Ik ben een beetje van slag. Het is niet ernstig, hoor. Geen vreselijke ziektes of nare gebeurtenissen. Ik denk eerder het tegendeel. Er gebeuren veel dingen die ik heel graag wil laten gebeuren, maar het ontbreekt me toch nog aan voldoende energie om het allemaal te kunnen combineren met de dagelijkse gang van zaken.
Het gevolg is dat de afwas soms een paar dagen blijft staan en dat mijn hutje een beetje groezelig begint te worden omdat ik het niet zo zorgvuldig en regelmatig poets als ik zou willen en mijn blog valt weleens stil. Dat laatste doet wel wat tegenstrijdig aan, want met alles wat ik in de afgelopen paar weken heb mogen beleven heb ik uiteindelijk meer dan genoeg onderwerpen om over te kunnen vertellen.
Letterlijk te veel om op te noemen, echt waar. Ik zit nu ook weer te bedenken waarover ik nu als eerste ga vertellen. Zal ik het hebben over mijn uitje naar Amsterdam? Als ik daar nu op terugkijk lijkt het haast een droom en ik kan zelf niet eens uit leggen waarom dat zo lijkt. Heeft het ermee te maken dat ik nu, na zoveel jaren zoeken en twijfelen weer rust en duidelijkheid heb in mijn leven en dat nu blijkt dat er niets veranderd is, maar toch is alles anders.
Ik was eerst wel een beetje bang om daarheen te gaan. Alle verhalen over geweld tegen seksuele minderheden komen tenslote uit de grote steden. Bovendien had ik deze zomer ook al gemerkt dat zelfs geboren Amsterdammers naar mij staren alsof ze hun ogen niet geloven wanneer ik voorbijkom.
Maar het viel alles mee. Ook al was het donker en laat op de avond, er heeft niemand vervelend tegen me gedaan. Ook in het restaurantje waar ik heb gegeten viel ik niet op, het was hooguit een beetje ongewoon dat ik alleen was. Voor mij was dat in elk geval wel zo, want alleen uit eten was erg onwennig voor mij.
Het optreden waarvoor ik naar Amsterdam was gegaan vond ik leuk. Heel erg leuk, zelfs. Heerlijk om weer eens mee te maken, de sfeer te proeven. Het was hartstikke okee. Een leuke lokatie, fijne sfeer in het publiek, artiesten op het podium die hun vak verstaan en beheersen.
Maar het was heel erg vermoeiend voor me. Als het een optreden geweest zou zijn van een nietszeggend ' ach-wel-aardig' bandje, zou ik in de pauze al naar huis gegaan zijn, want ik zat er echt behoorlijk doorheen.
Die vermoeidheid is nog dagen blijven hangen. Daardoor is de afwas blijven staan enzovoort.
En natuurlijk past het in mijn stijl om dan niet meteen voldoende rust te nemen. Ik heb het juist nog een poos heel druk gehad, maar wel leuk.
Vandaag vier ik dat het eindelijk weer eens gelukt is om drie dagen achter elkaar de afwas te doen. Het is me vandaag eindelijk gelukt om de tuin grotendeels winterklaar te krijgen en ik zit weer eens rustig te bloggen met een kopje thee en een fijn muziekje erbij.
Als het morgen nog zo rustig is gaan de gebeurtenissen van de afgelopen weken eindelijk eens bezinken want dat moet ook nog gebeuren.
Oja: Ik ben eindelijk weer bezig met vingeroefeningen op de piano en de gitaar. Is ook heeel belangrijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten