Openheid, maar niet te koop.

Het land waarin ik woon staat bekend als Vrij, Open, Tolerant en nog meer van dat moois. Dat is niet helemaal onwaar.
Gelukkig maar.
Ik ben daar heel blij mee, maar het is niet makkelijk: Vrij zijn.

Dan wil ik er wel bij zeggen dat Vrij Zijn voor mij niet betekent: Lekker je gangetje gaan.
Voor mij betekent vrijheid dat je de kans krijgt om zelf verantwoordelijk te zijn. Je eigen prioriteiten te stellen. Je nooit te verschuilen achter iets of iemand anders.

Vrijheid neem je niet; Vrijheid krijg je.

Ik heb de Vrijheid om Carine te zijn. Die Vrijheid benut ik van harte.
Maar hoe Vrij zou ik zijn als ik probeer te doen alsof ik altijd al Carine ben geweest?
want ik ben immers geboren en opgevoed als een jongetje.

Gelukkig heb ik ook de vrijheid om daar open over te zijn. Eigenlijk kan dat ook niet anders. Volgens mij heb ik mijn uiterlijk niet echt mee. Er zullen altijd mensen zijn die zich zich op z'n minst af zullen vragen of ik een 'omgebouwde' ben vanwege mijn lengte.
Mijn verleden als meisje en vrouw bestaat niet en als je over jezelf gaat liegen val je vroeger of later door de mand.
Dus daarom heb ik bedacht dat ik gewoon open zal zijn over mijn verleden.
Mensen als Kelly van der Veer en nu ook Valentijn de Hingh hebben immers bewezen dat het gewoon kan.
Hopelijk gaat de rest van de wereld die niet transseksueel is, er steeds meer aan wennen dat de manier waarop iemand plast, niet bepalend is voor zijn of haar geslachts-identiteit.

Waarbij ik eerlijk moet zeggen dat ik allang niet meer staand plas.
Zelfs in het bos doe ik al sinds heel lang mijn plas gehurkt tussen de varens.

Ik hoef er tenslotte niet mee te koop te lopen.

Een beetje van slag

Ik ben een beetje van slag. Het is niet ernstig, hoor. Geen vreselijke ziektes of nare gebeurtenissen. Ik denk eerder het tegendeel. Er gebeuren veel dingen die ik heel graag wil laten gebeuren, maar het ontbreekt me toch nog aan voldoende energie om het allemaal te kunnen combineren met de dagelijkse gang van zaken.

Het gevolg is dat de afwas soms een paar dagen blijft staan en dat mijn hutje een beetje groezelig begint te worden omdat ik het niet zo zorgvuldig en regelmatig poets als ik zou willen en mijn blog valt weleens stil. Dat laatste doet wel wat tegenstrijdig aan, want met alles wat ik in de afgelopen paar weken heb mogen beleven heb ik uiteindelijk meer dan genoeg onderwerpen om over te kunnen vertellen.

Letterlijk te veel om op te noemen, echt waar. Ik zit nu ook weer te bedenken waarover ik nu als eerste ga vertellen. Zal ik het hebben over mijn uitje naar Amsterdam? Als ik daar nu op terugkijk lijkt het haast een droom en ik kan zelf niet eens uit leggen waarom dat zo lijkt. Heeft het ermee te maken dat ik nu, na zoveel jaren zoeken en twijfelen weer rust en duidelijkheid heb in mijn leven en dat nu blijkt dat er niets veranderd is, maar toch is alles anders.

Ik was eerst wel een beetje bang om daarheen te gaan. Alle verhalen over geweld tegen seksuele minderheden komen tenslote uit de grote steden. Bovendien had ik deze zomer ook al gemerkt dat zelfs geboren Amsterdammers naar mij staren alsof ze hun ogen niet geloven wanneer ik voorbijkom.
Maar het viel alles mee. Ook al was het donker en laat op de avond, er heeft niemand vervelend tegen me gedaan. Ook in het restaurantje waar ik heb gegeten viel ik niet op, het was hooguit een beetje ongewoon dat ik alleen was. Voor mij was dat in elk geval wel zo, want alleen uit eten was erg onwennig voor mij.

Het optreden waarvoor ik naar Amsterdam was gegaan vond ik leuk. Heel erg leuk, zelfs. Heerlijk om weer eens mee te maken, de sfeer te proeven. Het was hartstikke okee. Een leuke lokatie, fijne sfeer in het publiek, artiesten op het podium die hun vak verstaan en beheersen.
Maar het was heel erg vermoeiend voor me. Als het een optreden geweest zou zijn van een nietszeggend ' ach-wel-aardig' bandje, zou ik in de pauze al naar huis gegaan zijn, want ik zat er echt behoorlijk doorheen.

Die vermoeidheid is nog dagen blijven hangen. Daardoor is de afwas blijven staan enzovoort.
En natuurlijk past het in mijn stijl om dan niet meteen voldoende rust te nemen. Ik heb het juist nog een poos heel druk gehad, maar wel leuk.

Vandaag vier ik dat het eindelijk weer eens gelukt is om drie dagen achter elkaar de afwas te doen. Het is me vandaag eindelijk gelukt om de tuin grotendeels winterklaar te krijgen en ik zit weer eens rustig te bloggen met een kopje thee en een fijn muziekje erbij.
Als het morgen nog zo rustig is gaan de gebeurtenissen van de afgelopen weken eindelijk eens bezinken want dat moet ook nog gebeuren.

Oja: Ik ben eindelijk weer bezig met vingeroefeningen op de piano en de gitaar. Is ook heeel belangrijk!