Duwtje

Misschien weet de eerzame lezer mijns blogs intussen één en ander van mij en mijn verleden.
Dus ik neem aan dat nu niemand van zijn/haar stoel valt van verbazing wanneer ik refereer aan de vier jaren dat ik mijn kost verdiende in de 'roadcrew' van Herman Brood.

Wat een dierbare, wonderlijke tijd was dat. Misschien waren we een soort Cowboys, maar dan wel van de leukste soort.
Voor Sex en Drugs hadden wij als crew weinig tijd en voor mij persoonlijk gold, dat ik daar de tijd niet eens voor nam al diende één en ander zich in volle teugen aan. Dat vond Herman onbegrijpelijk maar toch heel bewonderenswaardig.

Voor het overige was toeren met Brood gewoon hard werk en tegelijkertijd een kunstvorm. Onze werkdag begon altijd ergens rond de middag en die eindigde meestal om 'n uur of vier de volgende ochtend. Toch was het erg dankbaar werk, vooral omdat iedereen in 'het Circus Brood' zijn ding met heel veel overtuiging en plezier deed.
Ik zou er een boek over kunnen schrijven, denk ik.

Voor mij kwam de beslissing om te stoppen met het werk voor Herman toen ik merkte dat het heilig vuur niet meer zo hard brandde bij mij. Ik wilde niet blasé en verveeld, puur voor het geld, mee blijven doen. Herman en de anderen verdienden dat niet. Daar hoorde nou eenmaal mensen bij die er helemaal voor gingen, vandaar.

Ik heb er geen spijt van, maar ik heb me wel schuldig gevoeld omdat ik best wel abrupt ben afgehaakt. Herman en vooral Koos van Dijk, hebben me haast gesmeekt om te blijven, maar het mocht niet baten.

Ik heb nooit echt afscheid genomen. Vier jaar Brood is niets minder dan een deel van mijn opvoeding. En ik ben daar trots op. Zijn onwerkelijke einde heeft me dan ook behoorlijk geraakt. Het was het einde van een deel van mijn eigen leven, denk ik. Er gebeurde kort daarvoor en daarna nog meer dingen die me niet in de kouwe kleren zijn gaan zitten en nu, tien jaar later, ben ik nog steeds bezig af te rekenen met de gevolgen van alles wat me in die tijd is overkomen.

Soms heb ik daar een duwtje bij nodig en deze week kreeg ik er eentje van Koos.
Vier jaar Brood is een levensles waar je heel veel me kunt.
Dat was ik bijna vergeten.

Domme ik?

Goedemorgen, Wereld!

Wat klinkt zo'n aanhef lekker blij en energiek! Fris en helder ook, vind ik zelf. Heel anders dan hoe het is in mijn kille klamme flatje wat naar buurmans' sigarettenrook stinkt!
Nee, ik heb geen hekel aan deze plek, hoor. Het is een heel goed plekje om aan te spoelen en in alle rust jezelf bij elkaar te rapen. Ik was anderhalf jaar geleden dan ook helemaal verrukt van dit woonplekje. Het paste op dat moment perfect bij me.

Maar nu niet meer, geloof ik. Ik ben eruit aan het groeien, mentaal vooral. Mijn spulletjes ook wel, hoor. Het is behoorlijk passen en meten om het hier leuk, gezellig en leefbaar te houden voor Twiggy en mij. Nou is de rek er onderhand wel uit, er kan niks meer bij.

Ik sta nu weer rechtop en ik kijk met blije oogjes de wereld in. Dit flatje ademt vooral een sfeer van stilte, rust en afzondering. Haast een klooster. Ik vind stilte en rust niet erg, maar als daar weinig ruimte omheen zit, wordt het weleens beklemmend.
Ik heb al een paar keer gemerkt dat de buren onrustig worden van mijn stem oefeningen, dus dar doe ik veel te weinig aan, want mijn glijtonen en resonanties veroorzaken nog wel eens een housebeat. Zo lijkt het in elk geval, want er is nog nooit iemand komen informeren wat de noodzaak is van die rare geluiden en of het misschien wat zachter zou kunnen?

Ik ben helemaal niet gewend om in een flat te wonen, dat is ook de reden waarom ik m'n tuin niet als MIJN tuin kan beschouwen want het is één tuin op zeven flatjes. Zes met een balkon. Balkons waar van alles af valt in mijn tuin. Balkons waar met mooi weer mensen op zitten te kijken naar wat?

Het is hier rustig en stil, maar alles heeft oren en ogen. Je wil hier liefs diep in een schulpje kruipen want ook al zijn deze mensen al bijna twintig maanden mijn meest nabije buren, het blijven glurende vreemdelingen.

Wat heb je nodig om je soms eenzaam te voelen?

Zomer?

Gisteren zat ik op de fiets want ik had afgesproken met iemand en de afstand van hier naar daar is te ver om te lopen.
Het was tegen het eind van de dag en het was ronduit lekker om te fietsen. Kalm weer, niet te warm, geen regen. Helemaal niet druk omdat veel mensen op vakantie zijn en de natuur heerlijk groen.
Dit is zomer; die sfeer.

Deze zomer glijdt nogal langs me heen. Ik maak mezelf wijs dat ik net te ver van het centrum van de stad afwoon om naar de park-concerten te gaan, ik maak mezelf wijs dat ik niet naar de openluchtbios ga, omdat ik dan veel te laat ga slapen. Ik zit zelden in de tuin omdat ik er nog steeds niet helemaal aan gewend ben dat het mijn tuin is. Ik ga er zelden zomaar op uit omdat ik het druk heb en vaak moe ben.

Of ben ik er gewoon teveel aan gewend geraakt om niet te doen wat gewoon leuk en fijn is om te doen? Hoeveel jaren is het geleden dat mijn zomer een periode was van lekker kalm aan leven bij de dag?
Tobbertje ben ik.
Dat moet ik nou maar eens afleren.
Ik leef niet meer samen met iemand die nog veel harder tobt dan ik.
De stakker. Die ziet ze tegenwoordig steeds meer vliegen, schijnt het.
Ik heb me daarvan los gemaakt.
Van de persoon wel,
maar de gewoonte zit er nog wel in.

Een ander excuus is mijn verandering.
Ik heb aan het begin tegen mezelf gezegd dat ik het helemaal alleen zou doen.
Gewoon om te voorkomen dat men mij dingen aan zou proberen te praten.
Niets lijkt me erger dan een ander te kunnen verwijten dat je een vreselijk verkeerde keus hebt gemaakt omdat hij of zij me daartoe heeft aangezet.
Zeker niet bij zoiets ingrijpends als een geslachtsaanpassing.

En er zijn heel veel betweters.
Zelfs onder lotgenoten zijn er schrikbarend veel die 'het' niet schijnen te begrijpen.
Daarom: Alleen.
Misschien té.

Ik heb ook de mensen op afstand gezet die oprecht informeren hoe het met me gaat,
die erop vertrouwen dat ik zelf heel goed weet wat bij me past
en hoe ik dat kan maken.

Noem het zekerheid, want ook de: "Je moet zus of zo" en "Je kunt het beste dit of dat" nitwits, vallen me nauwelijks lastig.
En nu ben ik zover, dat ik weer langzaam maar zeker Zomer wil vieren met mensen die de lol van het leven kennen. Niet omdat ze zorgeloos zijn, maar omdat het mensen zijn die begrijpen dat Zorgen te vaak dingen zijn die je zelf maakt.

De zomer is bijna om.
Mijn transitie is bijna af.
Ik heb hard gewerkt
Ben er moe van.

Volgende zomer zal van mij zijn.
Dan ga ik dartelen als een elfje in de zon
met allemaal vriendjes

Dan ben ik eindelijk dat Prinsesje van mijn dromen.

En ik steek lekker mijn tong uit!!

er doorheen

Je hoort me regelmatig zeggen dat ik moe ben, je merkt het ook als ik weer eens een tijdje erg weinig blog. Het komt door gedoe met hormonen en doordat ik veel te veel tegelijk probeer te doen, mezelf te weinig tijd gun om het rustig en gedoseerd te doen, maar dat valt weer niet mee omdat er bij vlagen behoorlijk wat emoties loskomen.

Trans-zijn is boeiend, avontuurlijk, leerzaam, indringend, onthullend en het is eigenlijk helemaal niet 'leuk'.
Heb ik nu een heilig huisje omgeschopt?
Soit.....

Vandaag kom ik dat niet-leuke heel erg tegen. Ik voel me moe, ziek, ongemotiveerd, ongeïnspireerd en bij vlagen enorm verdrietig. Ik had zelf niet de kracht om het voor mezelf wat leuker te maken. Ik heb me vandaag niet aangekleed, nauwelijks werk gemaakt van mijn maaltijden. De afwas staat al sinds gisteren en ik ben bang dat ik, als er geen dierbare schepselen in huid geweest waren die zorg en aandacht nodig hadden, bijna de hele dag op bed was blijven liggen.

Ach, op zo'n kouwe, kleffe verrotte, mislukte zondag in juli, kan dat.

Nee,
je kunt ook een knus kaarsje aansteken, een fijn muziekje opzetten - of zelf muziek maken, iemand opbellen, een taart bakken, bij een tante op bezoek gaan. Misschien samen met je tante een taart bakken en lekker samen zingen?

Vandaag niet. Het was op. het was al een tijd niet veel. Ik heb mijn tante al lang geleden beloofd om eens op visite te komen, om maar eens iets te noemen.

Het is net of ik iets mis, of er een stuk van mij ontbreekt, of ik niet helemaal met mezelf meedoe.
Zoiets...

Vorige week heb ik een doos met allerlei foto's en papieren uitgezocht. De inhoud van die doos is een collage waarin ik mijn leven in grote lijnen terugzie.
Het was behoorlijk aangrijpend om daar doorheen te bladeren, ik heb lang niet alles willen bekijken.
Ik hoefde ook niet alles te bekijken. Het werd opeens zo helder als glas, dat ik altijd geleefd heb met een pijnlijke leugen.
Mijn leven was werkelijkheid, maar het was geen waarheid. De jongen en de man die op al die foto's staat, ben ik niet en ben ik ook nooit geweest.
Mijn leven was niet van mij. Ik heb mijn leven nooit ingevuld, ik heb het ondergaan.

Nu voel ik me ongemakkelijk en bang.
Ongemakkelijk vanwege de leugen die ik zo lang heb laten bestaan. Ik heb heel veel goede mensen in iets laten geloven waarvan ik zelf al een leven lang wist dat het een leugen was.

Ik voel me bang omdat er een paar mensen zijn, die ik als minder goed ervaar, me niet de ruimte en niet de kans willen geven om die leugen af te leggen.
Ik ben daar bang voor omdat ik me zo lang gedwongen voelde in die leugen te leven. Ik ben bang voor die dwang.

Mensen doen dat niet om mij te kwetsen, ze doen het uit angst. De waarheid kan namelijk erg beangstigend zijn. Maar ze is nooit zo wreed als de leugen.

Ik weet dat nu en ik denk dat ik het hierdoor zo moeilijk vind om 'bevriend' te zijn, terwijl ik het zo nodig heb.
Ik ben bang dat ik mensen afschrik met mijn leugen of met mijn emoties. Ik ben bang dat ze mij te vormeloos, te kleurloos of te levenloos zullen vinden.
Ik ben bang dat ik vooral zit te jammeren en te klagen, want ik weet niet meer hoe ik de gezelligerd moet zijn.
Je kunt zoiets verleren. Of hoorde dat bij dat waar iedereen ooit van dacht dat ik dat was? Kan ik het daarom niet meer?

Ik durf niet op mensen af te stappen. Ik voel me een inbreker. Ik weet niet hoe ik een vriend moet zijn.
Maar ik ben bang dat er juist vrienden nodig zijn om me dat (opnieuw) te leren.

Ik ga er maar een nachtje over slapen....