Wat woon ik in een mooi gebied!

Vanmorgen kreeg ik alvast een verjaarscadeau. Een Boswandeling.
Dat kreeg ik van mijn vrijwilligerswerk: Gezellig met een clubje van zo'n tien vrouwen een wandeling door het Mastbos.

Dus ik vanmorgen fris en monter op pad........ Had ik gehoopt....
Ik heb het de laatste tijd best druk gehad. Helemaal blij dat ik weer volop energie heb en de afgelopen tijd een boel getob, wat ook wel energie kost, komt er een moment dat mijn lijf liever niet meer mee wil doen.
Dat gebeurde dus vanmorgen. Alles voelde moe en zwaar, ik kreeg mezelf bijna niet wakker. Ik was best laat uit bed en ik moest me haasten. Ik was best vlot klaar, maar toen ik op de drempel stond voelde ik de blaar van vorige week. Dat betekende dat ik toch maar andere sokken en schoenen aan moest doen en van het één komt het ander, dus ik moest me helemaal omkleden. Daarna even naar het Mastbos fietsen. We werden verwacht bij een cafeetje aan de Galderseweg. Vanaf mijn huis is dat bijna een uur fietsen. Is Breda dan toch zo groot? Jeuj, net een echte stad.

Aan de ene kant was het heerlijk om op een zonnige voorjaarsdag als vandaag door het bos te lopen. Het Mastbos is echt een fijn bos. We liepen ook nog een stukje door het Markdal en ik genoot van elke stap. Het voordeel van moeheid is, dat je niet nadenkt, alles gewoon maar op je af laat komen en kan genieten zonder meer. Alle verschillende brokjes landschap met dat heldere licht, al die tinten groen. Alles was zo mooi.
Wel vervelend dat het niet vanzelf langsgleed. Ik moest lopen, bewegen en dat was vooral fijn toen ik ermee kon stoppen.

Moe

Daarna nog veel te lang op het terras van het cafeetje zitten praten met een medewandelaarster. Een bijzondere vrouw met een bijzonder verhaal.
Een bijzondere dag. Ik heb enorm genoten.

Ik kwam - na een moeizame fietstocht- moe maar voldaan thuis. Ik ben blij met mijn leven, met het leven.
Zeker na mijn besluit om niet meer in de rol van theatertechnicus te stappen, voel ik me weer helemaal  gelukkig.

Maar ik moet wel vaker in het bos gaan wandelen.
Dat is namelijk heerlijk!

Zondagskind

Iemand heeft mij eens een 'typisch Zondagskind' genoemd. Soms geloof ik ook echt dat het zo is.
Als ik mezelf nu zie, ben ik blij en tevreden. Ik ben blij dat ik leef, ik zie volop uitdagingen om me heen en de dingen lijken steeds beter te lukken.

Het fijnst van alles wat me beter lukt, is misschien wel om eerlijk en integer met mezelf om te gaan en te merken wat een enorm geschenk het aan mezelf kan zijn om eens géén rekening ye houden met wat een ander van me wil.
Zo heb ik gisteravond laat definitief NEE gezegd tegen een amateurmusical. Ik weet niet waar ik het meest moeite mee had, met Amateur of met Musical. ik werd er echt ziek van. Bijna even erg als vorig jaar, toen ik me ook al om had laten praten, toen ik helemaal geen 'nee' had durven zeggen tegen drie weken iets doen wat ik met heel veel pijn en moeite achter me gelaten meende te hebben, namelijk 'mannetje spelen'.

Nu leek het er eerst op dat ze begrepen hadden dat mannetje spelen me heel veel pijn doet, maar puntje bij paaltje was het voor hun kennelijk toch het gemakkelijkst om over me heen te walsen en net te doen of Carine in feite niet bestaat.
Toen ik dit aan een vriendin vertelde vroeg ze heel verbaasd of ik weleens boos word.
Ik geloof het wel, maar de angst om de ander te kwetsen zit te diep om mijn emoties zomaar op de loop te laten.
Maar reken maar dat ik boos was. Ik vrat mezelf op. Ik vrat mijn leven op. Alles wat ik belangrijk vind om te doen, bleef liggen of kostte me gewoon heel veel moeite. Ik begon te twijfelen aan mezelf en aan de weg die ik volg.
Ik durfde niet eens te bellen om te zeggen dat ze met zo'n respectloze manier van doen het niet verdienen dat ik ook maar de schijn van aandacht aan ze besteed, dat ze van mij dood mogen vallen, dat ik hun en hun minne spelletjes verafschuw vanuit het diepst van mijn wezen.

Nu begrijp ik opeens de ex-operazangeres die ik een poos geleden sprak. Zij heeft haar carriëre afgebroken en gekozen voor een beroep waar geen noot muziek aan te pas komt. Niet omdat ze muziek is gaan haten, maar omdat ze te vaak mensen tegenkwam in 'het wereldje' die helemaal geen prettige personen zijn.

Ik ben dit soort streken ook al zo vaak tegengekomen, maar ik heb ze, soms met met moeite, kunnen overleven. Domweg omdat ze me niet in mijn wezen raakten.
Dit keer was het anders. Dit keer kon ik kiezen voor mezelf, voor mij, voor IK.

Heerlijke keus. ik leef weer.

Als extraatje is vandaag mijn begeleiding afgerond. Ik had de liefste, de beste, de mooiste begeleider van de wereld. Ik zal haar missen.
Maar daar staat tegenover dat ik vanuit de organisatie waar ik bijna twee jaar van mijn leven op heb mogen steunen, het aanbod heb gekregen om anderen tot steun te zijn. Wat een immens blijk van vertrouwen en waardering. Dank jullie wel!

Ik voel me soms echt een zondagskind.

Als ze dáár maar geen musical over maken. Ik draai ze persoonlijk de nek om. De Griezels!!