Make this place a better world

Ook al volg ik het nieuws niet zo, ik weet wel ongeveer wat er in de wereld gaande is. Best een hoop eigenlijk.
Misschien zou ik grootse politiek moeten gaan bedrijven of op weg gaan naar verre landen waar met zwicht onder kommer en kwel.
De wereld redden! want het gaat niet goed!

Misschien zou ik mijn zakcentjes aan meneer Spoor kunnen geven, zodat hij de treinen veiliger laat rijden, of een collectebus rondrammelen zodat mensen centjes geven zodat andere mensen kunnen onderzoeken hoe je Vreselijke Ziekten geneest.
Lichamelijk leed bestrijden, want we voelen zich niet goed!

Misschien pamfletten drukken en uitdelen, zodat argeloze voorbijgangers kunnen lezen hoe wreed Anderen vaak zijn, of filmpjes op internet verspreiden zodat het bloed bijna bij eenieder op zijn bureau druipt bij het zien van de lijflijke tegenstand die de Vrede ondervindt.
Marteling en onderdrukking aan de kaak stellen, want de mensen doen elkaar geen goed!

Maar past dat allemaal wel bij me? Ben ik iemand die zulke dingen zomaar kan?
Sommige van die dingen kan ik alvast niet omdat ik het helemaal niet wil.
Andere dingen kan ik niet omdat ik niet in zo'n manier geloof.
Maar helemaal niks doen, kan ik ook niet zo goed.

Dus ik begin klein. Gewoon hier in de buurt, op een plek die ik ken, met mensen die ik vertrouw.
Van daaruit bouw ik mezelf uit tot iemand die zichzelf steeds weer verbaast.
Want het is heel leuk om trots te zijn op mezelf, dus daar doe ik het voor.
Want als ik doe wat ik fijn vind om te doen, voel ik me meestal heel goed.

.......................

Het zou veel slechter kunnen, vind je niet?

Auw, mijn rug!

Nou had ik me vandaag voorgenomen om als een witte tornado (wie kent die uitdrukking nog? Ouwe!) door mijn woninkje te razen en tussendoor nog wat met meubilair heen en weer te schuiven, want het is immers lente en daar moet je toch iets mee als het weer niet meewerkt, maar je gevoel wel....

Maar mijn rug doet AU!

Ik heb nog net kunnen koken, afwassen en een kattenbak verschonen, toen hield het op.

Au!

En hoe komt het nou?
Ik denk toch wel iets van 'tussen de oren'.
Ja, ik heb een enorm brein; je zou het maar moeten torsen.

Het is vooral de post-ombouw depressie. Misschien bedenk ik daar ooit nog een elegantere term voor,
maar dit, wat ik nu meemaak, doormaak en vol verwondering en leed beleef, heb ik al eerder bij anderen gezien.
Ik dacht eerlijk gezegd dat ik me er best aardig op had voorbereid, ingeleefd en alvast... nouja.

Feit blijft dat ik me een beetje verloren voel, wel opgelucht en bevrijd, maar niet blij en volmaakt gelukkig.
Depressie ligt op de loer en niks lijkt te helpen, alleen maar heel hard huilen op z'n tijd.

Gelukkig is het niet zo erg dat ik een eind aan mijn leven wil maken. Ik heb namelijk net een eind aan mijn leven gemaakt en dat is nou juist de reden dat het allemaal een beetje stroef gaat, want afscheid nemen valt niet mee. Misschien is afscheid nemen van een rotleven wel moeilijker dan afscheid nemen van iets moois.

In het tweede geval ga je rustig en tevreden slapen.
In het eerste geval voel je, zodra je probeert te ontspannen opeens de kramp en het opgekropte leed die dan loskomen.

Zoiets

Nu eerst een nachtje lekker slapen en morgen ga ik mijn nieuwe paraplu maar eens uitlaten.
Wandelen doet wonderen.

Toevallig!

Truste....