Nou had ik me vandaag voorgenomen om als een witte tornado (wie kent die uitdrukking nog? Ouwe!) door mijn woninkje te razen en tussendoor nog wat met meubilair heen en weer te schuiven, want het is immers lente en daar moet je toch iets mee als het weer niet meewerkt, maar je gevoel wel....
Maar mijn rug doet AU!
Ik heb nog net kunnen koken, afwassen en een kattenbak verschonen, toen hield het op.
Au!
En hoe komt het nou?
Ik denk toch wel iets van 'tussen de oren'.
Ja, ik heb een enorm brein; je zou het maar moeten torsen.
Het is vooral de post-ombouw depressie. Misschien bedenk ik daar ooit nog een elegantere term voor,
maar dit, wat ik nu meemaak, doormaak en vol verwondering en leed beleef, heb ik al eerder bij anderen gezien.
Ik dacht eerlijk gezegd dat ik me er best aardig op had voorbereid, ingeleefd en alvast... nouja.
Feit blijft dat ik me een beetje verloren voel, wel opgelucht en bevrijd, maar niet blij en volmaakt gelukkig.
Depressie ligt op de loer en niks lijkt te helpen, alleen maar heel hard huilen op z'n tijd.
Gelukkig is het niet zo erg dat ik een eind aan mijn leven wil maken. Ik heb namelijk net een eind aan mijn leven gemaakt en dat is nou juist de reden dat het allemaal een beetje stroef gaat, want afscheid nemen valt niet mee. Misschien is afscheid nemen van een rotleven wel moeilijker dan afscheid nemen van iets moois.
In het tweede geval ga je rustig en tevreden slapen.
In het eerste geval voel je, zodra je probeert te ontspannen opeens de kramp en het opgekropte leed die dan loskomen.
Zoiets
Nu eerst een nachtje lekker slapen en morgen ga ik mijn nieuwe paraplu maar eens uitlaten.
Wandelen doet wonderen.
Toevallig!
Truste....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten