My Ever Changing Moods

Of waarin muziek soms goed van pas komt als je het even niet weet

En dan heb ik het natuurlijk alleen maar over de titel.
Hoewel, misschien kan ik er wel wat dieper op in gaan.....
Gisteren heb ik even door mijn mailbox zitten bladeren, ongeveer tot anderhalf jaar geleden.
Ik werd er even heel erg stil van. In mijn mailbox zit een verhaal, geen lollig verhaal, ook geen vrolijk verhaal.
Eigenlijk zag ik dat gisteren pas.

Eerst was ik eigenlijk geschrokken en verdrietig en nu denk ik: "Als het niet mijn eigen geschiedenis zou zijn, zou ik best veel respect voor deze persoon hebben."
Het is geen verhaal voor een blog. Misschien voor een e-book of gewoon een boek. (wat heb ik toch met boeken?) Of zou het iets zijn voor een weekend samen met mensen die er benieuwd naar zijn...

Daarom laat ik het nu maar even in mijn mailbox. Cirkels zijn rond en het leven is een spiraal, dus als je de boel niet al te ruim bekijkt, kom je vroeger of later toch weer ergens waar je al eens geweest bent.
Kunst is om je niet in een cirkel te laten vangen. De spiraal gaat op of hij gaat neer en ik denk dat je daar zelf echt invloed op hebt.

Mijn spiraal gaat op, ook al lijkt het soms het soms heel erg van niet. Vandaar de wisselende stemmingen.

Blij ben ik als ik een dag begin of eindig. Gewoon blij om te bestaan, blij om mezelf te zijn, blij met mezelf.
Blij ook als iemand me belt, mailt, bezoekt die me lief is. Vanavond nog iemand te eten gehad die ik heimelijk had verwacht, maar niet op gerekend.
Blij ook met wat ik zelf maak of kan maken, met wat ik zelf doe en even vaak blij om dingen die ik niet doe.

Sjachrijnig word ik vooral van dingen die oncomfortabel zijn: Mijn douche die steeds te heet of te koud is
Ik was gisteren erg sjachrijnig omdat mijn internet en telefoon een groot deel van de dag niet werkten, en dat al voor de derde keer in een paar weken. Lawaaiende buren kunnen me ook erg goed uit mijn humeur brengen, want de rust in en om mijn huis zijn me inmiddels erg dierbaar.

Verdrietig kan ik worden van gewoon erg moe zijn. Het laatste halfjaar heb ik vaak gehuild om dingen die al lang gebeurd zijn maar waar ik op het moment zelf niet bij stil kon staan. Verdrietig om mijn eigen angsten en twijfels. Enorm verdrietig door onmacht. Soms gewoon verdrietig om het verdriet zelf. Hoe wonderlijk is het om soms van verdriet te mogen genieten Verdriet kan erg machtig zijn.

Misschien zou ik best eens wat vaker boos mogen zijn. Maar ik weet niet goed op wie of waarom.
Boos is me trouwens nooit erg goed bevallen. Boos grenst al te dicht aan kwaad in mijn beleving.

Bang ben ik weleens, maar ik weet niet goed waarvan. Misschien wel van mijn eigen boosheid, bedenk ik me nu plotseling. Bang van dingen die ik niet ken. Bang van mijn eigen onkunde?
Soms ben ik bang om iets te verliezen wat ik niet heb, bang dat hoop omslaat in wanhoop.

Maar meestal ben ik blij, vooral blij omdat ik blij kan zijn.

En blij met mijn bedje.

Welterusten XX

Toch nog even

Eigenlijk had ik vandaag weer niet willen bloggen, maar dan heb ik opeens zo heel lang niks gemeld, dus voor de statistieken lijkt het me wel fijn om toch maar weer eens wat neer te klodderen.
Eigenaardig eigenlijk, dat je als mens eigenlijk alles van en over jezelf weet, maar dat het toch kan gebeuren dat je een hoop niet wil weten, niet lijkt te kunnen weten. En hoe hard is het werk om dat weten te herstellen.

Hard genoeg om er echt en oprecht erg moe van te zijn .......

Ik denk dus niet dat dit blogje vandaag een goeie plek is om mijn hart te luchten; HArt is te zwaar en blogje te licht.

Past niet....

Tot Ziens XX

Op tijd

Vandaag ben ik wat vroeger met mijn blogje. Het is nu kwart over acht.
Vanmiddag was het zondag, net als vanmorgen overigens.
Lekker uit fietsen geweest, een favoriete route: Naar Pannehoef....
Dit weer, zo een kalme septemberdag met een draaglijke temperatuur, hooi op het land, is echt mijn weer.
Zou het echt zo zijn dat de tijd rond je geboortedag het meest magisch aanvoelt? Voor mij wel.

Behalve genieten van deze dag en de heerlijke omgeving, heb ik ook nog eens van alles overdacht. Ik voelde ook even heel erg het gemis van een maatje, een kameraad. Iemand die het fijn vindt om bij me te zijn en omgekeerd. Iemand met wie ik dit soort dagen, stemmingen, kan delen.
Komt vast nog wel. Eerst mag ik nog leren hoe groot en sterk ik werkelijk ben. Dat heeft zeker ook zijn schoonheid.
Ik heb ook nog overdacht hoe wonderlijk het eigenlijk is dat ik best een grote familie heb, maar dat ik daar plat gezegd, niks aan heb. Mijn verjaardag vorig jaar was misschien wel het meest droevig soort feestdag wat een mens zichzelf ook maar kan gunnen. Noem het: Een dag die ik beleefd heb in de overtreffende trap van eenzaamheid. Ik heb er laatst nog aan gedacht wat een prachtig iets het had kunnen zijn als er op die dag pardoes een broer of zus voor mijn neus had gestaan.....

Ik zit weer helemaal te snotteren als ik eraan denk. Dus nu maar ander onderwerp?
Nou ja, nog even over Moeder. Ik mis een Moeder. Zo iemand die er gewoon is. Iemand die met je meeleeft. Ze hoeft niet alles te begrijpen of te doorzien, zolang ze ook maar niet doet alsof. Liever dat ze doet alsof ze het niet helemaal begrijpt zodat ze nog wat meer vragen stelt en wat minder 'aanwijzingen' geeft.
Ik wil best contact met mijn moeder, maar als ik steeds weer signalen krijg dat ze me niet eens ziet, totaal geen belang stelt in mijn doen en laten, haar eigen minderwaardigheidsgevoelens op mij projecteert, haak ik liever af. Ik ben meer dan vaak genoeg opmijn ziel getrapt. Laat me minstens even de tijd om van de blauwe plekken te bekomen...

Ook nog nagedacht over een opleiding. Ik kan maar één mogelijkheid bedenken die ik ook echt wil doen. Al het andere is misschien wel interessant of 'leuk', maar ik zie daar mezelf niet in terug. Ik kan dat geen deel van mij maken, net zo min als electrici-weettik'ut. Ik heb ook geen zin om ooit nog op mijn tenen te gaan lopen om mezelf waar te moeten maken. Als mijn ziel roept dat dit het is, en dat al meer dan twintig jaar doet, ben ik toch aan mezelf verschuldigd om het in elk geval serieus te proberen?

Groot verschil met toen is, dat ik het helemaal voor mezelf doe. Niet om aan een botte moeder of ongeïnteresseerde hufter te tonen dat ik wél wat kan.
Die studie ligt nu voor me als een Grote Reis. Daaraan beginnen betekent de weg naar iets nieuws, ik zou bijna zeggen: Naar een andere Ik, maar daar was ik al mee bezig, dacht ik. Toch voelt het wel zo. Het is niet alleen iets nieuws aanvatten, het is ook allerlei oude rommel definitief loslaten. Vanaf dan zal niemand het nog in zijn hoofd halen, te geloven dat ik bij nacht en ontij in stinkend, nat beton zal kunnen gedijen, om maar eens wat te noemen.

Het is zeker niet dat ik het met die reden doe, al is dat natuurlijk wel een hele fijne bijkomstigheid.
Tot die tijd ben ik erg trots op mijn eieren: Gebakken, geklutst, omelet. Het is voor mezelf elke week weer een hele (lekkere) verrassing wat er op zondag bij de lunch op tafel staat. Vandaag had ik een prachtige kaasomelet. Ik bof maar met een kok als mij.

Lekker pûh.