Zaterdag....

Gewoon een zaterdag.Een dag om dingen te doen waar je op andere dagen niet aan toe komt. Mijn andere dagen zijn vaak druk gevuld met dingen die andere mensen zoal op zaterdag doen: Huisje schoonhouden, boodschapjes doen, internetten, fiets repareren, computer fiksen, tuinieren. Ook wel een beetje uitslapen.

Eigenlijk doe ik op zaterdag gewoon niks. Nouja, niks is zo betrekkelijk als niks. Ik heb wel wat dingen gedaan. Op een terrasje in de stad gezeten, iets wat ik best eens wat vaker mag doen, want wat zijn de mensen mooi, wat een boel is er te zien. Mensen zus en zo. Groot en klein, stijlvol en stijlsgewijs eigenwijs. Soms zelfs geen stijl. Ik zou zomaar een staalkaart kunnen maken van hoe ik er ongeveer bij zou willen lopen op alle dagen van de week en dan blije dagen, feestdagen of andere opvaldagen apart.

Vandaag heb ik ook nog van het buitenzijn genoten. Het was heerlijk fietsweer, helemaal geen straf om naar de stad te fietsen. Echt een dag om in te lijsten. Heerlijk gewoon!

Ik ga er lekker stilletjes van nagenieten.

X

Crash

Gisteren zat ik zeer gemotiveerd en geïnspireerd te bloggen, toen de computer opeens stopte. Geen teken van moeilijkheden, maar het mormel deed gewoon opeens niks meer. Geen beeld, geen geluid behalve het zachte gezoem van de dingen die binnenin de kast altijd zacht zoemen als het geval aan staat.

Een crash, denk ik. Het zou kunnen komen door de nieuwe DVD-drive die ik voor twee euro bij de kringloop heb gekocht en snel-snel ingebouwd. Misschien een instabiel ander ding? Geheugenbankje of processor of een 'bug' in de videokaart?
Een heel vervelend virus, misschien?
Eigenlijk weet ik niks van computers, geloof ik. Maar ik heb 'm vandaag zorgvuldig gedemonteerd, schoongeborsteld en gestofzuigd. Verse koelpasta op de processor (niet te veel, natuurlijk), allerlei dingetjes goed vastgemaakt en ik heb het apparaat een ander plekje gegeven; niet meer pal naast de verwarming.

Nou draait 'ie alweer een paar uurtjes zonder hele vervelende toestanden, maar internet is wel erg traaaaaaaag. En dat terwijl ik per onlangs 50 cent per maand meer ben gaan betalen omdat KPN de boel -ongevraagd- heeft opgepimpt, van 1,5 MBs naar 8MBs.

Wauw!

Nouja, ach. Als dit ding de geest geeft, heb ik mijn laptoppie nog. Ook een schatje en in het uiterste geval kan ik me nog redden met mijn smartphone.
Het is gewoon heel vervelend. Ik kan er niet tegen als apparaten niet lief zijn. Zelfs zoiets onschuldigs als een fiets met een versleten band kan mijn hele dag moeiteloos bederven. En ik blijf maar tegen mezelf en tegen de wereld roepen dat ik helemaal niet technisch ben, dat ik wel weet hoe een schroevendraaier ongeveer werkt, maar dat ik geen idee heb hoeveel schade ik ermee aan kan richten.

In de afgelopen week heb ik een nieuwe achterband op mijn fiets gelegd, binnen- en buitenband, twee schilderijtjes opgehangen in mijn huis, gedoe met de computer opgelost.
Eigenlijk is dat wel weer meer dan genoeg. Eigenlijk ga ik alweer veel te ver. Eigenlijk wil ik heel graag een lieve, sterke, handige man leren kennen die al deze dingen met liefde en geduld voor me oplost. Een man die zich de koning te rijk voelt met de voldoening van een geslaagd project en die de hemel op aarde beleeft als ik hem aankijk met mijn allermooiste, allerdankbaarste glimlach.
Een man die mijn zachte handen en mijn prachtige nagels ademloos kan bewonderen en mij graag helpt om mijn handen zacht en mooi te houden.

Of gewoon genoeg geld om goede spullen te kopen en, als het nodig is, een mannetje te huren.

Okee; computer doet het weer.
Ik kan weer verder werken aan mijn Blog
en aan al die andere verhalen die heel moeizaam ontstaan; helemaal niet als er geen computer is.

Dus:

Aan het werk!!!

Running up that hill

Niet zo lang geleden had ik me voorgenomen om gewoon, pardoes helemaal in één keer naar de top van de wereld te rennen.
Valt best tegen, is hard werken. Zeker als je van héél diep moet komen en dan ook nog eens 't een en ander met je meedraagt.
Het ergste wat kan gebeuren is als je in cirkeltjes gaat lopen, als het één niet wil waardoor het ander niet kan.
Ik denk dat ik nu een beetje zit te klagen, maar volgens mij ben ik op een dood punt beland. Dipje, zal ik maar zeggen. Hevig het gevoel dat ik toch echt wel vreselijk aan vakantie toe ben, maar ook weer niet kan en durf omdat ik nog steeds niet veel bereikt heb, zelfs niet eens de middelen heb geregeld om een vakantie te kunnen plannen.

Ja, dat is zo'n cirkeltje, denk ik. Doe ik het mezelf aan, of zitten de dingen gewoon tegen? Of moet ik mezelf gewoon niet zulke vragen stellen en gewoon elke dag op tijd gaan slapen zodat ik elke ochtend vroeg klaarsta om de dag zo vers mogelijk te plukken.
Ook zorgen dat ik goed ben voor mezelf zodat het niet meer elke keer gebeurt dat ik de dag droevig en uitgeput af rond, maar moe en voldaan mijn laatste kopje thee van de dag drink, alles nog een keer overdenk om juist voor ik in slaap val vast te stellen dat ik een mooi leven heb.
Zoiets.

Vandaag is het even wat minder, minder leuk. De appels waren zuur deze week, maar ik stel vast dat ik me er toch weer aardig doorheen heb gebeten.

Morgen weer een hap. Misschien heb ik daarna helemaal geen dringende vakantie meer nodig.
De geen-dringende vakanties zijn immers de beste.