daar vertrek. Misschien vandaag nog wel.....

Maar verder gaat het goed met me, hoor. De afgelopen twee weken waren behoorlijk pittig maar ik vind zelf dat ik me er goed doorheen geslagen heb. Ik ben wel heel erg moe, maar het is nu weekend dus ik hou het kalm en rustig. In elk geval een beetje bloggen, want het was even stil hier. Mijn otobio ligt alweer een paar daagjes stilletjes te sudderen. Dat was namelijk één van de moeilijke dingetjes in de voorbije weken: Als je gaat graven in je verleden ontdek je weleens iets wat allerlei emoties oproept. Misschien is mijn leven wat meer bewogen dan dat van veel anderen, dat weet ik zo niet, maar er waren wel wat momenten die destijds te heftig waren om echt helemaal door te laten dringen. Als het dan gaat om een serie gebeurtenissen heb je later opnieuw een momentje nodig om het allemaal eens rustig te verwerken. Daar ben ik dus tot en met vorig weekend zoet mee geweest.

Deze week was gewoon druk. Lange dagen, intensieve dagen, vermoeiende dagen, spannende momenten en dan heb ik nog steeds het gevoel dat er best weinig gebeurt in mijn kleinschalige leventje.

Het meest indrukwekkende was het weerzien met een stel ex-collega's. Hun reacties waren zo hartelijk en lief. Het is moeilijk onder woorden te brengen wat het met me doet, maar ik voel me er helemaal warm door van binnen.
Het meest emotionele was deze week voor mij de eerste fysieke voorbereiding op de operatie (waar ik nog meer dan een jaar op moet wachten) die er hopelijk voor gaat zorgen dat ik me niet mismaakt meer voel.

Maar nu ga ik eerst de stad in: Schreeuwen om cultuur.
De zon schijnt, dus het wordt vast prachtig!

Hangen en Jonger

Ach, laat mij ook eens hier en daar een suffig woordspelinkje neer kliederen.Ik doe dat anders nooit...

Maar ik had dus een klein weekje echte, authentieke Prinsenbeekse Hangjongeren voor mijn deur. Eerst dacht ik dat het wel zou moeten kunnen, een paar van die knaapjes die kennelijk in het portiek stonden te schuilen voor het slechte weer. Zulke kinderen zijn tenslotte ook maar mensen en het is al treurig genoeg wanneer je als ongeveer veertienjarige niet gewoon bij Mamma thuis naast de verwarming mag zitten.

Mijn medeleven was wel en niet terecht, want ze bleven terugkomen om te schuilen> het is deze week behoorlijk bar geweest. Zelf als je niet beter zou weten, had je nog gedacht dat het november was.Maar wat is er dan met jongens van een jaar of veertien die op een gure doordeweekse avond, als de wereld nat een koud is, in een wildvreemd portiek samen staan te klonteren?

Het waren geen arme sloebertjes. Hun kleren waren schoon en heel en allemaal volgens de laatste mode. Ze dronken geen alcohol. Dat hadden ze ook niet kunnen kopen, want daar zijn ze nog te jong voor. Ze stonden wel te roken. Hele dure sigaretten, geen goedkope tabak van Aldi of Liddl.
Nou weet ik dat sigarettenrook soms zoetig kan ruiken. Dit rook nog wat zoeter, wat weeïger. Ik durf haast te zeggen: Als THC-damp.

Van mij mogen ze dat allemaal, hoor - al vraag ik me toch wel af of het een optimale manier is om je op een sprankelende toekomst voor te bereiden. Het punt was, dat ik het gewoon niet fijn vond om elke avond een clubje 'bengels' op amper meer dan een muurdikte van mijn vredige woonkamertje te weten. Ook het idee dat er vast mensen bestaan die erover denken om bij mij op bezoek te komen, die misschien op het laatste moment besluiten om het bezoek uit te stellen. Misschien heeft deze jeugd de schijn tegen, maar er zijn nu eenmaal mensen die simpelweg schrikken en bang worden van een groepje jonge mannetjes zo 's avonds in het portiek van een flat waar ze geen van allen wonen.

Ik heb gewikt en gewogen, diverse belangen en behoeften tegenover elkaar gezet en uiteindelijk moest ik eerlijk toegeven dat de rust in en om mijn hutje me in de loop van het afgelopen jaar zo vreselijk intens dierbaar is geworden, dat ik die niet prijs wil geven. Aan niemand, dus ook niet aan hangende jongeren. Eerst ben ik, gewapend met mijn kleine hartje en de moed der vertwijfelden, naar ze toe gegaan. Ik heb ze verzocht om direct te vertrekken en zij beloofden om dat ook -direct- te doen.
Een uur later stonden ze er nog.

Had ik al gezegd dat ik niet heel erg van spelletjes houd? De tweede keer ben ik simpelweg gaan melden dat ik verder niet aan zou dringen en er al helemaal niet over peinsde om te onderhandel: Ik heb gemeld dat ze op een plek stonden waar ze niks te zoeken hadden, waar ze hinderlijk waren en waar ze weg moesten. Mijn Plek! Ik heb ze eerlijk verteld dat ik het onderhandelen en argumenteren over ging dragen aan mensen die dat veel beter kunnen dan ik, namelijk de politie...

In een vorig leven zou ik het gruwelijk met iedereen eens geweest zijn dat het helemaal niet lief, zelfs bot en gemeen is van mij om de politie erbij te halen. Het gevolg zou zijn dat ik elke avond met strakke schoudertjes gespannen zou zitten luisteren of ze nog steeds braaf zouden staan te blowen, of dat er misschien al eens eentje in mijn voortuin zou staan te pissen. Ik zou me onzeker afvragen of het wel verstandig zou zijn om 's avonds van huis te gaan, want er zitten wel goede sloten op de terrasdeuren, maar de ramen zijn heel simpel, kwetsbaar glas.En als ik weg had durven gaan, zou ik niet onbevangen thuiskomen, want zo'n groepje jongens tegenover een vrouw alleen... Je hoort weleens van die dingen...

Dus ik dacht bij mezelf: "Die ettertjes weten heel goed dat ze hier beter niet kunnen gaan hangen. Ze konden met hun ogen dicht aan zien komen dat er iemand zou komen vertellen dat ze op moesten zouten, dus waarom zou ik die iemand niet zijn?"
In de tweede plaats heb ik al een heel leven te pas en te onpas de wensen en verlangens van anderen vóór laten gaan op die van mij. Op het laatst was ik alles kwijt, tot aan mijn ruggengraat toe.
Dus nu ben ik aan het oefenen om te kiezen voor wat ik wil, kan en mag hebben. Zonder ruggengraat krijg je dat lang niet altijd voor elkaar, dus mag je gerust hulp vragen. De politie leek me wel een aardige keus. Daan hoef ik immers geen familie, vrienden of bekenden op te zadelen met toestanden die ook heel goed verkeerd uit kunnen pakken.

Ik denk niet dat de hangjongeren waar ik last van had terug zullen komen voor wraak. Eigenlijk zaten er een paar hele aardige jongens bij. Van die types die spontaan met twee woorden spreken als je ze alleen tegenkomt. Zouden ze begrijpen dat ik niet vervelend deed om wie of wat ze zijn, maar dat ik het niet fijn vond wat ze deden.

Vast wel. En anders leg ik het nog wel eens aan ze uit.