Ik ga gewoon geen kerstmis vieren, geen zin in dat gedoe en wat er voorafaan gaat. Te moe, te veel aan 't hoofd, misschien niet nu, maar zeker wel gehad. Niks afgesproken voor gezellig of de lol.
Nee, nee, nee. Met kerstmis kruip ik diep in mijn warme hol.
Misschien ga ik wel even naar buiten, liefst wanneer het donker is.
Ik heb de sterren boven m'n hoofd, ginder in de polder alweer zo lang gemist.
voor kerstmis moet je geboren zijn, maar ik heb geen Jezuscomplex.
Ook Jozef, Marie, Os of Ezel, Herders en Wijzen zeggen me niks en raken me niet.
Het kerstgevoel, wat dat ook wezen mag, ligt bij mij niet in de la, te wachten tot die anderhalve dag.
Als het gaat om Vree'd op aard', waarom niet de hele tijd?
Als het gaat om verlossing ofzoiets, hoezo bij de nageboorte pas?
Ook de schranspartij op tafel en de glitter rond de boom, zal ik niet licht binnenhalen,
zelfs niet als ik het betalen kon.
Geschenken uit goedgeefsheid noch uit hebzucht en bij mij al helemaal niet omdat het hoort.
Ik hoef gewoon alleen te zijn met kerst. Wie graag dat ook wil, mag het komen delen hier bij mij.
Dat gaat dan zonder kneuterend haardvuur en met geen weeïge muziek
Aan mij de keus om Kitschmis niet te vieren, daardoor voel ik me heel rijk.
En wat tof dat jullie mij dit gunnen, zonder ge-'ja,maar' en meer van dat gezeik.
Ik ga geen kaartjes sturen, juist omdat ik van je hou en je mag in mijn wereld gluren,
omdat ik je vertrouw.
Vrolijk Blogleest!
woensdag 19 december 2012
maandag 17 december 2012
Roze Olifant
Als je dit leest, mag je niet aan een roze olifant denken. Als je jezelf nu afvraagt wat er aan de hand is met een roze olifant, kan ik je alvast vertellen dat daar niks mis mee is. Ik zag pas nog een hele leuke in een speelgoedwinkel. Hij zat op zo'n plank vol pluchen beesten, tussen de slungelaap en de knuffeltijger in, lekker blij te kijken, heerlijk pluizig met zijn roze vacht, de roze flapper-oortjes breeduit, pluchen slurfje vrolijk in de lucht. Twee slagtandjes van badstof in zijn lachende mondhoekjes. Echt een leuk, schattig roze olifantje.
Maar daar mag je niet aan denken.
DENK NIET AAN EEN ROZE OLIFANT!
En terwijl je niet aan een roze olifant denkt, ga ik het over iets anders hebben.
Sort of.
Stel:
Je hebt een schoonzus die om wat voor reden ook, geen kinderen kan krijgen. Ze heeft het er best moeilijk mee, maar ze praat er niet over. Misschien met een enkele hele goede vriendin en met haar man en met de dokter, maar verder niemand.
Toch weet iedereen van haar 'probleem'.
Nou woont er verderop in de straat zo'n Mens wat steeds als ze je schoonzus tegenkomt, begint te zagen over haar achternichtje die een kindje heeft met een beperking of over een TV programma wat ging over ouders van overleden babytjes....
Of Stel:
Op het hoofdkantoor van je werkgever werkt iemand die blind is. Hij wordt regelmatig gebeld en iedereen vraagt aan hem of hij even wil kijken naar zus en zo contract voor.. whatever..
Eén van je collega's zit altijd te hannesen aan de telefoon: "Wil je even kijken, uh, nee. Sorry. Ik uh.. bedoel.. uh.. wil je even uh.. checken of... whatever"
En zo zijn er vast nog een heleboel situaties waarin mensen denken dat ze heel goed bezig zijn, maar ondertussen vooral roze olifanten tevoorschijn toveren.
Natuurlijk kan het nog erger dan bovenstaande. Je kunt tegen de kinderloze moeder zeggen dat je vindt dat ze zich heel flink houdt. Je kunt tegen de blinde zeggen dat je het heel knap vindt hoe hij zich redt.
Dat zijn wrede roze olifanten.
Maar we zouden niet aan Roze Olifanten denken, dus vergeet gerust wat ik hier heb proberen te zeggen.
Alvast een fijne kerst.
Maar daar mag je niet aan denken.
DENK NIET AAN EEN ROZE OLIFANT!
En terwijl je niet aan een roze olifant denkt, ga ik het over iets anders hebben.
Sort of.
Stel:
Je hebt een schoonzus die om wat voor reden ook, geen kinderen kan krijgen. Ze heeft het er best moeilijk mee, maar ze praat er niet over. Misschien met een enkele hele goede vriendin en met haar man en met de dokter, maar verder niemand.
Toch weet iedereen van haar 'probleem'.
Nou woont er verderop in de straat zo'n Mens wat steeds als ze je schoonzus tegenkomt, begint te zagen over haar achternichtje die een kindje heeft met een beperking of over een TV programma wat ging over ouders van overleden babytjes....
Of Stel:
Op het hoofdkantoor van je werkgever werkt iemand die blind is. Hij wordt regelmatig gebeld en iedereen vraagt aan hem of hij even wil kijken naar zus en zo contract voor.. whatever..
Eén van je collega's zit altijd te hannesen aan de telefoon: "Wil je even kijken, uh, nee. Sorry. Ik uh.. bedoel.. uh.. wil je even uh.. checken of... whatever"
En zo zijn er vast nog een heleboel situaties waarin mensen denken dat ze heel goed bezig zijn, maar ondertussen vooral roze olifanten tevoorschijn toveren.
Natuurlijk kan het nog erger dan bovenstaande. Je kunt tegen de kinderloze moeder zeggen dat je vindt dat ze zich heel flink houdt. Je kunt tegen de blinde zeggen dat je het heel knap vindt hoe hij zich redt.
Dat zijn wrede roze olifanten.
Maar we zouden niet aan Roze Olifanten denken, dus vergeet gerust wat ik hier heb proberen te zeggen.
Alvast een fijne kerst.
zondag 16 december 2012
Overweging
Vooruit dan, omdat het jaar zo'n beetje afgelopen is. Voor mij wel, in elk geval. Het is nu nog een kwestie van de dingen die in mijn agenda staan braaf afhandelen en intussen alvast mijn prioriteitenlijst voor het komend jaar opstellen.
Dit jaar was voor mij toch wel een overgangsjaar. Ergens in de loop van de afgelopen driehonderd-en-zoveel dagen heb ik iets afgesloten en ben ik met iets anders begonnen. Noem het een crossfade?
In de loop van de komende jaren hoop ik een vorm en een manier te vinden om dat oude een plek te geven, want hoe ik het ook wend of keer, het is en blijft een deel van mijn geschiedenis en ik schaam me er niet voor, maar ik wil er ook op geen enkele manier in blijven hangen.
Ik kom er over te praten door dingen die actueel zijn in mijn leven. Zoals een gesprek wat ik vandaag had, een bericht wat ik net las in een digitale krant en een verzoek wat me gedaan werd. Bovendien is einde jaar wel een leuk symbolisch moment om hierover te mijmeren.
Nu durf ik nog te zeggen dat ik transseksueel ben, morgen zal ik zeggen dat ik transseksueel was, en overmorgen zal ik degene die erover begint schaapachtig aankijken en daarna beleefd informeren of hij/zij toevallig (ook) geïnteresseerd is in sex met dieren, onder het motto: "Jij bent begonnen met ongepaste opmerkingen".
En ooit, ver daarna zal ik misschien één en ander vertellen over mijn 'transgender verleden'. Dat hou ik open, want ik kan nu eigenlijk geen goede reden bedenken waarom ik dat zou doen. Geldgebrek misschien?
Nu durf ik ook nog te zeggen dat ik dakloos geweest ben. Morgen zal ik zeggen dat ik een hele moeilijke periode achter de rug heb en overmorgen zal ik degene die erover begint schaapachtig aankijken en vragen of hij of zij geld van me wil lenen, onder het motto: "Jij loopt steeds over geldproblemen te zeuren en dat zal vast een reden hebben".
En ooit, ver daarna, zal ik misschien lachend vertellen dat de bankencrisis van het begin van deze eeuw heel anders was dan wat je in de boekjes leest.
Als er dan nog boekjes zijn.
Komend jaar wil ik verder gaan dan ik eigenlijk durf. in 2013 zal ik mezelf een introvert persoon noemen en ik zal eindelijk leren hoe ik ondanks dat, toch heel sterk en brutaal kan zijn. Ik zal op mijn bek gaan, ik zal heel boos worden, ik zal mensen laten schrikken en ik zal me minstens honderd keer vertwijfeld afvragen waarom in hemelsnaam zo godvergeten ambitieus ben, maar dat ben ik en dat wil ik zijn.
Verder las ik vandaag een hele mooie uitspraak van iemand die me steeds weer inspireert: "Dat hele idee van 'denk groots, volg je dromen en dan volgt het universum vanzelf ' gebazel, is geen excuus voor stomweg doen!
Gelukkig is trans- zijn en dakloos- zijn over, dan heb ik lekker veel tijd voor serieuze dingen.
Dit jaar was voor mij toch wel een overgangsjaar. Ergens in de loop van de afgelopen driehonderd-en-zoveel dagen heb ik iets afgesloten en ben ik met iets anders begonnen. Noem het een crossfade?
In de loop van de komende jaren hoop ik een vorm en een manier te vinden om dat oude een plek te geven, want hoe ik het ook wend of keer, het is en blijft een deel van mijn geschiedenis en ik schaam me er niet voor, maar ik wil er ook op geen enkele manier in blijven hangen.
Ik kom er over te praten door dingen die actueel zijn in mijn leven. Zoals een gesprek wat ik vandaag had, een bericht wat ik net las in een digitale krant en een verzoek wat me gedaan werd. Bovendien is einde jaar wel een leuk symbolisch moment om hierover te mijmeren.
Nu durf ik nog te zeggen dat ik transseksueel ben, morgen zal ik zeggen dat ik transseksueel was, en overmorgen zal ik degene die erover begint schaapachtig aankijken en daarna beleefd informeren of hij/zij toevallig (ook) geïnteresseerd is in sex met dieren, onder het motto: "Jij bent begonnen met ongepaste opmerkingen".
En ooit, ver daarna zal ik misschien één en ander vertellen over mijn 'transgender verleden'. Dat hou ik open, want ik kan nu eigenlijk geen goede reden bedenken waarom ik dat zou doen. Geldgebrek misschien?
Nu durf ik ook nog te zeggen dat ik dakloos geweest ben. Morgen zal ik zeggen dat ik een hele moeilijke periode achter de rug heb en overmorgen zal ik degene die erover begint schaapachtig aankijken en vragen of hij of zij geld van me wil lenen, onder het motto: "Jij loopt steeds over geldproblemen te zeuren en dat zal vast een reden hebben".
En ooit, ver daarna, zal ik misschien lachend vertellen dat de bankencrisis van het begin van deze eeuw heel anders was dan wat je in de boekjes leest.
Als er dan nog boekjes zijn.
Komend jaar wil ik verder gaan dan ik eigenlijk durf. in 2013 zal ik mezelf een introvert persoon noemen en ik zal eindelijk leren hoe ik ondanks dat, toch heel sterk en brutaal kan zijn. Ik zal op mijn bek gaan, ik zal heel boos worden, ik zal mensen laten schrikken en ik zal me minstens honderd keer vertwijfeld afvragen waarom in hemelsnaam zo godvergeten ambitieus ben, maar dat ben ik en dat wil ik zijn.
Verder las ik vandaag een hele mooie uitspraak van iemand die me steeds weer inspireert: "Dat hele idee van 'denk groots, volg je dromen en dan volgt het universum vanzelf ' gebazel, is geen excuus voor stomweg doen!
Gelukkig is trans- zijn en dakloos- zijn over, dan heb ik lekker veel tijd voor serieuze dingen.
Gedroomd
Van alles wat een mens makkelijk vergeet, staan Dromen ergens hoog in de top zoveel. Bij mij wel in elk geval. Eigenlijk zou ik gewoon op moeten houden met dromen, vind ik. Het is gewoon zonde van de energie die al die nachtmerries kosten. Steeds weer uitgeput, zwetend, hijgend en met bonzend hart wakker worden. Daarna bang om opnieuw in te slapen, want stel dat het terugkomt.
Heel hard proberen om elk detail te onthouden, of in elk geval de lijn van het verhaal, nouja, tenminste de sfeer dan?
Te laat; alles is weg. Alleen dat verschrikte gevoel blijft hangen. Soms wel een hele dag, of minstens één keer in je leven een hele week. Soms zo hevig dat ik me angstig afvraag of er echt iets vreselijks is gebeurd, iets wat te erg is om te durven onthouden. Zo erg dat ik het spontaan heb verdrongen?
Ja, 'het was maar een droom'...
Hoe plomp wil je dit soort trauma's wegschuiven?
In de loop van de jaren heb ik mezelf wijs weten te maken dat sommige dromen misschien wel eens iets zeggen over een dingetje wat je bezighoudt, maar dat dingetje kan even goed de Teletubbies zijn als die blunder op je werk, een verbroken liefde of een dagje aan het strand.
Het hoeft geen onverwerkt jeugdtrauma te zijn, het hoeft ook geen ernstig seksueel taboe te zijn of gewoon een teken dat ik een beetje gek ben.
Maar soms lijkt het er toch wel op dat mijn droom mij iets wil zeggen. Soms meen ik zeker te weten dat ik in een droom het antwoord op mijn meest brandende probleem heb gevonden en heel af en toe werd in een droom mijn meest ernstige probleem ook verhelderd, een probleem waarvan ik me nooit bewust was dat het bestond!
Maar hoe hard ik ook probeer om na het ontwaken zo'n belangrijk, gewichtige, alles verklarende droom te onthouden, hij verdwijnt steevast als water uit een bad zonder stop en wat ik ook probeer, er blijft niks van over.
Het was maar een droom....
En nu ga ik ontbijten!
Heel hard proberen om elk detail te onthouden, of in elk geval de lijn van het verhaal, nouja, tenminste de sfeer dan?
Te laat; alles is weg. Alleen dat verschrikte gevoel blijft hangen. Soms wel een hele dag, of minstens één keer in je leven een hele week. Soms zo hevig dat ik me angstig afvraag of er echt iets vreselijks is gebeurd, iets wat te erg is om te durven onthouden. Zo erg dat ik het spontaan heb verdrongen?
Ja, 'het was maar een droom'...
Hoe plomp wil je dit soort trauma's wegschuiven?
In de loop van de jaren heb ik mezelf wijs weten te maken dat sommige dromen misschien wel eens iets zeggen over een dingetje wat je bezighoudt, maar dat dingetje kan even goed de Teletubbies zijn als die blunder op je werk, een verbroken liefde of een dagje aan het strand.
Het hoeft geen onverwerkt jeugdtrauma te zijn, het hoeft ook geen ernstig seksueel taboe te zijn of gewoon een teken dat ik een beetje gek ben.
Maar soms lijkt het er toch wel op dat mijn droom mij iets wil zeggen. Soms meen ik zeker te weten dat ik in een droom het antwoord op mijn meest brandende probleem heb gevonden en heel af en toe werd in een droom mijn meest ernstige probleem ook verhelderd, een probleem waarvan ik me nooit bewust was dat het bestond!
Maar hoe hard ik ook probeer om na het ontwaken zo'n belangrijk, gewichtige, alles verklarende droom te onthouden, hij verdwijnt steevast als water uit een bad zonder stop en wat ik ook probeer, er blijft niks van over.
Het was maar een droom....
En nu ga ik ontbijten!
Abonneren op:
Reacties (Atom)