Een paar jaar geleden merkte ik op, dat in verhouding veel mensen, die de verandering doorlopen waar ik nu ook mee bezig ben, na afloop ervan, nogal verward lijken.
Eigenlijk best logisch. Aan het begin leef je in een genderrol met van alles wat daarbij hoort. Naarmate het proces vordert en de aanpassing aan de nieuwe rol zichtbaarder en tastbaarder wordt, passen allerlei oude patronen en bezigheden steeds minder bij de persoon in kwestie.
Maar je merkt dat niet heel erg. Al je energie en aandacht richt zich op het proces en alles wat daar direct mee te maken heeft en dat is veel. Pas als het proces is afgelopen en er rust in je leven komt, merk je dat er van alles opeens niet meer bij je past. In feite begint er dan weer een heel aanpassingsproces.
En zo besloot ik om twee processen zoveel mogelijk samen te laten lopen. Of het erg goed lukt, kan ik nu niet zeggen, want de processen zijn nog niet af.
Ik heb er ook begeleiding bij gezocht, want als je leven heel erg in beroering is, lopen de emoties soms meer dan hoog op. Het is bij tijden zo hevig geweest, dat ik er zelfs over denk een 'Lexicon van Verdriet' te maken. Ik heb in de voorbije jaren zoveel verdriet gevoeld, zoveel verschillende nuances: van een lucide, bevrijdend huilbuitje aan de ene kant, tot uiterst wanhopig, onbeheersbaar tranenvergieten, waarbij ik zelfs vreesde dat ik mezelf dood zou huilen, aan de andere. Dan was het heel fijn om te weten, dat er over een paar nachtjes slapen, weer een consult was besproken met de meest geweldige psychotherapeute van de wereld.
Maar ze is weg; veranderd van werkkring. Haar werkplek is nu ergens heel lang reizen hiervandaan. Ik heb namelijk geen auto.
Ik probeer haar niet te missen, maar het doet me veel verdriet om zonder haar verder te gaan. Ik was er nog niet klaar voor, er liggen nog een stuk of wat losse eindjes. Ze was al te lang mijn therapeute om zomaar los te kunnen laten en nog niet lang genoeg om afscheid te kunnen nemen. Dat zegt mijn gevoel tenminste.
Om de losse eindjes op te pakken en af te werken, heeft zich een vervanger aangediend. Deze week had ik het eerste consult. Ik heb mijn best gedaan om deze nieuwe mens in mijn leven, onbevangen te ontmoeten, de ruimte te geven om een nieuwe indruk achter te laten, haar met niemand specifiek te vergelijken.
Een schone lei, zou je kunnen zeggen. De vergelijking kwam pas na het consult.
Zover ik me kan herinneren, kwam ik na een consult bij mijn 'oude' therapeut altijd thuis met het gevoel dat er ergens in mij een klein lichtje was gaan branden. Na mijn ontmoeting met de vervanger had ik het gevoel dat er een heleboel licht in mijn binnenste gedoofd was. Ik had het gevoel dat ik vreselijk op mijn lazer had gekregen zonder dat ik zelf weet waarom.
Ik ging naar huis met de gedachte er helemaal mee te stoppen. Geen therapie meer. Als ik me er niet mee geholpen voel, is het beter dat ik het gedoe van de hele reis erheen en terug, gewoon laat vallen. Geen energie besteden aan dingen die het niet waard zijn.
Ik voelde ook niet de behoefte om een andere therapeut te zoeken, niet een ander in dezelfde praktijk, ook niet een ander in een praktijk dichterbij, Zelfs niet de behoefte om een manier te vinden om toch door te kunnen gaan met mijn dierbare 'oude' therapeut.
Nu moet ik dus vast proberen te stellen wat op dit moment het beste voor me is, maar ik merk dat ik helemaal niet gemotiveerd ben om dat te doen. Ik ben al veel te lang en veel intensief bezig met mezelf voortdurend te beoordelen: "Wie ben ik? Wat doe ik? Klopt dit wel? Wat probeer ik ook weer? Past dit wel bij me?" Alsof je een zolder opruimt waar al een halve eeuw alleen maar dingen bijgepropt zijn en nooit iets is opgeruimd. Een deel is waardevol en bruikbaar, een deel is klinkklare troep en het grootste deel is nauwelijks te beoordelen, want wat het waard is of wat het voorstelt, hangt van allerlei omstandigheden af..
Op dit moment lijkt het me 't beste om te stoppen. Tijdelijk of voorgoed, dat weet ik niet. Als ik geen reden kan verwoorden waarom ik therapie nodig heb, zal die reden er waarschijnlijk ook niet zijn.
Het enige wat ik me op dit moment kan bedenken, is dat het heel fijn is om af en toe mijn hart te kunnen luchten, maar dat hoeft niet per sé bij een therapeut, dat kan ook bij een goede vriend of vriendin.
En dan stel ik vast dat het dáár wringt.
Ik weet niet meer hoe dat moet: "Vrienden zijn". Ik weet wel wat ik nodig heb om dat te leren:
Vrienden.
maar...................... ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten