Beroepsdeformatie?

Strikt genomen heb ik geen beroep. Het werk wat ik ongeveer mijn halve leven heb gedaan, was een uit de hand gelopen hobby, het vak wat ik ooit geleerd schijn te hebben staat heel ver van me af en tegenwoordig doe ik hoegenaamd niks wat bijdraagt aan de economie.

Ik studeer.
En dat nog maar sinds kort.
Mensen die mij een beetje kennen beweren allemaal dat mijn studie (ook) een hobby is die nu een erg serieuze vorm aan begint te nemen, want het zou best weer eens een beroep kunnen worden.

Misschien dat ik me daarom alvast afvraag of ik nu al geconfronteerd word met beroepsdeformatie.
Of zal ik maar zeggen dat ik vind dat ik wel een beetje raar ben?
Al voelt het niet zo.
Ik vind mijzelf, beter gezegd: Mijn leven een heel boeiend verhaal wat me dus gewoon overkomt.
Het is zo gek, raar en bijzonder dat ik er wel drie autobiografieën uit ga proberen te peuren.
Misschien levert dat ook nog wat op zodat ik me geen zorgen hoef te maken over mijn pensioen, ofzo.

Maar ondertussen zijn er nog andere dingen die nu op mijn todo-lijst staan die misschien wel raar zijn.
Het komt er op neer dat ik mezelf ter beschikking wil stellen aan de wetenschap, zo gek ben ik dus.
Nu wil ik dus uitzoeken of de wetenschap het met me eens is: of ik echt gek genoeg ben om er al aandacht en moeite aan te besteden.
Als ze dat niet vinden valt het mee.

Als ze het wel de moeite vinden, komt er weer een hoofdstuk bij in mijn verhaal.

Ik ga me in elk geval aanmelden bij de Hersenbank. Hopelijk doe ik daar ter zijner tijd een aantal mensen een plezier mee. Het schijnt namelijk dat de kronkel in mijn hoofd niet uniek is, maar wel zeldzaam. De wetenschap is er nog niet op uitgekeken.

O, en mijn studie? wat heeft die ermee te maken?

Ik ga geen kronkels in hoofden bestuderen. Ik ga me erin verdiepen hoe het is om met een kronkel te leven.
En ook hoe gek het is om zonder kronkel te leven,
dat lijkt me echt raar.

Maar ik kom er binnenkort wel achter of mijn mening met wetenschappelijke feiten onderbouwd kan worden.

Hoop ik.

Studentje

Sinds een paar dagen ben ik student. Best een valide reden om me weer jong te voelen.
Een andere valide reden om me op mijn leeftijd weer jong te voelen heet 'Dementie', dus ik heb me voorgenomen om voorlopig maar 32 te blijven, dat bevalt al bijna 18 jaar erg goed, dus die houd ik erin .

Mijn plan is niet om een vak te leren. Ik heb dat al eens geprobeerd en ik vond er geen *** aan.
Een paar dagen geleden liep ik nog langs een huis in aanbouw wat omkranst was door steigers met daarop een klont Vakmannen. Ik ga niet herhalen welke kreten mij toe werden geslingerd door deze ambachtslieden, als ik hun verbale excrementen hier op schrift ga stellen zou ik mogelijk problemen krijgen met de zedenpolitie. Vanwege dat onzindelijke gedrag heb lang geleden besloten dat ik geen VAk wens te bedrijven.

Ik ben me wel af gaan vragen wat deze lieden drijft om zulk verbaal obsceen gedrag te vertonen. Ik ben (nog) geen wetenschapper, dus ik kan geen onderbouwd verslag doen van hun verbale en non verbale interactie met elkaar en -zover ik dat toeliet- met mij, maar het kwam mij voor dat hun gedrag voor hen heel normaal, alledaags, en gewoon was. Voor mij was het een reden voor verwondering, met hier en daar een vlaag verbijstering. Dat laatste vooral omdat één en ander vanaf een hoog bouwwerk over het vlakke landschap werd gebruld en ik was ook verbijsterd door het kennelijk ontbreken van elk spoor van schaamte van hun kant.

Vandaag las ik een artikel waarin iets stond over de gedachten die mannen zoal hebben bij het zien van een vrouw in rode kledij en mijn jas is rood, dus nu kan ik al een beetje inzien hoe één en ander tot stand komt, maar het blijft me verwonderen....

Die verwondering voel ik vaker wanneer ik geconfronteerd word met mensen. Soms is die verwondering weinig meer dan een vleugje verbazing, andere keren ben ik sprakeloos en zelfs tot tranen bewogen.
Laat ik het maar niet hebben over zes miljoen joodse Mensen die nota bene middenin een immense oorlog op uiterst efficiënte wijze zijn 'vernichtet'. Ik heb me daar in de loop van mijn leven op verschillende manieren in verdiept en hoe meer inzicht ik in 'der endlösung' krijg, hoe minder ik ervan wil begrijpen...

Ik kan het hebben bijvoorbeeld over mijn buurvrouwke die het geen punt vindt om mijn tuin te gebruiken als hondenlosloopplek, zolang ze de poep maar opruimt, en die niet kan begrijpen dat ik haar hond niet in mijn tuin wens te gedogen. Wat mij vooral verbaast is de vanzelfsprekendheid waarmee ze haar asociale leventje lijdt.
Net als die bouwvarkens
En ook hoe vreemd hun levensstijl voor mij is.

En zo zijn er nog veel meer dingen waar ik me over verwonder als ik de mensen om me heen observeer.

Met dat observeren kun je verschillend kanten op. De ene kant is: Mensen ziekelijk begluren.

De andere kant....

Ik studeer nu Psychologie, daar ben ik nog wel een paar jaar zoet mee.
Naar ik hoop in goede gezondheid.

En mijn volgende jas wordt bruin of grijs of blauw of wit.

In elk geval niet rood.

Want 'zo' ben ik niet...

Het is weer lente, toch?

In de lente kruipen er allerlei bloemetjes uit hun ei, enzovoort.
Ik ben een muurbloempje, nee, ik wàs een muurbloempje, maar dat mag weleens over zijn.
Dus laat ik nu maar eens gaan dansen en zingen en dartelen.
Of ben ik daar te oud voor?

Daar moet ik dus nog een nachtje over slapen.
Maar ik voel me wel lekker en blij.
Ik sta nu ook in mijn handjes te wrijven en tegen mezelf te mompelen: "Wat zal ik nu eens voor leuke dingen gaan doen", terwijl ik ongeduldig van mijn ene been op mijn andere wiebel.
Overdrachtelijk, dan, zeg maar.

Eigenlijk ben ik al heel veel aan het doen. Misschien geen heleboel dingetjes, maar het is allemaal wel zo groot dat het echt een hele berg is. Da's leuk, jonguh!
Maar ik wil nog meer...
Gewoon omdat ik daar aan toe ben.

Dat wilde ik maar even zeggen.

Dûh ;-)