Gisteren heb ik een avontuur beleefd en ik heb ervan genoten. Misschien beleefde ik eergisteren ook een avontuur, maar toen heb ik niet genoten, dus dat telt niet.
Vandaag vraag ik me af of mijn geheugen misschien te klein is, want ik heb gisteren zoveel gezien, bekeken en ook gehoord. Maar ik kan me er te weinig van herinneren.
Nu ik sporen van gisteren terug zoek op internet kan ik alleen maar vaststellen dat ik veel niet meer weet. Maar er komen dingen op in mijn geheugen, dankzij de impressies op de digitale snelweg. Zelfs geuren en smaken die ik opnieuw proef, vlagen ervan.
Maar ik heb geen spijt. Het vergeten moedigt mij juist aan om meer en vaker te kiezen voor de avonturen die overal verscholen liggen en meer de gebeurtenissen te mijden die me niet gelukkig kunnen maken.
Dat betekent niet dat ik platweg wil kiezen voor gemakkelijk en alleen-maar-lekker. Eigenlijk integendeel. Mijn goede voornemen was dit jaar om dingen te gaan doen die ik niet durf. Dat is best moeilijk, eigenlijk. Voor mij in elk geval. Leven in een verkeerd lichaam, of beter gezegd: Overleven in een verkeerd lichaam, betekende dat ik altijd heel hard bezig was te doen wat anderen van mij schenen te verwachten. Ik was bang om iets verkeerd te doen. Toch was ik in staat om heel stilletjes mijn kleine avonturen te beleven. Een soort heimelijk leven waarin het er niet toe deed wie ik was. Er waren kleine dingen die ik mezelf toe durfde te staan. Genieten van wonderlijke momenten. Heel klein en terloops en onzichtbaar voor hen die niet wilden weten dat deze wondertjes bestaan.
Voor mij bestonden ze. Ze hielpen me om te kunnen leven.
Misschien waren ze mijn hele leven. Mijn indruk is dat het nog steeds zo is.
Terwijl ik dit schrijf denk ik aan de vage geur van schimmel waarin ik een goed theater herken. De zweem van terpentijn die rond het gereedschap van een levende schilder hangt, het zachte brommen van gitaarversterkers en het ruisen van de kledij als klassieke musici hun podium betreden.
Dat alles heeft voor mij de kracht van tovenarij en ik heb heel mijn leven verlangd naar een toverfee, zo sterk dat ik soms droomde om zelf een mooie toverfee te zijn.
Ik dacht nooit dat ik dat kon en ik wist niet of ik het wel zou durven. Misschien had ik de indruk dat ik van één plus nul nooit twee kon maken.
Het is een indruk, die laat zich moeilijk uitleggen.
Misschien is het als stoppen met roken. Ik wil doen wat het beste voor mij is, maar ik twijfel of ik me er ook beter door ga voelen.
Zo'n soort indruk heb ik nu.
Misschien kan ik er een mooie afdruk van maken?
