Terwijl ik dit begin te schrijven, merk ik dat mijn gedachten nog lang geen vorm hebben. Misschien zou ik eerst nog een heleboel onderzoek moeten doen om te ontdekken waar ik me op dit moment feitelijk druk om maak, want nu is het nog vooral een gevoel.
Maar vooruit, laat ik maar eens beginnen op de smalle basis die ik nu heb en die mijn irritatie veroorzaakt.
Als eerste is er iets wat ik daarnet toevallig op televisie zag. Het was in zo'n programma waar eigenlijk niemand op zit te wachten. Wat heeft het tenslotte voor zin om een televisieprogramma wat nog niet eens is uitgezonden alvast samen te gaan vatten? Verveelt men zich binnen het Hilversumsche of zoiets?
In dat programma probeerde men te belichten hoeveel stof een paar seconden film op internet zouden hebben doen opwaaien: Je zag in die paar seconden een jonge TV presentator iemand van hetzelfde geslacht zoenen. Hoe shokking! Homo-erotiek op internet!. Naar aanleiding van dat filmpje werd een beetje getwitterd en dat was het wel. Een Homo in Televisieland????
Is water nat?????
Dûh......
Er komt een moment waarop je moet aanvaarden dat jouw bemoeienis geen zin meer heeft of zelfs schadelijk is. We zouden nou toch onderhand zo ver moeten zijn dat seksuele geaardheid er niet toe doet. Nederlandse televisiemakers, zeker degenen die voor een organisatie werken die als modern en vrij van geest bekend staat, moeten toch weten dat je alleen nog iets kunt betekenen voor homo-emancipatie door je geëmancipeerd te gedragen. Hou toch op met te doen alsof Geaardheid iets toe voegt aan seksualiteit.
Stigmatisering heet dat. Zoiets moet je overlaten aan de KNVB, IOC of andere heteromannetjes die graag met elkaar onder de douche gaan.
Een tweede bericht wat mij onder ogen kwam, is een relletje rondom een Amerikaanse DeeJay die gezien is tijdens een sexdate met een travestiet of transgender. Een discussie die daarna gevoerd werd, gaat erover wat een man 'is' die valt op vrouwen met bepaalde mannelijke kenmerken.
In allebei deze discussies kwam direct of indirect bovendrijven dat seksuele geaardheid, puntje bij paaltje, maar twee 'soorten' kent. Iemand is Gewoon Hetero of je hoort bij De Rest.
Wanneer je Gewoon Hetero bent, heb je heel veel ruimte om aan de regels te voldoen. Wanneer je bij De Rest hoort, is er niet zo heel veel ruimte tussen de regels die je worden opgelegd.
Omdat ik vroeger fysiek geen meisje was en tegenwoordig niet een jongetje, ben ik eigenlijk niks, want hoe kan men mij definiëren als man of vrouw? Door een speling van de natuur voldoe ik niet aan de regels die gelden voor Gewoon Hetero, dus ik ben automatisch van De Rest.
Dat zorgt ervoor dat één vraag al op voorhand is beantwoord: Iemand die ooit lichamelijk verliefd op mij wordt is Homo. Maar tegelijkertijd valt het niet mee om een grens aan mijn sexualiteit te stellen, daarom ben ik tegenwoordig sexloos:
Niet heteroseksueel, niet homoseksueel, niet biseksueel. Niet eens Transseksueel.....
Ik moet transgender zijn, zelfs homo-mensen noemen mij zo.
Dus als mensen weer eens vragen 'wat' ik ben, zal ik eerlijk antwoorden dat ik een vrouw ben met een genetisch probleempje.
Een Vrouw!
zaterdag 14 september 2013
zondag 8 september 2013
Passend Werk
Misschien sta ik op dit moment wel voor de allergrootste uitdaging van mijn leven:
Een baan vinden die helemaal bij me past, waar ik oud in word met een tevreden glimlach op mijn gezicht, waar mensen helemaal opgetogen door raken als ze horen dat ik het werk kom doen... Enzovoorts.
In zekere zin zie ik dit nog steeds als een uitvloeisel van mijn Grote Verandering, want toen de wereld nog aannam dat ik een Man was, liet ik de dingen gewoon komen zoals ze toevallig op mijn pad kwamen. Dat wil absoluut niet zeggen dat ik niet goed heb gefunctioneerd, hoor. Het probleem was, dat ik zelf helemaal niet in de gaten had wat ik waard was.
En daar zit ik nu mee. Hoe vul ik mijn CV in? Natuurlijk heb ik een keurige lijst waarin ik al mijn banen en baantjes uit het verleden braaf in genoemd heb, ook al mijn opleidingen en cursussen heb ik genoemd (behalve m'n zwemdiploma's en mijn stijldans certificaat).
Toch zie ik in mijn CV niet terug wie ik ben, wat ik kan en vooral wat mijn ambitie is.
Misschien voel ik me gehinderd door het idee dat een CV een opsomming is die vertelt over het verleden. En mijn verleden was nu eenmaal geen logische aanloop naar mijn heden. Ik heb immers een verleden als man en heden ben ik vrouw. Het eerste was een rol die ik speelde en nu ben ik echt wie ik ben.
Hoe maak ik duidelijk dat ik die oude rol niet meer kan spelen? Maar tegelijkertijd draag ik al die kennis en ervaring wel mee en ik vind het zelf eindeloos zonde om al mijn kennis en ervaring zomaar af te schrijven.
Nu ik nog eens in gedachten mijn arbeidzame leven langs loop, stel ik vast dat ik vooral de eerste jaren weinig heb kunnen genieten van het werk wat ik toen deed. Dat was laaggeschoold werk in afgesloten ruimten. Vaak met een hoop dreinende muziek en machine geraas. Voor mij een levende nachtmerrie.
Later werd dat beter. Ik mocht veel mensen ontmoeten en samen met die mensen naar een duidelijk doel werken. Ik kwam vaak eigenzinnige mensen tegen die hoge eisen stelden, maar dat vond ik juist leuk.
En nu ben ik als het ware jaloers op al die mensen die zo goed weten wat ze willen, want ik zit te tobben en te zuchten omdat ik het nu even niet weet.
Dat komt ervan. Zodra een enorm grote levenswens is vervuld zit je even zonder duidelijk doel.
Het doel is er wel, hoor: Ik voel het, ik heb er alleen nog geen woorden voor.
Nog niet, maar het komt wel.
Hello World!
You haven't heard the last of me yet...
At all!
Een baan vinden die helemaal bij me past, waar ik oud in word met een tevreden glimlach op mijn gezicht, waar mensen helemaal opgetogen door raken als ze horen dat ik het werk kom doen... Enzovoorts.
In zekere zin zie ik dit nog steeds als een uitvloeisel van mijn Grote Verandering, want toen de wereld nog aannam dat ik een Man was, liet ik de dingen gewoon komen zoals ze toevallig op mijn pad kwamen. Dat wil absoluut niet zeggen dat ik niet goed heb gefunctioneerd, hoor. Het probleem was, dat ik zelf helemaal niet in de gaten had wat ik waard was.
En daar zit ik nu mee. Hoe vul ik mijn CV in? Natuurlijk heb ik een keurige lijst waarin ik al mijn banen en baantjes uit het verleden braaf in genoemd heb, ook al mijn opleidingen en cursussen heb ik genoemd (behalve m'n zwemdiploma's en mijn stijldans certificaat).
Toch zie ik in mijn CV niet terug wie ik ben, wat ik kan en vooral wat mijn ambitie is.
Misschien voel ik me gehinderd door het idee dat een CV een opsomming is die vertelt over het verleden. En mijn verleden was nu eenmaal geen logische aanloop naar mijn heden. Ik heb immers een verleden als man en heden ben ik vrouw. Het eerste was een rol die ik speelde en nu ben ik echt wie ik ben.
Hoe maak ik duidelijk dat ik die oude rol niet meer kan spelen? Maar tegelijkertijd draag ik al die kennis en ervaring wel mee en ik vind het zelf eindeloos zonde om al mijn kennis en ervaring zomaar af te schrijven.
Nu ik nog eens in gedachten mijn arbeidzame leven langs loop, stel ik vast dat ik vooral de eerste jaren weinig heb kunnen genieten van het werk wat ik toen deed. Dat was laaggeschoold werk in afgesloten ruimten. Vaak met een hoop dreinende muziek en machine geraas. Voor mij een levende nachtmerrie.
Later werd dat beter. Ik mocht veel mensen ontmoeten en samen met die mensen naar een duidelijk doel werken. Ik kwam vaak eigenzinnige mensen tegen die hoge eisen stelden, maar dat vond ik juist leuk.
En nu ben ik als het ware jaloers op al die mensen die zo goed weten wat ze willen, want ik zit te tobben en te zuchten omdat ik het nu even niet weet.
Dat komt ervan. Zodra een enorm grote levenswens is vervuld zit je even zonder duidelijk doel.
Het doel is er wel, hoor: Ik voel het, ik heb er alleen nog geen woorden voor.
Nog niet, maar het komt wel.
Hello World!
You haven't heard the last of me yet...
At all!
Abonneren op:
Reacties (Atom)