Of waarin muziek soms goed van pas komt als je het even niet weet
En dan heb ik het natuurlijk alleen maar over de titel.
Hoewel, misschien kan ik er wel wat dieper op in gaan.....
Gisteren heb ik even door mijn mailbox zitten bladeren, ongeveer tot anderhalf jaar geleden.
Ik werd er even heel erg stil van. In mijn mailbox zit een verhaal, geen lollig verhaal, ook geen vrolijk verhaal.
Eigenlijk zag ik dat gisteren pas.
Eerst was ik eigenlijk geschrokken en verdrietig en nu denk ik: "Als het niet mijn eigen geschiedenis zou zijn, zou ik best veel respect voor deze persoon hebben."
Het is geen verhaal voor een blog. Misschien voor een e-book of gewoon een boek. (wat heb ik toch met boeken?) Of zou het iets zijn voor een weekend samen met mensen die er benieuwd naar zijn...
Daarom laat ik het nu maar even in mijn mailbox. Cirkels zijn rond en het leven is een spiraal, dus als je de boel niet al te ruim bekijkt, kom je vroeger of later toch weer ergens waar je al eens geweest bent.
Kunst is om je niet in een cirkel te laten vangen. De spiraal gaat op of hij gaat neer en ik denk dat je daar zelf echt invloed op hebt.
Mijn spiraal gaat op, ook al lijkt het soms het soms heel erg van niet. Vandaar de wisselende stemmingen.
Blij ben ik als ik een dag begin of eindig. Gewoon blij om te bestaan, blij om mezelf te zijn, blij met mezelf.
Blij ook als iemand me belt, mailt, bezoekt die me lief is. Vanavond nog iemand te eten gehad die ik heimelijk had verwacht, maar niet op gerekend.
Blij ook met wat ik zelf maak of kan maken, met wat ik zelf doe en even vaak blij om dingen die ik niet doe.
Sjachrijnig word ik vooral van dingen die oncomfortabel zijn: Mijn douche die steeds te heet of te koud is
Ik was gisteren erg sjachrijnig omdat mijn internet en telefoon een groot deel van de dag niet werkten, en dat al voor de derde keer in een paar weken. Lawaaiende buren kunnen me ook erg goed uit mijn humeur brengen, want de rust in en om mijn huis zijn me inmiddels erg dierbaar.
Verdrietig kan ik worden van gewoon erg moe zijn. Het laatste halfjaar heb ik vaak gehuild om dingen die al lang gebeurd zijn maar waar ik op het moment zelf niet bij stil kon staan. Verdrietig om mijn eigen angsten en twijfels. Enorm verdrietig door onmacht. Soms gewoon verdrietig om het verdriet zelf. Hoe wonderlijk is het om soms van verdriet te mogen genieten Verdriet kan erg machtig zijn.
Misschien zou ik best eens wat vaker boos mogen zijn. Maar ik weet niet goed op wie of waarom.
Boos is me trouwens nooit erg goed bevallen. Boos grenst al te dicht aan kwaad in mijn beleving.
Bang ben ik weleens, maar ik weet niet goed waarvan. Misschien wel van mijn eigen boosheid, bedenk ik me nu plotseling. Bang van dingen die ik niet ken. Bang van mijn eigen onkunde?
Soms ben ik bang om iets te verliezen wat ik niet heb, bang dat hoop omslaat in wanhoop.
Maar meestal ben ik blij, vooral blij omdat ik blij kan zijn.
En blij met mijn bedje.
Welterusten XX
Geen opmerkingen:
Een reactie posten