Hete sjokomelk

Vanmorgen werd ik met veel moeite wakker. Mijn biologische klok heb ik in de voorbije maanden vooruit weten te schuiven naar uiterlijk nul-zeven punt nul-nul uur opstaan, maar vanmorgen was het pardoes kwart over negen eer ik zelfs maar in staat was te gaan denken aan opstaan. Vlak daarna kwam Twiggy snuffelend informeren of ik vandaag nog mee zou komen doen aan het leven, met de nadruk op verplichtingen die een huisdier met zich meebrengen.

Twiggy kreeg haar ontbijtje vandaag dus net na halftien, dat was ook ongeveer de tijd waarop ik vaststelde dat mijn dag gevuld zou zijn met dreinende hoofdpijn met kans op toenemende druk op mijn hersenpan, mogelijk gepaard gaand met misselijkheid en uiteindelijk zelfs... Nouja, het zou er zomaar op uit kunnen draaien dat ik alweer vroeg in de middag in mijn bedje zou gaan kruipen om daar jammerend en huilend in een onrustige slaap te vallen.

Soms heb ik zulke hoofdpijn. Niet te verwarren met migraine, dat weet ik uit ervaringsdeskundigheid.

Maar het is meegevallen. Ik heb vandaag geen misselijkheid en treurnis toegelaten. Het kan dus!
Niet dat er grote gebeurtenissen voor in de plaats zijn gekomen. Mijn moeder en mijn zus zijn op visite geweest, dus vandaag is eigenlijk alweer helemaal goed. Het was voor mij heel bijzonder om te constateren dat wij alle drie heel erg van klassieke muziek houden, maar dat we die liefde (of is het een hobby?) op heel verschillende manieren beleven.

Mijn zus en ik hebben deze maand ook elk een missie in Amsterdam. Ik mag naar het ziekenhuis daarginds voor een operatie en mijn zus gaat optreden in het Koninklijk Concertgebouw....

Mijn kleine zussie is een hele grote meid, ben ik stiekem wel trots op, hoor.

Maar de hoofdpijn ging er niet mee weg, die begon aan het eind van de middag zelfs een pietsie naar misselijkheid te neigen. Toen heb ik maar pasta gemaakt met saus naar mijn recept (ik doe gewoon maar wat met de dingen die ik vind in de koelkast - en een ui)

ik heb ook nog een paar bladzijden gelezen in 50 shades of grey. Wat een waardeloos boek lijkt me dat zo op het eerste gezicht. Geef mij dan maar Johnny Depp in een zomerse outfit, daar krijg ik het dan weer wel aangenaam warm van. Maar de hoofdpijn is nog steeds niet over.

Toen heb ik op uitzendinggemist gekeken naar de aflevering van dat programma van Wilfrid de Jong waarin hij 24 uur met Valentijn de Hingh heeft doorgebracht. Ik was gewoon benieuwd naar Valentijn, hoe ze over sommige dingen denkt en ik vond het leuk om te horen dat zij op sommige punten hetzelfde in het leven staat als ik, maar dat er op andere punten weer hele grote verschillen zijn. Door naar Valentijn te kijken en te luisteren voel ik me weer een stuk meer tevreden met mezelf, ondanks de hoofdpijn.

En nu maak ik dus mijn blogje. Als je nu denkt dat de computer geen goed doet aan mijn hoofdpijn, kan ik je gerust stellen: ik tiep blind. Ik kijk niet naar het scherm. Die rode kringeltjes onder een woord als 'kringeltjes' hinderen me dus ook totaal niet.

Het schijnt overigens dat cacao genezende eigenschappen heeft en dat er ook een stofje in zit wat een verstoorde hormoonhuishouding kalmeert. En omdat ik vandaag teleur ben gesteld in 50 tinten troep en daarbij hoofdpijn heb, vermoed ik een vrouwen-issue wat me parten speelt, bovendien is het een beetje winter aan het worden en binnenkort is het sinterklaas. Bovendien vind ik een beker hete sjokomel aan het eind van de dag gewoon lekker.

Dus nu moet ik van mezelf en voor mezelf een beker hete chocolademelk maken.

En als dat op is: Naar bed!

Om te slapen, want ik heb hoofdpijn.

Made in Noord-Brabant

Nu woon ik dus in Made. Deze week heb ik eindelijk een beetje tijd gehad om het dorp te herontdekken. Ik kende het hier namelijk al, want de eerste twintig-en-nogwat jaar van mijn leven woonde ik hier een dorpje verderop. Made had toen al een regiofunctie (sorry, ik heb zo gauw geen beter woord bij de hand)

Het is toch wel een geinig dorp. Erg plattelands, duidelijk minder stads dan Prinsenbeek maar toch meer mijn 'roots'. Ik ben van oorsprong een bijna-boerentrieneke. Mijn ouders hadden zelf geen boerderij, maar het scheelde niet veel. Mijn moeder is de dochter van een agrariër en mijn vader was een boerenzoon die nooit ver van zijn oorsprong is afgedwaald.
Dat vind ik niet erg. Koeien zijn lieve beesten, hun poep ruikt helemaal niet vies en weet je dat het een superlekker gevoel is om met blote voeten in een verse koeienvlaai te stappen? Lekker warm en smeuiïg...

Hier op het dorp kom je niet veel koeienstront tegen op straat. Dat mag niet meer, geloof ik. Vroeger toen de Marktstraat nog 'Mèrtstroat' heette, kon je nog wel eens een boer met zijn veestapel over het dorp zien lopen. Meestal liep er dan nog een mens of wat mee want koeien lijken heel gedwee, maar dat zijn ze niet. Ze moeten soms aangespoord worden, soms juist het tegendeel. Daar is menskracht bij nodig. In Amerika hebben ze daarvoor Cowboys uitgevonden, hier waren dat gewone boerenmensen, niet eens koeienhoeders. Hullie liepe gewòòn te koeie stouwe.

De mèrt is nog wel elke woensdagochtend in de Marktstraat en ze proate nog altei stikplat mè mekoar. Kwies bekáánt nie mir dè't ken...En nu stop ik met plat typen, niet in de laatste plaats omdat het niet meevalt om Mades dialect te praten in plaats van Bredaas.
Toch een behoorlijk verschil.
Wonderlijk, dat wel.

Dat verschil, bedoel ik.

Op zulke momenten merk ik dat ik best veel avonturen heb mogen beleven. De dingen van ooit zijn niet meer vanzelfsprekend en het vanzelfsprekende van nu is opeens een groot wonder.
Net zoals de herhalingen die de geschiedenis voor me uitrolt.
Ik bedacht me gisteren dat ik in 1961 geboren ben in een huis met nummer 5. Daar heb ik pakweg twee jaar gewoond om daarna te verhuizen naar een huis met nummer 20.

ongeveer 50 jaar later ben ik herboren in een huis met nummer 5.
Daar heb ik ruim twee jaar gewoond en nu woon ik op nummer 20.

Dat vind ik toch een prachtige uitnodiging om dit voorjaar, zodra de zon schijnt, lekker op blote voeten door een wei vol koeien te gaan lopen.

Omdat de eerste stap van een lange reis niet al te willekeurig hoeft te zijn.

The best shit is Made in Noord-Brabant.

No shit!