natuurlijk weet ik heel goed dat ik straks een ander plassertje zal hebben, maar ik bedoel dat ik bijna niet meer weet waarom ik ooit begonnen ben aan dit alles, want het is een hele hoop alles.
Maar mensen zijn geneigd om achteraf te menen dat het allemaal best meeviel. En het had ook zo zijn leuke momenten, Toch?
Maar het hoofd weet beter, zeker nu ik in de virtuele wereld nog steeds lotgenoten tegenkom, die met allerlei dingen worstelen die ik nu heb overwonnen. Ik lees hun berichten met een glimlach van herkenning. De spanning, onzekerheid en het leed wat zij nu beleven, heb ik allemaal mogen ondergaan en wat waren sommige momenten destijds heftig! Ik heb gehuild, en niet een beetje ook!
Wat vreemd om er aan terug te denken nu ik dat allemaal heb beleefd en overleefd. Ik voel me als een schipbreukeling die op een warme kust is aangespoeld. Het leven is mooi! Wat is het heerlijk om hier te zijn!
Maar wat was het een hijs om hier te belanden.
En het is nog niet helemaal klaar. Er moet nog iets gebeuren en daarna is het helemaal menens.
En weer praat ik over het 'iets' heen. Eerst moet ik nog een paar dingen kopen en zorgen dat ze klaarliggen voor straks.
Dan hoop ik op nog minstens één dag rust. Gewoon om te mediteren over dit moment, erbij te lachen en te huilen en helemaal te beseffen wat het allemaal betekent.
Dan heb ik nog twee dagen lichamelijke voorbereiding te gaan. Twee dagen niet eten en met grof geweld mijn darmen schoonspoelen. Op de tweede dag reis ik naar de plek waar het gaat gebeuren en daar moet ik de laatste voorbereidingen treffen. Dat klinkt theatraal, maar het gebied waar de dokter aan gaat werken moet grondig geschoren worden. Gaat me dat lukken? Ik kan er niks aan doen, maar ik verwacht niet anders dan dat ik de operatie per ongeluk al zelf zo'n beetje uit ga voeren. In mijn gedachten wordt het in elk geval behoorlijk bloederig. Maar ik overdrijf graag, dan valt het straks allemaal heel erg mee.
En dan komt de grote dag...
Om tien uur vijftien moet ik me melden bij de hoofdingang. Wat er dan verder gaat gebeuren, weet ik niet. Ik zal mijn koffertje met m'n pyamaatje en mijn leesboek aan iemand afgeven die er hopelijk heel goed op past. Dan zal ik me ergens uit moeten kleden, moet ik mezelf wassen? Of doet een verpleegkundige dat?
Ze zullen me nog wel dingen vragen en naar mijn hart en longen luisteren, misschien nog meer doen....
En dan kom ik ergens waar ze me in slaap maken.
Als ik wakker word is er iets gebeurd waar ik als kleuter al van droomde, maar toen dacht ik dat er een Goede Toverfee of een Lieve God bestond die dit bij me zou doen.
Het is toch niet helemaal hetzelfde, al is de dokter wel ontzettend aardig.
Zal het pijn doen? Zal het heel vreemd voelen? Of juist heel vertrouwd? Zal ik blij en opgelucht zijn? Of juist heel verdrietig?
Of zal ik gewoon leven bij het moment en er vooral aan denken dat ik een poos heel erg goed voor mezelf en vooral voor mijn nieuwe plasser moet zorgen?
In elk geval zal ik eerst een week in het ziekenhuis zijn. Ik mag dan niet veel, alleen op mijn rug liggen om te zorgen dat er niks verschuift, denk ik. Misschien krijg ik allerlei bezoek, dat weet ik niet. Mensen mogen best op bezoek komen, er zijn bezoekuren. Degenen die wat verder weg wonen mogen blijven logeren, dat kost maar twintig euro per nacht voor een tweepersoonskamer.
Na een week mag ik naar huis en dan moet ik kalm aan doen, want het moet helen, nee, niet herstellen! In vredesnaam niet zeg! Het is uiteindelijk de bedoeling dat ik nooit meer de oude word.
Iedereen zegt dat ik minstens zes weken kalm aan moet doen en ik heb een boekje waarin staat hoe ik moet zorgen dat alles schoon blijft en hoe ik moet zorgen dat het weefsel goed hecht.
De eerste keer dat ik het boekje zorgvuldig bestudeerde, moest ik heel hard huilen, want als je er zo intensief mee bezig moet zijn, is het plotseling echter dan echt.
En na die weken van voorzichtig zijn en zorgen mag ik van lieverlee mijn leven weer oppakken. Ik heb er nu al heimwee naar. Heimwee naar iets wat ik nog nooit heb meegemaakt, maar wat wil je:
Ik zal nooit meer de oude worden.
