Bloggen helpt wel om de dingen in een meer waarheidsgetrouw perspectief te zien. Als ik niet te moe ben, moet ik iedere keer weer een onderwerpje ophoesten om over los te barsten. Terwijl ik daar zo over nadenk, kom ik er steeds weer achter dat ik altijd ten onrechte dacht, dat mij leven behoorlijk oninteressant, saai of monotoon is.
Neem nou een dag als vandaag. Hoe kan het toch dat ik pas tegen enen 's nachts zit te bloggen. Tollend hoofd van moeheid, prikkende ogen van de slaap maar toch de dringende behoefte, of is het onstuitbare ijdelheid, om de wereld te laten weten dat ik een behoorlijk goedgevulde dag heb gehad.
Om acht uur begon de wekker me al te roepen; alle drie, om de beurt. Toch slaap ik er weleens doorheen, vooral als ik de wekker tussen mijn oren op 'NEE' heb staan.
Ontbijten, radio aanzetten, wassen, poetsen, aankleden en vol goede moed op mijn snelle fiets naar een ander deel van de stad om daar mijn cliënt te ontmoeten. In mijn streven een Goed, Lief, gewaardeerd en Fijn mens te worden, heb ik mezelf namelijk opgeworpen als Buddy. En ik heb sinds vandaag dus een cliënt. Het is een schat van een vrouw met een heel lief aanhalig hondje en ik vind het erg spannend om voor haar een Bijzonder Mens te mogen gaan zijn.
Na onze kennismaking ben ik nog even naar het winkelcentrum in dat deel van Breda gegaan. Niet elk winkelcentrum is exact hetzelfde namelijk en daar zit een winkel die verder niet in Breda bestaat, dus daar ben ik maar weer eens binnengewandeld.
Daar stelde ik vast dat ik in al de jaren dat ik daar klant ben, best veranderd ben. Hoe lang, of juist kort, is het geleden dat ik daar nog met een knoop in mijn maag tussen de rekken liep? Te bang om een rok te passen en niet in staat om met een jurk in te gaan. Ik was mezelf niet en ik vond het een onmogelijke opgaaf om daar iets aan te doen. Nu kom ik binnen, kijk ik rond en tot mijn heerlijke verrassing vond ik iets waar ik vorige zomer de hele stad wel tien keer heb afgesjouwd: Een fijn vestje.
Ik weet dat mensen daarbinnen naar me keken. Niet spottend of afwijzend, maar nieuwsgierig. De wereld vind me eerder interessant dan raar, als ze dat maar discreet doen. Niet zoals even later bij de kringloop, waar drie vrouwen vreselijk om mij stonden te giebelen en te smiespelen en zelfs zo bot waren om met een telefoon een foto van me te maken. Hoe boos mag ik dan worden?
Eigenlijk helemaal niet boos. Echt boos is bij mij niet leuk, ik kan beter doen alsof, dat maakt wonderlijk genoeg altijd meer indruk dan echt boos. Volgende keer pluk ik die telefoon uit de handen van zo iemand, of ik eis op hoge toon dat ze de foto wist.
Het is niet de eerste keer dat ik ongewild fotomodel ben, hoor. Ik heb erdoor in elk geval geleerd dat dit soort respectloos gedrag totaal los staat van cultuur of geloof of leeftijd of....
Het hoort erbij als je Carine bent. Echt waar.
Maar ik vind het eigenlijk veel boeiender dat ik daar een Egmond gitaar heb gevonden. Gewoon, zomaar een echte klassieke Egmond die iemand zomaar bij de kringloop gedumpt heeft. Nu staat 'ie bij mij, te wachten op een behoedzame schoonmaakbeurt en nieuwe snaren. Ik heb er al voorzichtig een beetje op getokkeld en we houden nu al van elkaar.
Verder vond ik bij de kringloop nog een harde schijf, voor heel weinig. En omdat ik toch al van plan was.....
Nu zit die dus in mijn computer. Ik heb er Ubuntu 11.04 op geïnstalleerd. Het werkt als een zonnetje!
Ik heb meteen mijn computerhoekje geordend en het is eigenlijk best wel knus om hier zo diep in de nacht te zitten schrijven. Kopje thee erbij, muziek om me heen, prikkende ogen en een tollend hoofd maar wat geeft het? Ik heb het naar mijn zin.
Maar nu moet ik naar bed, want morgen komt mijn lievelingsdochter logeren en we gaan waarschijnlijk allerlei stoute dingen doen. Daar moet je fit voor zijn, anders hou stout zijn niet zo goed vol. Dus nog één kopje thee, en dan...
Welterusten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten