Opeens begrijp ik dan weer iets, geloof ik.

De afgelopen dagen ben ik vreselijk ongedurig. Ik voel me er helemaal niet goed bij, want de dingen die ik belangrijk vind en graag op orde wil hebben, lijden daar vreselijk onder. ik leef tijdelijk een beetje in een chaos.De afwas doe ik mar eens in de paar dagen, stofzuigen en de rest neem ik niet zo nauw.
Als mijn lieve kleine Lievelingsdier niet af en toe nadrukkelijk mauwend om aandacht zou vragen, zou ik misschien zelfs niet goed voor haar zorgen.

Ik ken deze buien van mezelf, die ongedurigheid. Het betekent dat er ergens iets wringt, maar ik weet dan nooit wat.
Wist ik het maar, dan kon ik het snel oplossen. ik kan er nu wel tien oorzaken voor bedenken en die zijn allemaal wel een beetje waar, of ik kan beter zeggen: Ze passen allemaal op één of andere manier in het plaatje.

In dit soort periodes zou ik mezelf aan de wetenschap aan willen bieden, aan iemand als professor Dick Swaab bijvoorbeeld. Ik zou hem vragen of hij kon zien wat er letterlijk in mijn hoofd gebeurt.
Ik heb namelijk geconstateerd dat de ongedurigheid die ik nu voel vooraf gaat aan een heleboel 'aha' momenten. Alsof ik vreselijk heb lopen piekeren wat een één en nog een één in hemelsnaam met een 2 te maken hebben. Een één is immers een één en al schrijf ik in deze zin nog een paar keer een één, het is en blijft een één. (is het nog te volgen?)

Het vervelende van boeiende plaatjes is dat ze gevormd worden door de details. En een mens kan zich heel goed verliezen in de details, zeker een mens als ik kan dat heel goed. Ik staar me er blind op. Hoe meer bomen, hoe groter het bos en hoe groter het bos, hoe minder ik ervan zie vanwege al die bomen.

Moet ik nog zo'n rare zin uitkramen, of voel je nu wel een beetje hoe ik me nu voel?

Deze week sprak ik iemand die al heel z'n leven hetzelfde werk doet. In zijn vak is hij als een vis in het water. Ik vraag me af of hij daarbuiten als een vis op het droge is?
Vandaag kwam ik een paar mensen tegen, in het echt en op feesboek, die best grote sprongen gemaakt hebben van het ene soort werk naar het andere. Die laatste spreken me veel meer aan. Ik wil dat zelf namelijk ook graag: Verandering, afwisseling. Zonder dat.....
Is het leven dan saai?

Eéns in de zoveel tijd zo'n ongedurige periode is ook een geregeld leven.
Best saai.

Gek genoeg is mijn leven helemaal niet saai. Ergens in een blog van lang geleden heb ik geschreven dat ik onder anderen ben gaan bloggen om te oefenen in schrijven. Ik heb een boel ideeën voor verhalen, genoeg fantasie om heel wat boeken te vullen en er komen er nog steeds bij. Jammer dat de discipline niet evenredig in sterkte groeit.

Maar dat is dan weer iets wat me serieus aan het denken zet. Ik vraag me af of er een heel groot verschil is tussen wat ik wil en wat ik denk dat ik wil. Wíl ik wel schrijven, of denk ik dat maar?
Ik begrijp sinds vanavond opeens dat je soms heel graag iets wil wat je eigenlijk helemaal niet wil.

Of gaat het dan om de manier waarop en de omstandigheden waaronder?

Er gebeurt best veel in mijn leven, geloof ik.
Het is niet echt saai.
En toch vind ik het veel te weinig.
Zo voelt het, bedoel ik.

Ben ik daarom ongedurig?

Ik heb een plan!

Vandaag las ik een bericht in een digitale krant waarin stond dat er heel veel geld verspild wordt in de hulpverlening. Eergisteren had ik een training met mensen die werken in de hulpverlening.

Ik vind niet dat de mensen die in de hulpverlening werken niet geschikt zijn voor hun werk. Ik denk ook niet dat er voor de dingen die niet goed lopen in de hulpverlening altijd hele makkelijke oplossingen zijn.

Ik ben wel nieuwsgierig naar de problemen en ik ben eigenwijs genoeg om te geloven dat ik iets kan verbeteren aan de wereld van hulpverleners en aan de wereld van hulpvragers.

In eerste instantie klinkt dat misschien als een heel bevlogen idee en lijkt het alsof ik mezelf wil verheffen tot wereldverbeteraar, maar dat is niet zo. Ik vind het gewoon een hele stoere uitdaging.

Natuurlijk denk ik niet dat ik de goede opleiding heb om beleidsmakers aan te sturen. Ik denk ook niet dat mijn levenservaring op elke manager genoeg indruk zal maken om hem of haar in ademloze bewondering naar mij op te doen kijken.

Maar ik heb een plan.
En ik vind zelf dat ik wel voldoende bagage heb om iets te gaan doen.
En ik hoop dat mijn kijk op het probleem er één is die 'anders' is.
En anders zoek ik wel een frisse kijk.

Misschien telt juist wel heel sterk dat ik in hulpverlenersland helemaal onderaan de piramide sta.
Dan kan ik niet anders dan de dingen 'bottom up' benaderen.

Dus dat doe ik dan maar.

Proost!