Mag ik U wat vragen?

Vandaag, eerste dag van de vakantie die ik nu min of meer geniet. Vanmorgen toch nog druk in de weer met dingen die geregeld, besproken en afgehandeld moeten worden en , omdat ik er toch in de buurt was, bij de BoerenBond een antwoord gezocht op mijn vraag hoe groot een kattenbak ongeveer is.

Na de lunch ben op mijn dierbaar rijwiel geklommen en het kantoor van CZ in Breda gegaan. Dat is een verhaal op zich.
Na het bezoek aan CZ had ik een middagje landerig door de stad slenteren, winkelsnuffelen, kopje Bommelkoffie drinken en gewoon vakantievieren.
Ik had net vastgesteld dat eenzelfde koffiezetter bij winkel A bijna een kwart duurder is dan bij winkel B, toen een jonge vrouw me aansprak: "Mag ik U wat vragen....?"

Ze was benieuwd waar een lang iemand als ik haar kleren koopt, want een dierbare vriendin van haar.... enzovoort.
We raakten aan de praat en omdat erbij zitten met een kop thee toch een stuk makkelijker kletst, gingen we naar haar huis vrijwel in het centrum van Breda.
Ik ben vanmiddag om halftwee van huis vertrokken en ik was vanavond vlak voor elven weer thuis.

Waar we allemaal over gepraat hebben ga ik hier  niet herhalen, zelfs niet als ik het zou kunnen, maar gezellig was het wel. Echt een dag met een glimlach, vind ik zelf.

Vanavond zat er in mijn mailbox ook nog een antwoord op de -moeizame- mail die ik gisteren gestuurd heb vanwege mijn twijfel over therapie op dit moment. Het was eigenlijk een kennisgeving dat mijn mail is ontvangen en gelezen. Ik ben benieuwd wat het antwoord wordt. Wat mij betreft is het nu wel zeker dat ik een poosje zonder doe. Mijn leven was hard op weg een sleur te worden, ondanks roerige toestanden.
Ik wil die sleur heel graag doorbreken.

Krak!

Therapeuten, vervangers en wat was de vraag ook weer?

Een paar jaar geleden merkte ik op, dat in verhouding veel mensen, die de verandering doorlopen waar ik nu ook mee bezig ben, na afloop ervan, nogal verward lijken.
Eigenlijk best logisch. Aan het begin leef je in een genderrol met van alles wat daarbij hoort. Naarmate het proces vordert en de aanpassing aan de nieuwe rol zichtbaarder en tastbaarder wordt, passen allerlei oude patronen en bezigheden steeds minder bij de persoon in kwestie.

Maar je merkt dat niet heel erg. Al je energie en aandacht richt zich op het proces en alles wat daar direct mee te maken heeft en dat is veel. Pas als het proces is afgelopen en er rust in je leven komt, merk je dat er van alles opeens niet meer bij je past. In feite begint er dan weer een heel aanpassingsproces.

En zo besloot ik om twee processen zoveel mogelijk samen te laten lopen. Of het erg goed lukt, kan ik nu niet zeggen, want de processen zijn nog niet af.
Ik heb er ook begeleiding bij gezocht, want als je leven heel erg in beroering is, lopen de emoties soms meer dan hoog op. Het is bij tijden zo hevig geweest, dat ik er zelfs over denk een 'Lexicon van Verdriet' te maken. Ik heb in de voorbije jaren zoveel verdriet gevoeld, zoveel verschillende nuances: van een lucide, bevrijdend huilbuitje aan de ene kant, tot uiterst wanhopig, onbeheersbaar tranenvergieten, waarbij ik zelfs vreesde dat ik mezelf dood zou huilen, aan de andere. Dan was het heel fijn om te weten, dat er over een paar nachtjes slapen, weer een consult was besproken met de meest geweldige psychotherapeute van de wereld.

Maar ze is weg; veranderd van werkkring. Haar werkplek is nu ergens heel lang reizen hiervandaan. Ik heb namelijk geen auto.
Ik probeer haar niet te missen, maar het doet me veel verdriet om zonder haar verder te gaan. Ik was er nog niet klaar voor, er liggen nog een stuk of wat losse eindjes. Ze was al te lang mijn therapeute om zomaar los te kunnen laten en nog niet lang genoeg om afscheid te kunnen nemen. Dat zegt mijn gevoel tenminste.

Om de losse eindjes op te pakken en af te werken, heeft zich een vervanger aangediend. Deze week had ik het eerste consult. Ik heb mijn best gedaan om deze nieuwe mens in mijn leven, onbevangen te ontmoeten, de ruimte te geven om een nieuwe indruk achter te laten, haar met niemand specifiek te vergelijken.
Een schone lei, zou je kunnen zeggen. De vergelijking kwam pas na het consult.

Zover ik me kan herinneren, kwam ik na een consult bij mijn 'oude' therapeut altijd thuis met het gevoel dat er ergens in mij een klein lichtje was gaan branden. Na mijn ontmoeting met de vervanger had ik het gevoel dat er een heleboel licht in mijn binnenste gedoofd was. Ik had het gevoel dat ik vreselijk op mijn lazer had gekregen zonder dat ik zelf weet waarom.

Ik ging naar huis met de gedachte er helemaal mee te stoppen. Geen therapie meer. Als ik me er niet mee geholpen voel, is het beter dat ik het gedoe van de hele reis erheen en terug, gewoon laat vallen. Geen energie besteden aan dingen die het niet waard zijn.
Ik voelde ook niet de behoefte om een andere therapeut te zoeken, niet een ander in dezelfde praktijk, ook niet een ander in een praktijk dichterbij, Zelfs niet de behoefte om een manier te vinden om toch door te kunnen gaan met mijn dierbare 'oude' therapeut.

Nu moet ik dus vast proberen te stellen wat op dit moment het beste voor me is, maar ik merk dat ik helemaal niet gemotiveerd ben om dat te doen. Ik ben al veel te lang en veel intensief bezig met mezelf voortdurend te beoordelen: "Wie ben ik? Wat doe ik? Klopt dit wel? Wat probeer ik ook weer? Past dit wel bij me?" Alsof je een zolder opruimt waar al een halve eeuw alleen maar dingen bijgepropt zijn en nooit iets is opgeruimd. Een deel is waardevol en bruikbaar, een deel is klinkklare troep en het grootste deel is nauwelijks te beoordelen, want wat het waard is of wat het voorstelt, hangt van allerlei omstandigheden af..

Op dit moment lijkt het me 't beste om te stoppen. Tijdelijk of voorgoed, dat weet ik niet. Als ik geen reden kan verwoorden waarom ik therapie nodig heb, zal die reden er waarschijnlijk ook niet zijn.
Het enige wat ik me op dit moment kan bedenken, is dat het heel fijn is om af en toe mijn hart te kunnen luchten, maar dat hoeft niet per sé bij een therapeut, dat kan ook bij een goede vriend of vriendin.
En dan stel ik vast dat het dáár wringt.

Ik weet niet meer hoe dat moet: "Vrienden zijn". Ik weet wel wat ik nodig heb om dat te leren:
Vrienden.

maar...................... ?

Heimwee naar nooit.

Ik heb dat wel vaker. Komt het door het weer of door iets wat ik hoor. Een geur misschien?
Of gewoon een kwartje dat valt.
Dan ben ik opeens niet meer war ik ben. Dan herinner ik me opeens een herinnering die ik niet kan grijpen.
Was het iets wat ik ooit droomde? Of een bijzonder moment wat ik als kind beleefde? Of word ik gewoon gek?

Gisteren was het heel sterk. Het viel me opeens te binnen door de kleur van het zonlicht, de geur van de achtertuin, het zalige zijn op dat moment en iets in de klank van de muziek op de radio.

Ik was denk ik zes jaar toen ik opeens de Goede Fee heel dicht bij me voelde. Eindelijk was ze er: De Goede Fee die mij in een meisje zou veranderen. Ik durfde niet te bewegen, nauwelijks te ademen. Zelfs met mijn ogen knipperen zou haar kunnen laten schrikken. Zo lag ik daar in de zon op het balkon aan de achterkant van ons huis. Ik probeerde al mijn zintuigen zo scherp mogelijk te houden, want Meisje Worden wilde ik zo bewust mogelijk meemaken. Ik lag daar en alles drong helder tot me door: De kleur van het licht, de geuren van warme lentedag en geluiden die allemaal klonken als muziek. Ik voelde me stil vanbinnen en heel gelukkig, want zó begon mijn leven.

Gisteren voelde ik dat alles opnieuw en ik raakte er door in de war.
Bestaat de goede fee nu wel, of bestaat ze niet?
Ben ik misschien mijn eigen goede fee?
Want het gebeurt, ik verander. Het is al een hele tijd bezig en het is heel veel werk, maar het gebeurt.
De hele middag zag ik gisteren de wereld dubbel. Ik wist heel goed wat echt was, wat hier en nu gebeurde, maar achter alles wat ik zag, hoorde, rook en aanraakte zat een herinnering. Dingen die ik had gedroomd misschien? Vaak dromen waar ik in feite nog steeds niet was ontwaakt. Ik wist niet wat me overkwam.
Ben ik overspannen aan het raken? Te veel en te druk de laatste tijd? Er gebeurt wel een hele hoop, natuurlijk.

Ik heb gehuild met diepe snikken, met een zacht jammerend geluid ergens in mijn keel. Dikke tranen die in mijn hele huis zijn neergeploft en matglas maakten van mijn bril.
Zo moeilijk, zo pijnlijk is het als droom en werkelijkheid elkaar raken.

Deze week heb ik gelukkig niet veel verplichtingen. Niks, eigenlijk.
Dan ga ik me alvast voorbereiden op de ontmoeting met de dokter in A., over een week of drie.
Hij gaat namelijk doen wat ik op mijn 14de al geprobeerd heb, maar niet af kon maken omdat het zo vreselijk veel pijn deed.

Hij gaat dat nare ding waar ik door plas met een scherp mesje weghalen.
Hopelijk deze zomer nog.

Dankjewel, Goede Fee......