Houdt dit me wakker?

Al ruim een maand schrijf ik bijna elke avond trouw een blogje. De keren dat ik totnutoe heb over geslagen, was ik echt te moe om de computer zelfs nog aan te zetten. Op andere dagen was bloggen het laatste wat ik deed voordat ik me klaar ging maken voor de nacht.
Nou ben ik niet zo'n snelle schrijver, dus ik ben gerust meer dan een uur bezig met mijn verhaaltje. Een uur later naar bed omdat ..
Ja. Soms weet ik dat dus niet eens. Ik heb nog steeds niks teruggelezen, dus het is niet voor mezelf. Ik heb nog steeds maar één volger en ik denk niet dat die ene persoon me werkelijk elke dag leest, want die ene mens heeft ook een leven, een behoorlijk druk leven, zelfs. Ik kan het die volger ook goed vergeven dat die er niet elke dag is.

Nou hoop ik nog steeds dat dit blog eerdaags tot grote gevolgen leidt. Ik weet niet of dat een voorgevoel of een dagdroom is, maar statistisch gezien bestaat die kans altijd, dus ik ga stug door.
er zijn nog wel een stuk of veel andere redenen op te hoesten om door te gaan met mijn blogje, hoor.
Ik ga ze niet allemaal bedenken en oplepelen. Is meer iets voor een keer bij de borrel, lijkt me.

Vandaag was overigens een hele mooie dag. Ik hoop dat de komende weken ongeveer zo blijven. Ik heb lekker in mijn voortuintje lopen klooien. Blijkbaar was dat best interessant om te zien, want twee van die standaard plattelandsjongeren in een witte volkswagen hebben wel drie minuten midden op de kruising voor mijn huis stilgestaan om me tijdens het werk te bewonderen. Ik hoop echt niet dat ik sjans had met ze. Ik vind dat soort mannetjes namelijk griezels.
Welke gezonde hollandse knul rijdt er nou in een witte volkswagen. Wit is toch het nieuwe rose... ?

Enfin, ik vond het lekker om op een dag als deze in de tuin te werken. Misschien wordt tuinieren ooit nog wel een hobby van me. Het is in elk geval niet zo eng om te doen als ik eerst dacht..

Morgen onkruid wieden, dan maar?

Slaap, kindje SLAPEN!!!!!! noggesantoe!

Vandaag ben ik niet op mijn best. De bovenbuurman had bezoek. Niks mis mee, maar als het bezoek om 01:00u binnen komt daveren en met deuren blijft knallen, hard schreeuwen en nog zo wat, tot 03:00u, is de nacht wel enigszins gebroken.
Ik heb ongeveer een uur geslapen; van 12 tot 1 en ik kon daarna de slaap niet meer vatten. Buurman lief heeft nog een hartig gesprek met mij tegoed. Vandaag nog even niet. Ik bewaar zoiets liever voor een moment dat ik lekker gemeen kan zijn en in elk geval niet voor een dag als deze, waarop je me op kan dweilen....

Voordeel was wel dat ik al voor de lunch helemaal klaar was met m'n vrijdagtaken. Was gedaan, hutje grondig gestofzuigd, bed verschoond. Zelfs heel uitgebreid mijn stemoefeningetjes gedaan. Die begin ik nu eindelijk leuk te vinden en de 300 Hertz komt al in zicht, ik haalde vanmorgen 270!

Vanmiddag was ik echt gesloopt. Er begon nog een andere buurman k*t doffe-dreun muziek te draaien (zijn manier om te laten merken dat 'ie een slechte nacht heeft gehad), dus toen ben ik maar even het huis uit gevlucht.
Zomaar gaan fietsen. Leuke oorhangers gekocht en een 'precies wat ik zocht' pannetje bij de HEMA.
Nog energie gevonden om te koken en na het eten als een blok in slaap gevallen in mijn stoel. Nou ben ik wel op, zelfs de gitaar kon me niet boeien, gewoon even vingeroefeningetjes afgeraffeld en nu Bloggen. Ik weet niks mees, nou nee: Weet nog een boel, maar kan niks meer.Ik drink nog een bakkie thee en dan naar bed.

LameSlaaaaaapeuh !!!!

Bijgewerkt

Hè, hè. De to do-lijst is leeg. Wonderlijk gevoel. Kan ik nu eindelijk op vakantie? Dat heb ik wel verdiend, vind ik. Dan kan ik daarna weer een nieuwe lijst maken. Ik weet al een paar dingen die erop komen te staan, hoor.
Maak je geen zorgen, ik ga niet in een gat vallen. Nou ik dat schrijf, bedenk ik me dat de lijst niet echt leeg is. Zolang je leeft komt er steeds weer iets anders op je weg, al is het iets routinematigs als ademen.

Wel jammer dat het me niet gelukt is om met alles klaar te zijn voor middernacht. Heeft niks te maken met deadlines of vervaldata. Ik wil mezelf graag op tijd in bed zien liggen. Hoort ook bij de nieuwe to do lijst.
dus nu maar vlug een blog-entry afraffelen en dan wassen en naar bed!

Dus vandaag nix zinnigs, gewoon mijn vaste aantal leestekens uitpoepen en dan wegwezen. Heeft er al iemand gemerkt dat ik een quotum heb aan leestekens?
Mooi!

Ik had eerder op de avond een stukje inzicht over mezelf. Ik ben bang dat ik een PR-probleem heb, maar ik heb bijna tegelijkertijd ontdekt dat het probleem niet is wat ik vrees. Cryptisch, niet?
Ik dacht namelijk dat ik mezelf niet voldoende helder zou kunnen leren presenteren, maar ik denk nu dat het vooral tijd gaat kosten. De angst dat ik het niet of niet genoeg zal kunnen is niet nodig.

Mijn PR probleem is, dat ik te weinig aandacht heb voor mensen die nu hun ogen niet geloven.
Sommigen hadden allang geaccepteerd dat er van alles met me gaande is, maar als het al moeilijk te doorgronden is voor mij, de one and only ervaringsdeskundige, heeft de geïnteresseerde mee-lever nog een paar treetjes extra te beklimmen.

Denk er maar eens over na: Het verschil tussen de begrippen of ik iets ga doen, of iets ga zijn.
Het eerste klinkt nog bepaald maakbaar, dat heeft nog een marge.
Dat tweede is zodra je dat behandelt alsof het iets is wat je kunt maken erg onwerkelijk.

Wat ik was verdwijnt en wat ik ga zijn is daar geen vanzelfsprekend vervolg op.
En dat verdwijnen is niet zoiets als 'zomaar ophouden', het is een versterven.

En daar blijft het bij voor nu. Ik zal hier nog vaak over na gaan denken, maar nu moet ik slapen.
Dat gaat voorlopig niet veranderend, anders worden.

...  Slapie-doen!!!!

Beter één internetverbinding in de lucht...

dan een heleboel glasvezel onder de grond.

De afgelopen dagen waren erg fijn en op het laatst een beetje verprutst door de firma internetvoorziening.
Eigenlijk is dat genoeg gezegd, maar ik ga ze morgen nog wel bellen om te vragen of het ook anders kan.
Gewoon aan laten bijvoorbeeld?

Magoed, er zijn betere dingen in het leven. Het gevoel dat het ooit nog zo ver kan komen dat men me aan de foon netjes 'mevrouw' noemt, bijvoorbeeld. Ik trof vandaag nog een Aardig Iemand die dat zonder problemen deed. Wat een wondeschone ervaring. In de jaren dat ik nog deed of ik een man was, had ik niet kunnen vermoeden dat dit soort kleine verbale attenties misschien wel de uiltieme toetssteen zijn waaraan je meet waar het verschil man-vrouw  zich (in) laat vinden. Ik heb ooit de volgende definitie gehoord:

De man heeft en de vrouw is.

Soms voel ik precies wat het betekent en andere keren vraag ik me verwonderd af of het echt zo simpel kan zijn.

Ach, en nu schiet me weer te binnen dat internet niet het enige was waar ik de afgelopen dagen wat probleempjes mee had. De overgang sloeg ook nog toe. Ik had gehoopt dat m'n lijf na bijna negen maanden toch zo langzamerhand wel vrede zou hebben met de veranderde hormoonhuishouding. Het lijkt erop dat het nu pas gaat beginnen..... Hoera! Ik ben een meisje!

Ik zou er heel erg over kunnen gaan klagen, maar eerlijk gezegd ervaar ik het allemaal als een wonderlijke reis. Soms zit het hartstikke mee en andere keren niet zo. Dan kan ik me nog meer opvreten over zo'n internetgeval wat kuren heeft, dan mijn lijf wat opeens een feestje bouwt. Het één hoort zoiets namelijk helemaal niet te doen en het ander doet juist wat het moet; noem het leven.

Ik denk dat er een boel vrouwen van mijn leeftijd hier heel anders over denken. Ik kan dat (sinds kort) ook begrijpen, maar voor mij is het nieuw en het is onderdeel van alles wat erbij komt kijken.

Leuk he, dat ik helemaal blij wordt als ik me hondsberoerd voel. Dat ik blij ben dat ik leef wanneer de ene opvlieger na de andere door mijn lijf sjeest....?

Maar ik ben vooral heel blij omdat ik blij ben. Ik ben blij omdat ik allerlei interessante eigenschappen in mezelf (terug)vind. Ik ben blij dat ik nu eindelijk volwassen durf te worden. Ik ben blij dat ik gewoon heel hard kan huilen als ik weer eens tegen een muur op bots, dat ik oplossingen kan bedenken en dat ik mezelf aan weet te moedigen om dingen te doen die ik nooit dacht te kunnen.

Ik vind het heerlijk om mijn eigen Moeder te zijn, mezelf sterk te voelen, me nergens voor te schamen, vals te zingen, zomaar mensen aan te spreken.
Later als ik dit terug zie, klinkt het misschien heel klein of juist heel groot en alleen al met die gedacht weet ik mezelf nu alvast te ontroeren.

Ik doe mijn best om niet te denken aan later, aan de toekomst, aan misschien maar ik leef er helemaal voor.Ik streef nergens naar maar ik weet precies wat ik ga doen. Het heeft geen richting, geen plek, geen tijd en toch is het dat allemaal. Het is als mijn spiegelbeeld: Precies wat het moet zijn en toch zo ontzettend anders dan wat ik ken.

Verder heb ik hele wonderlijke muziek ontdekt, of beter gezegd: Gevonden. Stukken die gecomponeerd zijn door Arvo Pärt. Ik ken ze nog maar zo kort, dat ik er nog niks van vind, maar ik hoor het graag. Stilletjes zitten met de ogen dicht, of juist niet, en vooral verbaasd zijn.
Heerlijk.

En ik zie allemaal mensen die ik al kende en die opnieuw bij me aansluiten. Ben ik voor hun hetzelfde of zijn zij anders geworden? Spannend. Onzeker ook, of ik deze ik kan zijn of dat ik toch nog die ik bovenhaal.
Waarom zou ik dat doen?
Om hen niet onwennig te laten zijn of omdat ik mezelf nog liever een beetje spaar?

Soms voelt het nog zo ijl, zo kwetsbaar maar heerlijk helder licht om te zijn-zonder-meer. Hoe broos kan het geloof in jezelf soms nog zijn als je nieuw bent?

Vandaag heb ik geen verhaal, of misschien juist wel. Misschien schrijf ik hier wel de woorden die anders tussen de regels verdwijnen.

Zou het niet altijd zo zijn:

De zinnen tussen de regels is het verhaal

Schipper mag ik overvaren?

Eigenlijk had ik bedacht om vandaag Hogere Poëzie op mijn blog te posten.

Een manier om het besef te beschrijven dat ik niet veranderd ben.

Voor de oog lijkt het wel zo, ook voor mijn eigen oog. 

Ik zie mezelf anders dan eerst in de spiegel. Mijn verstand zegt dat het raar is:

Maar wat ik nu zie is écht, is WAAR. Voorheen was het: 'bij gebrek aan mijn zelf, dus ik doe het er maar mee'

Deze afgelopen week heb ik gevochten met een stuk 'oud ik' wat mij maar niet los wilde laten.

Ik heb me af gevraagd of het ging om iets was wat ik niet los kon laten, of juist iets wat ik niet toe kon laten.

Het beeld wat maar terug bleef komen heb ik in gedachten ontleed, versnipperd, uitgekleed en benoemd.

Was het de sfeer, de waardering die ik er kreeg, het vluchten in een wereldje wat zo heerlijk los kon komen van de werkelijkheid? Was er iets anders wat ik over het hoofd had gezien?

Het heeft een dag en een nacht geduurd eer het kwartje viel: Ik hoefde daar niet volwassen te zijn.

Zo lang al onvolwassen. Zo vreemd om dat te weten en heel goed te beseffen dat het waar is, heel erg waar.

Ik ben nooit Man geweest, ook nooit Vrouw. Ik deed er alles aan om kind te blijven, innerlijk geen jongen en uiterlijk geen meisje. Ik was geen mens, ik was een Iets.

Volwassen worden.

Wat wonderlijk dat je op een goede dag kunt besluiten: "Ik ga volwassen worden."

En daarna is alles hetzelfde. Geen roze olifantjes en luchtkastelen of Elfjes die je toezingen.

Maar ik kan opeens wel kiezen voor wat IK wil. Ik kan dingen ernstig overwegen, me de vaag stellen: "Kan dat?" in plaats van: "Stel dat... "

Het is echt waar dat wonderen bestaan. Ik zou er bijna een spreekwoord op verzinnen:

'It takes a miracle to see a miracle'

Ik zie het. 

Is dat geen wónder?