Hoe oud moet je worden om jezelf te leren kennen?

Heel even had ik de ingeving om nu iets in mijn blog te zetten van een hele poos geleden. ik ben namelijk al een paar maanden stukje bij beetje allerlei zooi die ik al jaren meesleep, uit te zoeken en vooral weg te gooien.
Soms kom ik daar dingen in tegen waar ik zelf stil van word. stukjes tekst die ik zomaar op een vel papier had neergekrabbeld. Bijna hetzelfde wat ik nu doe, maar toen met het idee dat niemand het ooit zou lezen en nu met de zekerheid dat elk woord door meerdere mensen gelezen wordt.

In die oude stukjes lees ik uitspraken en ideeën terug die heel vertrouwd zijn maar ik zie nu, dat heel veel dingen die ik ooit kende als mijn waarheid, heel erg onjuist zijn.
Eigenlijk wist ik dat toen ook al. Zou dat komen omdat ik tot een paar jaar geleden niet leefde zoals ik me voelde?
Het zal mensen die mij al langer kennen niet verbazen als ik nu zeg dat ongelukkig zijn een vaste waarde in mijn leven was. Maar dat smeerde ik destijds uit over allerlei gewoonten en eigenschappen die ik zelf als zwakheden zag.

Ik heb mezelf er ook weleens over verbaasd dat ik zo'n rotleven heb kunnen overleven. Als ik in een sombere bui terug kijk, dat is gelukkig alweer een poosje geleden, zie ik heel veel gebeurtenissen en situaties die een goed excuus hadden kunnen zijn om 'eruit te stappen'.
Niet zo lang geleden meende ik nog dat het maar goed is dat niemand in de toekomst kan kijken, want als ik op 1 januari 2000 had kunnen weten wat me tussen dat moment en pakweg 1 januari 2010 allemaal te wachten zou staan, zou ik de medicijnkast leeg hebben gegeten, met de bedoeling om nooit meer wakker te worden.

Deze week bedacht ik me, dat ik mezelf daarmee stiekem als heel zielig probeer te omschrijven. Dat ik misschien zelfs loop te pronken met mijn eeuwige ongelukkig-zijn.
Misschien was ik altijd ongelukkig, maar ik herinner me toch ook heel veel dagen waarop ik me wel blij heb gevoeld. Misschien heb ik dingen beleefd die me heel erg aangrepen, maar ik heb nooit echt aanstalten gemaakt om een eind te maken aan mijn leven. Integendeel. Ik wilde niet verder leven in een bepaalde toestand, maar ik wilde helemaal niet dood. Ik heb in die tijd zelf werk geweigerd omdat de werkplek te onveilig was - mijn leven was me te lief.

Ik heb nooit ingezien wat ik allemaal wil en kan. Voor allebei geldt: Veel!
Vandaag heb ik zelfs ontdekt dat ik tuinieren heel fijn kan vinden om te doen. Niet als werk; Als ontspanning. Wat heerlijk om een tuin te hebben en die te kunnen gebruiken om dingen die je teveel bezig houden los te kunnen laten. Ik wist niet dat het kon!

En dat zijn alleen maar de dingen die nu in me op komen. Op de achtergrond sudderen nog onuitgesproken gedachten die ik nu niet eens op durf te schrijven omdat ik er nog te veel aan moet wennen dat het is zoals het is en niet zoals ik steeds van mezelf heb gedacht.

Tot de volgende!

Dat deed ik vroeger als kind al

Bezig zijn, altijd dingen aan het doen. Het kon van alles zijn. Ik kon het erg druk hebben met papier en karton, schaar, lijm, kleurpotloden, viltstiften en nog veel meer. Ik maakte mijn luchtkastelen letterlijk zichtbaar voor anderen.
Ik kon net zo makkelijk de hele tuin overhoop halen. Samen met vriendjes hele loopgravenstelsels aanleggen. Opeens gingen we fantaseren dat er onder ons huis een middeleeuwse tunnel liep, waar we in probeerden te komen.
Gelukkig hadden mijn ouders geen siertuin.

Of ik zocht tussen de spullen die mijn vader bewaarde. Hij bewaarde heel veel, dus het was niet zo heel moeilijk om daar ook iets te vinden waar ik wat mee kon. Ik heb houten huisjes gemaakt, uit allerlei brommer- en fietsonderdelen maakte ik nieuwe tweewielers en sommige reden heerlijk.
Daarna was Pappa meestal boos, want in opruimen blonk ik niet uit, dus hij was steeds zijn gereedschap kwijt.
Gelukkig heb ik zelf nu een handig opbergsysteem: Eén stevige koffer waar ik alles in laat vallen. Als de koffer niet meer dichtgaat, keer ik 'm om en sorteer ik alles weer eens.

Maar bezig zijn zoals toen, gaat de laatste tijd weer erg goed. Toch is het niet helemaal hetzelfde. In mijn jeugd hadden we nog geen computers, de eerste jaren hadden we zelfs geen TV. Nu heb ik wel computers, en ik heb een computernetwerk. Eigenlijk overdreven, want ik woon alleen, maar ik kan het niet laten. Het is een bouwwerk wat langzaam groeit. Eerst was er alleen de vaste computer, daar kwam een laptop bij. Weer later een smartphone en daar kun je Apps op installeren zodat je, zonder snoertjes, met je telefoon je computer kunt bedienen of muziekjes en andere bestanden uitwisselen. Met behulp van de smartphone kan ik mijn adressen en mijn agenda op allebei de computers en op mijn smartphone synchroon houden. Dat is handig en prettig. Weer later kwam er een zogenaamde NAS bij. Dat is een opslagapparaat wat op mijn netwerk is aangesloten. Iki kan daar alle denkbare computerbestanden op bewaren en die kan ik, net hoe het me uitkomt, afspelen of bekijken op elke computer of smartphone die ik heb.

Weer later kwam er een mediaplayer bij. Een heel klein kasje met aansluitingen voor het netwerk, een TV-toestel en mijn stereo. Die wilde ik graag hebben omdat ik radio luister via Internet en het kost heel veel minder stoom dan een computer. Bovendien kan ik met dat toestelletje ook muziek en films afspelen die op de NAS staan.

Vandaag is mijn Netwerk wel af gekomen, den ik. Ik heb nu ook een printserver. Dat is een ding wat mijn printer via het netwerk verbindt met mijn computers. Het is misschien niet nodig, ik leef ook in goede gezondheid en heel tevreden als ik zoiets niet heb, maar het is zo leuk om zo'n netwerk in elkaar te knutselen.

Ik geniet van de onwaarschijnlijke luxe dat het er is.
Eigenlijk is het niet veel anders dan één hele grote computer. Klinkklare Science-Fiction uit mijn tienertijd die ik nu heel speels gebruik.

De wereld is veranderd en ik ook. Vijftien jaar geleden wilde ik niks van computers weten en nu is het als een lief vriendje waar ik me erg goed mee kan amuseren.

Maar ik houd minstens evenveel van mijn fiets. Die brengt me naar buiten en dat is eigenlijk veel fijner dan met de computer spelen.
Ik heb het er best druk mee...

Kiezen

Sommige dagen kan ik eigenlijk niet besluiten waarover ik het eens zal hebben. Iets van vroeger of juist iets van nu. Zal ik iets verzinnen of wil ik iets kwijt wat echt waar is?
Maak ik het luchtig, grappig en vrolijk, of zal ik in volle ernst, op het sombere en zwaarmoedige af, gaan zitten zeuren?

Ik kan alle kanten op. Dat is eigenlijk erg leuk om te merken, dat ik dat kan, bedoel ik. Alsof ik een beetje kan toveren; Carine Potter is my middle name....

En waarom vandaag zo vroeg? Meestal doe ik mijn blogje rond bedtijd en nu heb ik de afwas nog niet eens gedaan. Tsja, het kan verkeren en het mag ook wel eens anders dan anders. Elke dag biefstuk gaat immers ook vervelen, zeker als je vegetariër bent.
Dus vandaag maar een beetje anders. Intussen reageer ik ook nog nu en dan op dingen die op facebook gaande zijn. Multitasking, heet dat.

Maar, zonder gekheid.
Ik probeer het gevoel van teksten maken achter de ploeter, meer naar de dag te verplaatsten. Zorgen dat het op werken gaat lijken, want dat wil ik graag. Ergens in één van mijn eerste blogs heb ik al gezegd dat ik dit onder anderen ging doen om te wennen aan de routine van het schrijven. Ik wil dat niet altijd midden in de nacht doen. Ik geloof dat zelfs wetenschappelijk is bewezen dat men 's nachts juist merkbaar minder goed werk levert dan gewoon overdag, en ik wil nou eenmaal alleen maar knettergoeie boeken schrijven. Nou heb ik dus meteen een excuus waarom ik nog nooit iets heb uitgebracht: Het was totnutoe allemaal prutswerk omdat ik alles wat ik deed, 's nachts gedaan heb.

Zo. Dat is duidel;ijk. Dan ga ik nu afwassen, huisje aan kant maken, nog één koje thee drinken en dan naar bed, want morgen moet ik weer vroeg aan het werk.

O, ik moet niet vergeten nog een halfuurtje ofzo op mijn gitaar te pielen en nog beetje stemoefeningen te doen.
Want als ik later mijn werk voor ga dragen, moet het wel mooi klinken. Dat spreekt voor zich, natuurlijk!

Hop! Aan het werk!
Dan maar...

Weet niet goed

Vandaag weet ik niet zo goed wat ik hier ga schrijven. Mijn hoofd zit eigenlijk vol met dingen die ik vandaag en in de afgelopen weken gehoord en besproken heb. Ik ben nog niet helemaal door het boek van Professor Swaab heen, maar ik ben daar toch al aardig wat in tegengekomen wat me bezighoudt.

Geen luchtige verhaaltjes vandaag, maar ik wil ook niet allerlei zwaarmoedigheid uitstorten, want ik voel me helemaal niet zwaarmoedig. Eigenlijk zit ik vol hoop en optimisme. Ik kreeg net weer een tip voor een woning binnen, eentje met drie slaapkamers aan de rand van Oosterhout.
Wonderlijk, want ik was vandaag nog in Oosterhout en ik bedacht me nog dat ik eigenlijk niet eens zo veel van die plaats afweet. Hoe zou het zijn om daar te wonen? Zou het even goed of zelfs beter kunnen zijn dan Prinsenbeek?

Dat is een praktisch ding. Iets om af te wegen, want het is niet allen een andere plek, maar ook een andere gemeente. Ik had me er al haast op ingesteld, dat dit pas zou komen na andere dingen die me nu veel meer in beslag nemen.

Het idee om heel burgerlijk in een rijtjeshuis met drie slaapkamers te wonen, staat me niet tegen. Een kat, een kind en een piano erbij. Lekker zonnen in de achtertuin. Noem maar op.
Misschien moet ik er nog maar een nachtje over slapen.
Over alles, eigenlijk.

Welterusten !

Lekker voor mezelf!

Ze zeiden dat het weleens goed is om zo nu en dan eens lekker te ontspannen.
En ze hebben gelijk.
Mijn dag begon met een ToDo lijst en nu, aan het eind van de dag is het op één ding na helemaal gedaan. Goeie ik!
Het leek een hele waslijst, maar dat weerhield me er niet van om net na de middag alle dringende bezigheden te laten voor wat het was. Na een ochtend telefoneren en paperassen doorspitten, samenvattingen maken, lijstjes opstellen en af en toe vol schieten, want het is niet niks waar ik nu naartoe leef, moest ik die ene brief persoonlijk af gaan geven in de stad. Misschien moest het niet, maar ik vond het gewoon meer dan belangrijk dat die brief daar echt aan zou komen en met de moderne post lukt dat helaas niet altijd.

Na die brief lokte de zon. Ik kreeg zomaar een beetje heimwee naar de tijd dat alles nog zorgeloos was en vrijblijvend leek. Die lange dagen die zomaar ergens begonnen en eindigden als het mij en mijn vrienden zo uitkwam. Alle paden in het Mastbos kende mijn voetstappen. Daar liet ik mezelf vaak verdwijnen, gewoon omdat het kon.

Ik volgde de hitte van de dag. Via het Van Coothplein richting Ginneken. Niet het hele eind, want de Baronielaan is zo mooi in de zomer en als je die uitrijdt en gewoon rechtdoor blijft fietsen, voorbij de Boswachter en dan nog een beetje verder, kun je schuin rechtsaf het Eeuwig Laantje op.
Vandaag lag het vol modderplassen en herinneringen. Ik heb herdacht dat het deze week precies twee jaar geleden is dat ik dakloos werd. Ik dacht aan hoe dat kon gebeuren en ik durf nu eindelijk die ander zonder boosheid te verwijten dat wat er gebeurd is echt niet alleen maar aan mij ligt. Misschien zelfs meer aan de ander dan aan mij.
Ik dacht ook aan mijn kindertijd. Aan dingen die ik moest leren, maar nooit begreep, maar dat was zo vaak wederzijds. Hoeveel mensen hadden immers in de gaten dat ik een meisje was? Ik probeerde dat op zeker moment zelf ook te vergeten, maar dat hielp niet tegen het wederzijdse onbegrip.

Uiteindelijk heb ik de herinneringen pardoes in een modderplas laten vallen. Dat moest wel, want het Eeuwig Laantje hield op. Dat geeft niks, want aan het eind ervan is Huis den Deyl. Ik had mezelf een cappuccino en een groot glas koel water beloofd, maar dat ging niet. Huis den Deyl is op maandag gesloten. Dat weet ik dan voor de volgende keer. Nu ben ik gewoon zo'n beetje naar huis gefiets, niet langs de kortste, maar langs de beste weg. Effen blijft ook mooi. Ik zou daar best willen wonen. Alsof je in de achtertuin van Breda woont.
Mijn ambitie is dan ook om dat voor elkaar te krijgen. Dat moet lukken; omdat het kan.

Nog even in Princenhage gekeken naar een huis wat te huur komt en me verwonderd dat je net voorbij het heerlijk landelijke De Rith, zomaar in een slonzige achterbuurt terecht kan komen.
Het was fijn om weer thuis te zijn. Heerlijk om vast te stellen dat ik met warm weer lekker naar buiten kan. Vorig jaar werd ik letterlijk ziek van dit soort zomerse temperaturen, nu kan ik weer gewoon van de warmte genieten.
Ik had de rust van buiten bij me en die heb ik gebruikt om hier in huis sfeer te kweken. Ik heb lekker gegeten: Andijvie met kerrie en tomaat. Voor het eerst helemaal gelukt, de truc is dat je de andijvie goed klein moet snijden.

En daarna? Gedaan wat nog moest en mijn boodschappenfiets gemaakt. De rem was stuk en het wiel wiebelde. Morgen heb ik geen tijd en de komende dagen zijn ook redelijk bezet. Nu kan ik 'm gebruiken om vóór donderdagmiddag nog een paar boodschappen te doen. Dat moet, want donderdag komt een heel lief jong mens logeren.

Joepie!

Weer een feestje!

Nix

Vandaag heb ik niks gedaan. Eindelijk. Nou, niet helemaal niks, maar wel zo goed als. Ik heb uitgeslapen alsof het niks was, daarna ontbeten en nog lekker een poosje in mijn stoel zitten niksen. Toen gedoucht en dat stelt eigenlijk ook niks voor. Daarna was het alweer lunchtijd. Lekker drie eitjes met kaas gebakken en dat was niet niks, dat was errrruggg lakkurrrr!!!

En toen? Hm, ja, goss.... Niks eigenlijk. De afwas die er nog stond weggewerkt. Is dat wat?
muziekje erbij. Nog dit en dat opgeruimd en toen was het weer koffietijd, vond ik zelf.
Lekker buitenkijken hoe de kinderen uit de buurt aan het spelen waren. Fijn, hoor: Een dagje niksdoen.
Warm eten, hoefde ik ook bijna niks aan te doen, wat ik had nog wat om op te warmen.
Weer afwassen, maar dat stelde ook niks voor.

Beetje gitaar gepingeld, beetje stemoefeningen en vastgesteld dat ik heel goed als een geboren vrouw kan klinken, al gaat dat nog lang niet vanzelf. Maar de logopedie is dus niet voor niks!

En toen heb ik de computer weer aangezet.

Na mijn blogje mag 'tie weer uit, want verder weet ik niks.......

Help! Mijn dromen komen uit....

Vandaag was er een feestje met de buurtvereniging. Middenop het hofje stond een tent met een barbeque en een koelkast erin en allen die lid zijn van de buurtveriniging en die zich aan hadden gemeld waren zo rond halfzes in die tent aanwezig.
Ik heb eerst hier en daar een kat uit een boom gekeken en na een glas wijn heb ik me onder de menigte gemengd.

Ik heb vooral veel vragen beantwoord, geloof ik. Wat heerlijk als mensen echt en oprecht willen begrijpen hoe het is om geboren te zijn in een verkeerd lichaam en wat de gevolgen daarvan zijn.
Door er op deze manier over te praten, met een wijntje erbij, drong het eigenlijk pas goed tot me door dat dit, deze verandering waar ik al bijna vier jaar mee bezig ben, niets minder is dan mijn diepste wens die uitkomt.
Het is niet zomaar een wens, het is een weten vanuit het diepst van mijn wezen, dat ik nooit een jongetje was en dat mijn innerlijke waarheid alleen maar op kan bloeien als ik niet mannelijk meer ben.

Wat er komt na de aanpassing, laat zich raden, maar ergens voorbij het rationele weten, voel ik allang wat ik worden zal. Ik ben al bijna elke dag aan het oefenen, maar zoals ik nu ben, gaat het nog niet.
Ook wat daar, diep vanbinnen zit te wachten tot de tijd rijp is, ken ik allang. Ook dat is een diepgewortelde wens, een onuitgesproken droom van me en ik voel, ik weet dat ook die uit gaat komen.

Een paar jaar geleden was er een boek wat heette 'the secret'. Daar denk ik weleens aan en toen ik erover hoorde en er stukjes uit las, wist ik dat het klopt, maar eigenlijk niet zoals het boek belooft. Je werkelijke wil, je echte wensen, zitten veel dieper dan je zelf vaak beseft.
Ik wil niet praten als een Guru. Mijn ambitie is helemaal niet om iets te bereiken in de wereld van piskijkers en sterrenwichelaars.
Misschien kan ik anderen inspireren of bemoedigen, maar ik denk niet dat ik een voorbeeld voor zomaar iemand kan zijn. Mijn leven is van mij, mijn leven ben ik. Het leven van de ander is een ander dan mijn. Maak het mijne niet na want je maakt jezelf stuk.

Ik weet niet of het leven wat ik leef moeilijk is of zwaar. Dit is wat ik heb en ik kan het niet vergelijken met wat ik niet heb. Als ik dat zou proberen zou alles juist moeilijk worden, ben ik bang.
Als ik een ander leven had gekregen, zouden mijn diepste wensen daar weer niet in passen en dan zou ik vast eeuwig ongelukkig zijn.

Ik heb geprobeerd een ander leven te leven dan het mijne, dus ik weet waar ik over praat. Nu ik daarmee gestopt ben, valt alles op z'n plaats. Het is zo wonderlijk en sterk, dat ik er haast bang van zou worden.

Maar dat doe ik niet. Ik word er juist heel blij van. En straks jullie ook.