Opruimen en opstarten

Toen ik vandaag uit bed kwam, dacht ik niet dat ik veel zou doen. Misschien ga ik structureel te laat naar bed, misschien heb ik veel te veel aan mijn hoofd en om handen. In elk geval heb ik de hele dag met het gevoel gelopen, dat het misschien het beste zou zijn om urenlang op een dekentje in de tuin te liggen en niet veel meer doen dan af en toe insmeren, omdraaien en naar de koelkast lopen.

Maar dat doe ik dan weer niet. Ik sta wel laat op, half elf ofzo, maar kan het dan niet laten om toch maar een was in de machine te stoppen en dan lekker kalmpjes aan mijn kleerkast uit te zoeken om er vier vuilniszakken kleding uit te halen die ik toch maar wegdoe. Ik zit toch weer een half uur (minstens) met mijn gitaren op schoot en ik besluit zomaar om Ubuntu te wissen en de computer schoon te installeren met Windows. Tussendoor maak ik mijn eten, eet het op en ik doe de afwas van drie dagen. Natuurlijk heb ik de was ook opgehangen, lekker het wasrek buiten in de zon, en ook weer opgeruimd.

Had ik naar de stad moeten gaan om me in het Breda Jazz Festival te storten?
Nee.
Als er verder niks bijzonders in de stad was geweest, zou ik wel gegaan zijn. Lekker suf op een terrasje hangen, zomaar zien wie er langsloopt of vlakbij me gaat zitten.

Het was goed zo. De kast opruimen was toch heel wat. Ik had het al veel eerder moeten of kunnen doen, maar sommige dingen moet je nou eenmaal niet doen zolang je er niet klaar voor bent. Mijn kast was zoiets.
Ik had nog best veel kleren uit de tijd dat ik wist dat ik niet meer verder kon als man, maar ook niet wist of ik wel verder zou durven als vrouw.
Heel veel kleren waar ik me nu niet meer in wil vertonen. Grijs, bruin, kleurloos grauw. Weinig vorm. Seksloos.
Om dat alles nog één keer aan te raken, te bekijken en mijn best doen om niet al te zeer terug te denken aan wat ik zoal meemaakte toen ik die kleren droeg, kosste genoeg moeite voor een zonnige dag als deze.

Afscheid nemen van iemand die ik niet meer hoef te zijn, van degene die tussen mij en de man die ik probeerde te zijn, in stond.
Afscheid van een moeizame reis naar vandaag. Naar een dag waarop de zon mij verwarmt. Aangenaam verwarmt. Niet verschroeit, zoals in eerdere zomers.

Als ik de kleren die ik nu heb opgeruimd vergelijk met wat ik deze week gekocht heb, zie ik een prachtige verandering en ik stel vast dat mijn moeheid een hele mooie reden heeft.

Nog even, dan hoef ik niet meer moe te zijn.
Dan is het klaar.
Dan kom ik thuis.

Zo Saaaaaaiiii

Bloggen helpt wel om de dingen in een meer waarheidsgetrouw perspectief te zien. Als ik niet te moe ben, moet ik iedere keer weer een onderwerpje ophoesten om over los te barsten. Terwijl ik daar zo over nadenk, kom ik er steeds weer achter dat ik altijd ten onrechte dacht, dat mij leven behoorlijk oninteressant, saai of monotoon is.

Neem nou een dag als vandaag. Hoe kan het toch dat ik pas tegen enen 's nachts zit te bloggen. Tollend hoofd van moeheid, prikkende ogen van de slaap maar toch de dringende behoefte, of is het onstuitbare ijdelheid, om de wereld te laten weten dat ik een behoorlijk goedgevulde dag heb gehad.

Om acht uur begon de wekker me al te roepen; alle drie, om de beurt. Toch slaap ik er weleens doorheen, vooral als ik de wekker tussen mijn oren op 'NEE' heb staan.
Ontbijten, radio aanzetten, wassen, poetsen, aankleden en vol goede moed op mijn snelle fiets naar een ander deel van de stad om daar mijn cliënt te ontmoeten. In mijn streven een Goed, Lief, gewaardeerd en Fijn mens te worden, heb ik mezelf namelijk opgeworpen als Buddy. En ik heb sinds vandaag dus een cliënt. Het is een schat van een vrouw met een heel lief aanhalig hondje en ik vind het erg spannend om voor haar een Bijzonder Mens te mogen gaan zijn.

Na onze kennismaking ben ik nog even naar het winkelcentrum in dat deel van Breda gegaan. Niet elk winkelcentrum is exact hetzelfde namelijk en daar zit een winkel die verder niet in Breda bestaat, dus daar ben ik maar weer eens binnengewandeld.
Daar stelde ik vast dat ik in al de jaren dat ik daar klant ben, best veranderd ben. Hoe lang, of juist kort, is het geleden dat ik daar nog met een knoop in mijn maag tussen de rekken liep? Te bang om een rok te passen en niet in staat om met een jurk in te gaan. Ik was mezelf niet en ik vond het een onmogelijke opgaaf om daar iets aan te doen. Nu kom ik binnen, kijk ik rond en tot mijn heerlijke verrassing vond ik iets waar ik vorige zomer de hele stad wel tien keer heb afgesjouwd: Een fijn vestje.
Ik weet dat mensen daarbinnen naar me keken. Niet spottend of afwijzend, maar nieuwsgierig. De wereld vind me eerder interessant dan raar, als ze dat maar discreet doen. Niet zoals even later bij de kringloop, waar drie vrouwen vreselijk om mij stonden te giebelen en te smiespelen en zelfs zo bot waren om met een telefoon een foto van me te maken. Hoe boos mag ik dan worden?

Eigenlijk helemaal niet boos. Echt boos is bij mij niet leuk, ik kan beter doen alsof, dat maakt wonderlijk genoeg altijd meer indruk dan echt boos. Volgende keer pluk ik die telefoon uit de handen van zo iemand, of ik eis op hoge toon dat ze de foto wist.
Het is niet de eerste keer dat ik ongewild fotomodel ben, hoor. Ik heb erdoor in elk geval geleerd dat dit soort respectloos gedrag totaal los staat van cultuur of geloof of leeftijd of....
Het hoort erbij als je Carine bent. Echt waar.

Maar ik vind het eigenlijk veel boeiender dat ik daar een Egmond gitaar heb gevonden. Gewoon, zomaar een echte klassieke Egmond die iemand zomaar bij de kringloop gedumpt heeft. Nu staat 'ie bij mij, te wachten op een behoedzame schoonmaakbeurt en nieuwe snaren. Ik heb er al voorzichtig een beetje op getokkeld en we houden nu al van elkaar.

Verder vond ik bij de kringloop nog een harde schijf, voor heel weinig. En omdat ik toch al van plan was.....
Nu zit die dus in mijn computer. Ik heb er Ubuntu 11.04 op geïnstalleerd. Het werkt als een zonnetje!
Ik heb meteen mijn computerhoekje geordend en het is eigenlijk best wel knus om hier zo diep in de nacht te zitten schrijven. Kopje thee erbij, muziek om me heen, prikkende ogen en een tollend hoofd maar wat geeft het? Ik heb het naar mijn zin.

Maar nu moet ik naar bed, want morgen komt mijn lievelingsdochter logeren en we gaan waarschijnlijk allerlei stoute dingen doen. Daar moet je fit voor zijn, anders hou stout zijn niet zo goed vol. Dus nog één kopje thee, en dan...


Welterusten!

Hallo.. ? Ben ik er nog??

Nou, eigenlijk ben ik weer erg moe, zou ik liever zonder laptop op schoot gewoon met de oogjes halfdicht naar Bach zitten luisteren: 'Ich esse mit Freuden mein weniges Brot'
En een heerlijke boterham met kaas eten - de jonge Goudse van Liddl gaat er altijd wel in, ook erg lekker op een spiegelei....

Maar goed, omdat er onder mijn volgers meerdere mensen zijn die ik echt heel lief vind weer even een babbel.

Hoe het met me gaat? best goed, al zit ik over een maand of wat misschien weer vreselijk te snotteren als ik de blogjes van nu weer eens teruglees. Zoiets overkomt me wel vaker. Deze week nog moest ik wat dingen in mijn administratie controleren, dus papieren erbij, oude agenda uit de kast en janken. Ik dacht nog dat ik zo'n volmaakt gelukkig leven leidde vanaf het moment dat ik hier in mijn ieniemienie paleisje ben komen wonen.

Dat is ook wel zo, ik voel me hier ook echt gelukkig, veilig en vrij - echt een thuis, maar mijn leven was nou niet echt een avontuur wat ik graag zou herhalen. Een avontuur zeker en gelukkig met een helder doel, maar, mijn hemel, wat was het soms een hoop getob... pffff (snik). Niet leuk.

Het is nog steeds niet helemaal wat ik mezelf graag gun, maar het komt steeds dichterbij, hoor. Dat merk ik aan de aard van de dingen die me nu bezighouden en de ruimte die blijkbaar opeens bestaat om hele nieuwe dingen te gaan doen en te beleven. Sommige zijn ronduit leuk, anderen weer niet.

Wat vreselijk leuk was deze week, was een onverwacht moment in de stad. Zat ik gewoon mezelf op een beetje zonnig terras te trakteren; rijdt De Vries (zo heet 'ie niet echt, maar hij reageert wel op die naam) opeens op zijn fiets vlak langs me. Ik ben er nog steeds blij om. We hebben niet lang samen gezeten, maar het voelde goed, meer dan goed. Ik ken De Vries al bijna mijn halve leven, we hebben dingen meegemaakt waar we minstens twee avonden lang bij een flink kampvuur over kunnen vertellen en dat gaat gaat diep in je zitten.
Bij mij wel in elk geval. Ik durf hier en nu eerlijk te zeggen dat die man me dierbaar is. Zoals hij daar opeens opdook, hoe we met elkaar hebben zitten babbelen, meteen over behoorlijk persoonlijke dingen, deed me heel goed. Hij mag blijven, heel graag zelfs, goeie ouwe vriend!

Een beetje moeilijker was een gesprek met mijn kind. Het deed me wel erg goed dat er gepraat werd over dingen die echt heel moeilijk zijn. Dat vertrouwen, en ik denk ook wel dat genegenheid een rol speelt (liefde vind ik nog steeds een moeilijk woord, komt vast door mijn opvoeding) id heel mooi om te beleven. Blijkbaar komt nu eindelijk op gang wat ik voorheen nooit heb gedurfd en ook niet heb gekund. Het was zo ontzettend moeilijk om een ouder te zijn voor mijn kinderen. Ze hebben dat gemerkt en ik ben heel blij dat ze daar over praten. Ik voel teleurstelling en verdriet, maar geen verwijt. Dat maakt het voor mij niet minder pijnlijk en verdrietig, maar wel veel makkelijker om er iets mee te doen.

Verder heb ik de afgelopen tijd heel duidelijk geleerd hoe belangrijk het is dat ik mezelf leer kennen en dat ik de oude, diep ingesleten, gewoonte om mezelf totaal niet belangrijk te vinden, af moet leren.
Ik ze nog weel te makkelijk 'ja'. Teveel mensen maken daar misbruik van, zelfs figuren die beweren dat ze het beste met me voorhebben, blijken te vaak twijfelachtig in hun oprechtheid en ik durf ze daar niet op aan te spreken. Diep in mij zit nog steeds een doodsbang kind dat weet hoe hard er geslagen zal worden als het niet 'braaf' is.

Maar het gaat de goede kant op. Ik ben de moeilijkheden van de afgelopen maanden weer te boven en nog een paar nachtjes goed slapen en een beetje vakantie, dan ben ik weer klaar voor de volgende stapel tegenvallers. Eerst maar een keertje vakantie, dat zou mooi zijn. Ik weet niet eens hoe dat moet. Ik heb dat in 1984 weleens gedaan, toen kon ik het nog betalen en er was iemand die graag samen met mij ging.

Wat een gek leven. Wie heeft dat verzonnen? Ik niet, ik heb het alleen maar uitgevoerd en het beviel voor geen meter.
Het moet echt anders.

Welterusten. Morgen wordt alles anders!