Wensdromen...

Wensdromen, het woord klinkt een beetje dubbelop. Eigenlijk verkeerd gekozen misschien?
Nouja, het zij zo. Ik bedoel eigenlijk, dat ik vandaag een beetje wil mijmeren over doelen die ik mezelf nu, op dit moment in mijn leven stel. Sommige van die doelen zijn misschien erg hoog gegrepen, andere heb ik misschien allang bereikt zonder dat ik er erg in heb. Het kan allemaal.

Ik zou domweg een lijstje op kunnen proberen te dreunen, maar ben ik dan wel eerlijk? Heb ik vastomlijnde doelen? De laatste tijd ben ik steeds meer gaan denken in een richting, een weg die ik wil volgen en al doende de verrassingen die daar te vinden zijn te ontdekken en in mijn leven te passen.

Er is steeds minder "Ik zou willen" en steeds meer "Hoe pak ik dat aan".
Op dit moment vind ik vooral belangrijk dat ik wat meer financiele ruimte krijg. Want het is eigenlijk helemaal niet leuk zoals de toestand de laatste jaren is. Bij elke meevaller duikt weer een bijna even grote tegenvaller op. Ik kan nooit eens lekker loos gaan, niet een keer een fijne avond uit met mijn dierbaren, niet op bezoek bij vrienden die allemaal verderop wonen, want steeds als ik denk dat ik het geld daarvoor eindelijk kan missen, valt er weer een dikke rekening op de mat waardoor al mijn moeizaam gespaarde centjes in één klap verdwijnen. Mijn nieuwe gitaar komt maar steeds niet om dezelfde reden en die ik wilde kopen was eigenlijk helemaal geen dure. Voordeel is dat ik nu weer mooie nagels kan kweken, want ik hoef ze niet kort te houden vanwege gitaarspelen.

Gaande de weg naar meer geld, hoop ik vaker onder de mensen te komen. Het is de laatste tijd vreselijk om ergens heen te gaan in die vervloekte kou. Ik kan er echt niet tegen. Als ik op en neer fiets naar de stad ben ik letterlijk ziek zodra ik weer thuis ben. Met de bus naar de stad is niet echt een optie: te duur...

Als ik dan toch meer geld wil, ga ik meteen nog wat verder.
Dan maak ik een afspraak met een  kundig plastisch chirurg om de mannelijkheid uit mijn gezicht te laten halen. Ik weet niet hoeveel werk dat is en wat het gaat kosten, maar het is niet iets wat direct moet gebeuren.
Ik wil eerst nog zover zijn dat ik mijn eigen snoet kan relativeren, dat ik me geen dingen in het hoofd haal of aan laat praten. Dat kost tijd en die heb ik nog wel, want ik heb nog geen geld.

Verder zou ik het fijn vinden om groter te wonen, maar dan wel op een plek die minstens even goed is als waar ik nu woon.
Ik wil ook verdergaan met mijn therapeute, coach, trainer of welke functie ze voor me mag hebben, tot ik heel goed zonder haar kan. Naar mijn gevoel is dat nodig omdat ik bijna heel mijn leven geleefd heb alsof ik ingeblikt was. Om nu opeens te leven als een volrijp mens is heel erg wennen, te veel om in mijn eentje op te pakken.

Eigenlijk is dat alles wat ik wil: Voluit leven. Niet meer gevangen zitten tussen leugens. Het maakt niet uit of het mijn eigen leugens zijn of de onzin of gesublimeerde angsten van anderen.
Dit is mijn leven en ik wil het eindelijk zelf doen.

Niks wensdroom. Het is de naakte waarheid!

Dromen zijn? Wat eigenlijk?

Vannacht heb ik dus weer eens gedroomd. Dat overkomt me vaker, hoor. Niks mis mee, echt niet.
Meestal hoe ik er een goed gevoel aan over, weinig herinnering. Dromen zijn namelijk nogal vluchtig,
die van mij niet uitgezonderd.

De droom van vannacht is wel voor een heel groot deel blijven 'hangen'.
En nou schaam ik me rot........

Ieder mens heeft wel eens een mindere dag.
Zo'n dag dat het heel moeilijk is om vriendelijk en reëel te zijn.
Nu en dan wat ongeduldig en tegendraads, vroeger of later sluipt het er een keertje in.

Sommige mensen hebben daar bijna altijd last van. Narrige, zure types zijn dat.
Zitten altijd aan de zijlijn te kankeren op anderen, blazen elke fout op tot rampniveau...
Vinden dat zij steeds het recht hebben op de beste behandeling.
En zullen zelf de laatste zijn om een ander te helpen als het tegenzit.

Vannacht in mijn droom was ik zo iemand. Ik was helemaal niet aardig.
Eigenlijk was ik een monster, een vreselijk persoon. Ik haat mezelf bijna door deze droom.
Als ik even nergens aan denk, komt de droom weer spontaan in me op
en ik vraag me af of ik in werkelijkheid ook zo ben, al is het maar een beetje, dan........

O, hemel....

Nou eis ik niet van mezelf dat ik altijd poeslief en honingzoet ben. Kan ik niet eens.
Maar ik hoop wel dat ik eerlijk kan zijn, dat ik in elk geval zo fair ben om, als ik een probleem
niet aan wil pakken, me daar ook op geen andere manier mee te bemoeien.
En zeker niet op de wijze van mopperende zuurpruim.

Maar ik deed het toch.
In elk geval in mijn droom.

Zal ik er een schilderij van maken en die aan de muur hangen?
Zodat ik mezelf heel goed in kan prenten dat ik zo niet wil zijn.

Zucht....

Jacobus

Vanmorgen toen ik wakker werd, was ik met Jacobus.
Hij bestaat niet echt, in elk geval de Jacobus waar ik mee was bestaat niet echt.
Ik heb hem namelijk zelf bedacht. Hij bestaat al behoorlijk lang in mijn fantasie.
Toch al wel acht jaar, denk ik.
Het probleem met hem is, dat hij zo weinig substantie heeft.
Ik denk dat ik hem niet zo aardig vind.
Waarom zou je niet iemand kunnen bedenken waarmee je eigenlijk geen band hebt, toch?

Jacobus is getrouwd met T. Zij is de hoofdpersoon uit een verhaal. Door mij verzonnen natuurlijk.
Het klad van dat verhaal heb ik al acht jaar, misschien al langer geleden, opgeschreven.
Zomaar in één keer. Binnen twee weken een heel boekwerk. Maar, ik zei al: In klad.
T. Zie ik heel duidelijk voor me. Ik weet niet of ik haar zou willen zijn, of gewoon als vriendin willen hebben,
maar háár begrijp ik.
Haar man begrijp ik eigenlijk helemaal niet.
Dat is heel vreemd, want ik ben destijds dat verhaal gaan schrijven om een man als Jacobus beter te begrijpen.
Hij is geen nare man, hoor. Niet boosaardig of gemeen, bedoel ik. Hij heeft misschien wel nare trekjes.
Dat weet ik dus niet. Daar ken ik hem niet goed genoeg voor. Daarom was hij vanmorgen bij mij.
Ik moet hem beter leren kennen, niet voor mezelf, maar voor T.
Haar verhaal kan pas gaan leven als de mensen om haar heen net zo echt lijken als haar.
Dus ik had Jacobus vanmorgen bij me. Het contact verliep stroef.
Zou hij liever niet bij een andere vrouw dan T. op de rand van haar bed zitten?
Of kost het mij gewoon te veel moeite om hem aardig te vinden?
Kan ik daarom geen vlot gesprek met Jacobus voeren?

Schrijven is best moeilijk, hoor.
Je kunt niet zomaar je fantasie laten gaan, je moet ook goed weten wat je vertelt, heb ik gemerkt.
Dus Jacobus moet substantie hebben. Het moet zijn alsof ik over iemand praat die jij misschien echt kent.
De lezer hoeft niet te merken dat hij mij niet heel erg aardig lijkt, dat ikzelf hem misschien niet eens wil kennen.
Uiteindelijk gaat het om het verhaal, niet om mij. Het is het verhaal van T.
Jacobus is de man van T. Ik gun haar een man die bij haar past.
Die man hoeft niet bij mij te passen, ik ben immer T. niet.

Misschien ben ik om dat laatste wel heel blij.

.. Got me workin' on a coalmine, going down....

Eigenlijk ben ik veel te moe om te bloggen, maar wat mij betreft zijn er twee redenen om toch maar te doen.
De één is mijn -steeds vervelender lijkende- bovenbuurknul. Ik weet niet wat 'ie vanavond aan het doen is en met wie. Ik wíl het eerlijk gezegd ook niet weten, want het klinkt niet erg 'sophysticated', maar erg hinderlijk is het wel.
Verder wil ik gewoon nog even wat van me af praten of schrijven. Wat jij wil...

Vandaag was ik moe. Het soort moe wat ik in een vorig leven had na een tournee met een bandje, of na een groot, meerdaags festival ergens middenin een druk festivalseizoen. Ik heb vanavond staan huilen in de keuken omdat ik dacht dat ik geen maaltijd voor mezelf zou kunnen koken omdat ik me veel te moe voor voelde, terwijl ik heel goed wist dat goed eten enorm belangrijk is als ik er zo aan toe ben.
Maar het is gelukt hoor. Ik had een superlekkere salade met gezellige gekookte aardappeltjes erbij.

Dat zijn toch van die momenten dat ik geniet van mezelf, geniet van mijn leven.
Het is gewoon geweldig om, heel lief,  iets heerlijks voor mezelf te koken en het daarna oprecht dankbaar op te eten.
Maar ik heb niet afgewassen. Daar was ik echt te moe voor. Zelfs het kleine beetje stemoefeningen wat ik vanavond nog had willen gaan doen, werd niks. Voor die oefeningen is een stem nodig, en die deed niet bepaald mee. Ik kan wel praten, hoor. Maar om het een behoorlijke klank te geven, moeten er spieren aangespannen worden en daar is energie voor nodig.

Ik heb mezelf uiteindelijk maar getrakteerd op een concert via uitzendinggemist. De derde symphony van Görecki. Ik was wel een beetje blij dat ik er niet live bij zat in de zaal, want nou kon ik lekker ongeremd mijn tranen laten stromen. Soms ben ik wel een beetje aandoenlijk, hoor...

Maar dat is dus wat ik vandaag onder de leden had. Ik heb de laatste tijd zo driftig in mijn eigen zieltje geroerd, dat de emoties me min of meer uit hebben geput. Ik gun mezelf wel rust, hoor. Maar is het wel genoeg? Of is de 'bevalling' nog volop aan de gang?

Ja; 'Bevalling'. Waarom niet? Ik heb echt het gevoel dat er een nieuw mens ontstaat: Ik zelf, aangenaam!

Jeej... wat een grote woorden weer?
Eigenlijk wel, geloof ik. Maar dat doe ik nou eenmaal weleens. Met name als ik moe ben en als ik iets wil zeggen maar geen gepaste kleine woorden kan vinden.
Nu begin ik zo moet te worden dat ik mijn computer bijna niet eens meer kan zien.
Walkman maar mee naar bed dan. Op die manier ga ik niet naar de etter van hierboven liggen luisteren.
Slapen, dus. Morgen weer een dag. Afwas doen, telefoneren, boodschappen....

En de rest natuurlijk.

XX

Het is Zondag

Ik zit in mijn riante stoel, waar ik zo vaak in slaap val wanneer ik heel moe ben van mijn dagelijkse doen. Meestal worden mijn slaapjes onderbouwd door heerlijke muziek. Van die muziek die de fantasie en het gemoed prikkelt zodat heel vaak het gebied tussen waken en slapen een sprookjesland wordt waar mijn fantasie vermengd lijkt te worden met de beelden die deze of gene componist of liedjesmaker in twaalf halve noten heeft geschilderd.
Heel vaak was dat een wonderlijke reis en ik hoop dat dat nog heel vaak mag gebeuren. Het zijn kleine geschenkjes, want altijd heerlijke momentjes, prachtige kleine avonturen die me helemaal blij kunnen maken.
Soms geven de beelden antwoorden op vragen waar ik mee zit, als visioenen, zou je kunnen zeggen. Maar ik geloof niet vin wijsheid van buitenaf, ik geloof dat elk mens diep van binnen precies weet wat het beste voor hem of haar is. Deze dromen doe niets anders dan mijn innerlijke weten naar boven brengen, zonder dat mijn gedachten gekleurd of verstoord worden door wat anderen ervan denken.

Vandaag wil ik niet slapen. Ik wil praten tegen jullie. Even laten weten dat ik er nog ben, dat ik nog dingetjes wil vertellen. Ik zou eigenlijk nog liever lijfelijk bij jullie zijn, maar reizen is nog steeds erg duur voor mij, of beter gezegd, heb ik nog steeds heel weinig geld te besteden. Ik kan wel elke dag voldoende eten en d gasrekening nog betalen, dus ik zal niet doodgaan van honger en kou, maar alle andere dingen die ik graag zou willen kopen, zoals treinkaartjes, zijn nu nog een bijna onbereikbare luxe voor me.

Het wordt vast wel beter. Het gaat immers ook veel beter met mij, vergeleken met een poos terug.
Als het goed is, valt er deze week een belangrijke beslissing over mij. De dokters in Amsterdam gaan namelijk vergaderen en mijn naam staat, zover ik weet, ook op hun agenda. Als alles goed is, valt er een beslissing die voor mij misschien wel het verschil is tussen leven en dood (ik hoop niet dat die stelling bewezen  gaat worden), dus ik ben wel een beetje nerveus....
Maar het is weer een stap, weer wat verder uit dat dal waar ik me met zoveel moeite doorheen heb geworsteld.

Nu moet ik nog een mail sturen aan mijn lieve zus. Dat zijn dingen die moeten gewoon.
Jullie weer een andere keer.