Was het.
Een heerlijke, zachte herfstdag. Vanmiddag even een rondje door het bos gefietst en ik werd er helemaal blij van.
Het bos is ook een mooie plek om stem te oefenen, gezellig met de vogeltjes mee piepen.
Verder niet veul gedaan. Nog gehuild bij het nieuws dat Antonie Kamerling heeft besloten niet verder te leven.
"heeft besloten", alsof je dat zomaar even doet: "Wat zal ik vandaag eens doen? Nieuwe schoenen kopen of.....?" Zou het me zo aangrijpen omdat ik inmiddels uit bittere ervaring weet hoe weinig vanzelfsprekend 'leven' kan zijn en vooral hoe godvergeten zwaar het is om op die plek te zijn waar alles somber en grauw is, hoe lood- en loodzwaar alles wat je ziet, denkt en voelt, moet zijn eer je je eigen leven niet meer kunt dragen?
Volgens mij heb ik gewoon staan huilen van geluk omdat ik weer even wist hoeveel mazzel ik heb gehad dat ik weg heb kunnen komen van dat hele moeilijke plekje waar hij dus niet meer uit is gekomen.
Schrikt U hiervan? Het was die andere ik die het niet meer aan kon. Hij heeft zichzelf niet doodgemaakt, dat mocht ik doen.
Was dat leuk, vraagt U? was het gemakkelijk?
Waarom denkt U dat ik vorige dinsdag de hele dag heb gehuild, als een Moeder die haar kind zag sterven?
'Tuurlijk doet het pijn. Ik heb destijds besloten om verder te leven, niet zomaar. Alles is nu anders. Ik voel me nog steeds een beetje onzeker, soms bang. Geen weg terug; ik heb 'hem' immers dood gemaakt.
Teruggaan betekent doodgaan.....
He,
Wat ik hier boven schreef klinkt wat abstract. Gestoord misschien? Beangstigend?
Als je dat leest snap je misschien een beetje waarom het voor de zomaar-iemanden van deze wereld onmogelijk is te begrijpen wat het is om te zijn hoe ik ben. Je kunt je er een beeld van vormen, maar je kunt het niet 'vatten'. Dat hoop ik voor je. Want als je dit hartstikke begrijpt, heb jij ook een ellendige tijd doorgemaakt. Zoiets gun ik geen mens. Hou het maar bij problemen waar duizenden troostende armen voor zijn, dat is al erg zat.
Ik heb gisteren nog vergeten te vertellen dat ik een ander kapsel heb. Ik lijk nu heel erg op mijn zus en ik vraag me af of zij dat kan waarderen want het zou zomaar kunnen dat m'n zus niet op mij wil lijken :lol:
Verder heb ik gisteren niet opgeschreven dat ik het grootste gedeelte van de dag een gevoel van afscheid had. Niet zomaar dagzeggen, maar definitief Afscheid. Een beetje in de rouw. Ik denk dat het te maken heeft met wat ik hierboven schreef. Loslaten, aanvaarden dat 'hij' er niet meer is. Nooit meer... Ja, wat?
Zou ik nog kunnen 'zuipen met de Maten'? Stoere dingen doen, Sterke verhalen vertellen?
Zou ik steeds zo vreselijk om dit liedje moeten huilen omdat het over mij en mezelf gaat?
De radio speult, wooden heart Ik heb al liedjes opgespaard Vur ooit, ge wit maar nooit
M'n whiskyglas is halfvol Maar ooit dan stop ik helemaal Ooit, as ge ooit Refrein: As ge ooit nog 's terug komt As ge ooit een hart van spijt As ge ooit terug bij mijn komt Moete weten, mij raakte nie meer kwijt Couplet: M'n achterdeur is nie op slot Omdat ik 'm openlaat Vur ooit as ge ooit Dan doe ik al ons kleren uit Ik wil alleen maar huid op huid Ooit, as ge ooit
(Gerard van Maasakkers. As ge ooit)Het zou zomaar kunnen. Ik vind mezelf wel heel lief tegenwoordig. Dat was ook wel eens anders.
en nu ga ik naar mooie liedjes luisteren
