er doorheen

Je hoort me regelmatig zeggen dat ik moe ben, je merkt het ook als ik weer eens een tijdje erg weinig blog. Het komt door gedoe met hormonen en doordat ik veel te veel tegelijk probeer te doen, mezelf te weinig tijd gun om het rustig en gedoseerd te doen, maar dat valt weer niet mee omdat er bij vlagen behoorlijk wat emoties loskomen.

Trans-zijn is boeiend, avontuurlijk, leerzaam, indringend, onthullend en het is eigenlijk helemaal niet 'leuk'.
Heb ik nu een heilig huisje omgeschopt?
Soit.....

Vandaag kom ik dat niet-leuke heel erg tegen. Ik voel me moe, ziek, ongemotiveerd, ongeïnspireerd en bij vlagen enorm verdrietig. Ik had zelf niet de kracht om het voor mezelf wat leuker te maken. Ik heb me vandaag niet aangekleed, nauwelijks werk gemaakt van mijn maaltijden. De afwas staat al sinds gisteren en ik ben bang dat ik, als er geen dierbare schepselen in huid geweest waren die zorg en aandacht nodig hadden, bijna de hele dag op bed was blijven liggen.

Ach, op zo'n kouwe, kleffe verrotte, mislukte zondag in juli, kan dat.

Nee,
je kunt ook een knus kaarsje aansteken, een fijn muziekje opzetten - of zelf muziek maken, iemand opbellen, een taart bakken, bij een tante op bezoek gaan. Misschien samen met je tante een taart bakken en lekker samen zingen?

Vandaag niet. Het was op. het was al een tijd niet veel. Ik heb mijn tante al lang geleden beloofd om eens op visite te komen, om maar eens iets te noemen.

Het is net of ik iets mis, of er een stuk van mij ontbreekt, of ik niet helemaal met mezelf meedoe.
Zoiets...

Vorige week heb ik een doos met allerlei foto's en papieren uitgezocht. De inhoud van die doos is een collage waarin ik mijn leven in grote lijnen terugzie.
Het was behoorlijk aangrijpend om daar doorheen te bladeren, ik heb lang niet alles willen bekijken.
Ik hoefde ook niet alles te bekijken. Het werd opeens zo helder als glas, dat ik altijd geleefd heb met een pijnlijke leugen.
Mijn leven was werkelijkheid, maar het was geen waarheid. De jongen en de man die op al die foto's staat, ben ik niet en ben ik ook nooit geweest.
Mijn leven was niet van mij. Ik heb mijn leven nooit ingevuld, ik heb het ondergaan.

Nu voel ik me ongemakkelijk en bang.
Ongemakkelijk vanwege de leugen die ik zo lang heb laten bestaan. Ik heb heel veel goede mensen in iets laten geloven waarvan ik zelf al een leven lang wist dat het een leugen was.

Ik voel me bang omdat er een paar mensen zijn, die ik als minder goed ervaar, me niet de ruimte en niet de kans willen geven om die leugen af te leggen.
Ik ben daar bang voor omdat ik me zo lang gedwongen voelde in die leugen te leven. Ik ben bang voor die dwang.

Mensen doen dat niet om mij te kwetsen, ze doen het uit angst. De waarheid kan namelijk erg beangstigend zijn. Maar ze is nooit zo wreed als de leugen.

Ik weet dat nu en ik denk dat ik het hierdoor zo moeilijk vind om 'bevriend' te zijn, terwijl ik het zo nodig heb.
Ik ben bang dat ik mensen afschrik met mijn leugen of met mijn emoties. Ik ben bang dat ze mij te vormeloos, te kleurloos of te levenloos zullen vinden.
Ik ben bang dat ik vooral zit te jammeren en te klagen, want ik weet niet meer hoe ik de gezelligerd moet zijn.
Je kunt zoiets verleren. Of hoorde dat bij dat waar iedereen ooit van dacht dat ik dat was? Kan ik het daarom niet meer?

Ik durf niet op mensen af te stappen. Ik voel me een inbreker. Ik weet niet hoe ik een vriend moet zijn.
Maar ik ben bang dat er juist vrienden nodig zijn om me dat (opnieuw) te leren.

Ik ga er maar een nachtje over slapen....