Anders Wonen

Het is nog steeds een beetje onwerkelijk, maar ik ga verhuizen. Het laatste weekend van deze mand staat in mijn agenda gemarkeerd als VERHUIZEN!.
Grote letters in een rood vak. Ik heb al een stel sterke jongemannen gevraagd om me dat weekend te helpen en ze hebben beloofd te komen.
Het is niet te geloven, ik krijg er kriebels van in mijn buik en een deel van mij twijfelt nog of ik wel een goede keus maak terwijl een ander deel van mij met een zucht van verlichting en blij roepend heel uitbundig zin heeft om te verkassen.

Men zegt dat het helemaal geen kwaad kan om spannende beslissingen te nemen. Ik voel me niet aangetrokken tot een geregeld leven, maar toch merk ik u dat ik beetje bang ben om een stap te nemen waarvan ik niet helemaal zeker ben hoe het uit zal pakken. Betekent dit gevoel dat ik oud aan het worden ben?

Misschien leef ik nu gewoon meer bewust van mezelf. Het kan heel goed dat ik daarom veel meer dan ooit de spanning voel, want spannend vind ik het zeker. Voor mij is het meer dan zomaar naar een andere plek vertrekken. Ik sluit voor mijn gevoel een heel leven af. Definitief een dikke streep eronder. Terugkijken met andere ogen en zeker niet blijven hangen in de pijn die het me gekost heeft om te komen waar ik nu ben.

Ja, ik ben nu sentimenteel aan het doen. Nu mag het nog: zitten simmen om 'Arme Ik'.
Morgen wil ik erom lachen en morgen wil ik terugkijken op alle wonderlijke jaren die geweest zijn als een boeiend experiment waar ik toevallig de rol van Proefkonijn in heb mogen spelen.

Ik mag hier nog snotteren, daar was dit flatje voor. Hier heb ik gehuild tot mijn ogen pijn deden. Nu mag iemand anders zijn of haar verdriet op deze plek laten stromen. Succes ermee.

Toch zijn er nog veel dingen waarbij ik me afvraag hoe erg ik ze zal missen. Zal ik de leuke dingen straks sterker missen dan de vervelende dingen?
Pfffffff.... Ik zit echt sentimenteel te doen.

Maar nu ik er nog eens goed over nadenk, alles op een rijtje zet en mijn gevoel laat spreken, stel ik vast dat ik hier steeds heb gewoond alsof het was om te proberen of ik het kan. Dit was nooit echt mijn plek, noot echt mijn thuis. Hier woonde ik niet echt, hier verbleef ik zoals iemand die heel ziek is geweest en in stapjes opknapt. Dit was de laatste stap in het herstel en nu mag ik naar huis.

Dat gevoel komt niet zomaar ergens vandaan want de eerste maanden dat ik hier woonde (of was het zelfs meer dan een jaar?) had ik elke werkdag een afspraak of consult bij een paramedicus of therapeut.
Hier heb ik hard gewerkt om Carine te kunnen worden.

En nu is het klaar.
We gaan verhuizen, Poes.
Heb jij er ook zin in?

Vrije weekenden II

Maar, goed. Om nog even ergens op terug te komen. Het is nu donderdag en ik heb geen andere verplichtingen of afspraken dan wat ik zelf wil. In de volksmond heet het: "Ik ben vandaag vrij".

Ik ben graag vrij op donderdag. Liever dan op zaterdag en zondag. In het weekend is bijna iedereen vrij en daarom voelt het of er in de weekends weinig vrije ruimte voor mij overblijft.
Ik had al iets gezegd over fietsen. Ik vind het nog steeds erg leuk om te fietsen, vooral met veel rust en ruimte om me heen. In de weekenden, zeker bij mooi weer, bestaat dat niet.
Dan kan ik andere dingen gaan doen in de weekends. Iets in de tuin, bijvoorbeeld. Maar ook dan ben ik niet de enige die iets in de tuin aan het doen is. Zelf ben ik een ambachtelijk soort tuinier: Tuingerei met een snoer eraan komt er bij mij niet in en iets met een benzinetank vind ik ronduit misdadig. Anderen denken daar duidelijk merkbaar anders over. In het weekend kan ik echt niets in mijn tuin horen groeien want het gezoem en gebrom van de buren is om razend van te worden. Als dat in de loop van de middag eindelijk verstomt komt er iets anders tevoorschijn:

Het draagbare koeiencrematorium.
Soms ruikt het draagbare koeiencrematorium als een sushibar die in brand staat, want vis kan ook op de barbecue.
Had ik al gezegd dat de geur van barbecue niet mijn favoriet is?
Ik kan nog steeds niet begrijpen waarom mensen met een prachtig huis, voorzien van een weelderige keuken, op mooie dagen "Dakloze sloeber" gaan zitten spelen met vieze stukken vlees die ze gaan zitten verschroeien boven een miezerig vuurtje in de tuin. Zelfs de treurig makende hoeveelheden drank ontbreken niet, net als de armoeiïge kleding en het zorgwekkende tijdstip waarop men begint met zuipen.
Lieve mensen, het is niet leuk om dakloze sloeber te zijn en het is nog veel minder leuk om daar op z'n platte manier de spot mee te drijven. "Barbekjoe" klinkt misschien wel sjiek en buitenlands, het is TRIEST.
Het is slecht voor het miljeuj, het kost heel veel onschuldig dierenleed en de buren hebben er godsgruwelijk veel last van.
Ik hou van de natuur, ik vind koetjes en varkentjes erg lief en mijn rust is me heilig, dus ik blijf liever uit de tuin op mooie dagen en als het regent gaat geen enkel verstandig mens voor de lol in de tuin rondhangen, dus ik ook niet.
Misschien zou ik in het weekend kunnen gaan shoppen. We hebben tweeënvijftig koopzondagen per jaar en op zaterdag blijven de winkels extra laat open en als het shoppen tegenvalt is er altijd wel een evenement of een festival in of om het 'winkelhart' waar men naartoe kan.

Men doet dat dus massaal. De keren dat ik per ongeluk in het weekend in de stad was, vroeg ik me verbaasd af wie er dan in hemelsnaam nog aan het tuinieren of aan het barbecueën waren, want iedereen was in de stad samen met zijn familie, vrienden en buren. Ik begrijp heel goed waarom er tegenwoordig bij elk groot warenhuis naast de ingang een broodjesbar zit. Je moet echt zorgen dat je wat te eten bij je hebt voor onderweg, anders sta je te verkrampen van de honger tegen de tijd dat je eindelijk aan de beurt bent bij de kassa.
De festivals en evenementen in de stad sla ik met liefde over want dat lijkt mij teveel op een kolossale barbecue voor iedereen die geen eigen buitenruimte heeft, en er zijn heel veel mensen zonder eigen buitenruimte. Zo te zien heeft nagenoeg de hele bevolking van de stad geen eigen buitenruimte.

Als ik dan maar besluit om gewoon thuis te blijven, heb ik ook weer pech, want Handige Hans Van Hiernaast doet graag aan timmeren en boren. Hij verdient daar de kost mee en in het weekeinde oefent hij voor doordeweeks-op-het-werk. Het gehamer en gezaag gaat door merg en been. Gelukkig neemt Handige Hans Van Hiernaast weleens een zaterdagje vrij en dat geeft Bertje Beat van Hierboven de ruimte om zijn favoriete elektronische Hoempapa muziek te oefenen. De surroundset met krachtige subwoofer gaat dan vol open en de kopjes in mijn kast rinkelen vrolijk mee in de maat van de muziek.

Maar goed, ik wil niet klagen. Ik zat gewoon even hardop te verzinnen wat er leuker is dan in het weekend rond te neuzen op de meubelboulevard.

En als ik er zo over nadenk.... ?

Ik had ooit een baan waarvoor ik bijna altijd in het weekend aan het werk was. Toen leek de wereld veel rustiger en veel meer geordend. Ik heb weleens heimwee naar die tijd.
Nee, dat is niet waar; Ik heb vaak, om precies te zijn elk weekend, heimwee naar die tijd.

Ik denk dat ik maar weer op zoek ga naar zo'n baan, dan kom ik eindelijk tot rust.

Ik blog, dus ik besta.

Nou, kijk. Elk leven heeft een doel.
Dat heb ik weleens horen zeggen.En op dagen als deze komt zo'n uitspraak dan zomaar opeens weer in me op.

"Tjongejonge", denk ik dan, en ik ga gewoon verder met de dingen die ik nuttig, leuk of belangrijk genoeg vind om mijn tijd aan te verdoen.
ondertussen naderen wij alweer een keer de verkiezingen en het is tegenwoordig erg hip om te zeggen dat die hele kl*t*-politiek me geen f*ck meer interesseert. Bij deze heb ik dat gedaan, dus met mijn eigentijdse politieke correctheid zit het wel goed, daar maak ik me tot 11 september geen zorgen meer over en de 12de ga ik braaf mijn democratisch recht plegen omdat ik vind dat ik dat gewoon moet doen.
Waar ik op stem ga ik nu niet verklappen want ik twijfel nog tussen Groen Niks omdat ik wel zo laf wil zijn dat ik altijd nog kan piepen dat ik óók op iemand uit Venlo heb gestemd zodra de stront aan de knikker komt, Partij van de Dieren (voor jou, Twiggy) of de Partij van de toekomst. Als ouder van een stel kinderen mag je best wel iets doen met de toekomst. Ik heb ook nog even getwijfeld over de Oude Mensenpartij van Henk Krol, maar mijn moeder is hetero, dus dat vind ik dan weer niet zo soepel in mijn decor passen. (is dat te moeilijk?)

Zo, dat was weer genoeg Politiek voor dit verkiezingsjaar. En dan nu de crisis.
Het gaat niet goed met Griekenland.

Maar dat wisten we al jaren. Het was vooral het onzichtbare-kleren-van-de-keizer effect wat ons liet geloven dat er in Griekenland helemaal geen problemen waren, maar als je al ziet dat hun meest toonaangevende architectuur erbij staat als een stel ruïnes.....

Got, wat ben ik weer flauw.........

Anyhow, het is pas 5 september en de pepernoten liggen al volop in de winkels. Dat kan volgens mij twee dingen betekenen: Ons culturele erfgoed gaat aan dislexie ten onder (september of december lijkt ook zo vreselijk veel op elkaar) of ons Culturele Erfgoed gaat aan de klimaatverandering ten onder: Als het in Augustus volop herfst is, moet 5 December ook een stuk opschuiven, toch?

Over de Crisis heb ik het al gehad anders had ik ook nog iets kunnen mompelen over (chocolade) Euro's die niemand na de verkiezingen van 12 september nog wil hebben.

Jeuj...

Ik heb nog nooit zo'n actuele, maatschapelijk bewuste blog getiept. Het lijkt haast of ik ergens bij wil horen!

Nou....
niet echt...

Het is een soort weddenschap met mezelf.
Ik wil proberen om vaker te bloggen.
Liefst elke dag
En dan zit er soms weinig anders op om gewoon een eind weg te babbelen.

Het slaat gewoon nergens op.
Maar ach,
Ik besta, en mijn blog ook.

Oant Moarn!!

Serieus….

Soms vraag ik me toch wel ernstig af of het ooit nog goed komt met mij.

Het begrip Goed mag je lezen tussen aanhalingstekens of cursief, net wat je wil.

Want als ik soms weer eens ergens tegenaan loop waar ik volgens mezelf aanleg voor heb, maar waar ik ontzettend mee zit te stuntelen en te prutsen, voel ik me bijna mismaakt.

Er zijn namelijk zoveel andere mensen die dan heel veel handiger zijn dan ik. Vaak mensen die nog niet half zo oud zijn als ik en zij kunnen de dingen waar ik over struikel, zonder de minste hapering.

Het kost me dan moeite om niet weg te duiken in een soort zelfbeklag en het kost me nog meer moeite om aan het eind van een dag waarop ik me dom en onhandig mocht voelen, tegen mezelf te zeggen dat ik een stukje geleerd heb van iets wat ik uiteindelijk toch graag wil leren.

Maar toch: Wel een beetje raar, éénenvijftig jaar, trillend op mijn benen…
Ik weet inmiddels dat ik me nooit echt met de wereld om me heen bemoeid heb, want het was niet mijn wereld. Een kwestie van genderdysfoor zijn, geloof ik. Mijn leven was er één van spek en bonen, ik was tenslotte dat meisje waarvan iedereen dacht dat ze net zo goed een jongetje zou kunnen zijn en daarom zat ik altijd op het plekje van dat ene jongetje wat men altijd wel ergens tekort kwam.

Als kleuter heb ik heel vaak in bed liggen wachten op de goede fee die mij zou veranderen zodat iedereen duidelijk kon zien dat ik een meisje was.
Jongetje zijn vond ik niet leuk, maar de mensen verlangden van mij dat ik een jongetje speelde.

In al die jaren dat ik op de goede fee wachtte en intussen, om de tijd te doden, voor spek en bonen als jongetje bestond, liet ik het leven maar zo’n beetje langs me heen gaan.

Er is best veel wat ik nu in wil halen en soms be ik bang dat ik veel te ver achter ben geraakt op alle andere Intelligente Vrouwen om nog iets behoorlijks van mijn leven te kunnen maken.

Ik gun het mezelf zo vreselijk graag, maar ik ben bang dat er misschien toch meer aan de hand is met me dan alleen maar Genderdysforie…
Alleen Maar,
Alsof leven in een verkeerd lijf vergelijkbaar is met een moedervlek op je bips….

Eigenlijk wil ik helemaal niet dat het erger is dan een onbenullige moedervlek, maar dan zou ik toe moeten geven dat ik op een andere manier een beetje gek ben, een beetje simpel, een beetje gestoord, want met mijn goede verstand zou ik toch niet zoveel moeite moeten hebben met de dingen die het leven interessant maken?

Mijn leven was wel erg interessant, hoor. Ik heb hele boeiende dingen bijgewoond.
Maar altijd voor spek en bonen, want mijn echte belangstelling ging toch niet helemaal uit naar de dingen die om me heen gebeurden.

Ik moet er maar eens een nachtje over slapen, want ik heb vandaag zulke grote leermomenten beleefd dat ik behoorlijk moe ben.

Gelukkig mag ik van de mensen die erbij waren terugkomen om nog meer te leren.

Dankjulliewel, Lieve Mensen !

De dingen die je wel zou willen, maar toch niet zomaar doet.

Misschien zou ik weleens in een film willen spelen. Eén of andere feeks in een James Bond movie is misschien wel wat. Maar dat doe ik dus niet omdat het volgens mij toch wel erg buiten mijn bereik ligt, maar zegt nooit nooit.

Ik bedoel eigenlijk dingen in de orde van: aanbellen bij de buren nadat ze een weekend weg zijn geweest en dan zeggen: "kunnen jullie misschien wat vaker en wat langer weggaan, want als jullie niet thuis zijn is het hier best wel lekker wonen".

Of ik zou ook wel eens een leven willen redden. Zeg maar de koelbloedigheid en tegenwoordigheid van geest hebben om iemand die net een vreselijk ongeluk heeft gehad, perfect te verbinden, gerust te stellen, mond op mond beademing te geven en ondertussen 112 te bellen. Maar ik ben daar nooit precies op tijd bij.

Ik ben wel regelmatig op een plek waar iemand mij heel vriendelijk voorrang verleent terwijl ik dat helemaal niet heb. Soms lijkt het me dan wel geinig om tegen de vriendelijke bestuurder in kwestie te brullen: "Je moet je wel aan de regels houden, lomperd! Als iedereen maar doet waar'tie zin in heeft, krijgen we ongelukken. Dus doorrijden, hup-hup; gas erop!"

Zo kan ik nog wel een hoop dingen verzinnen, allemaal uit het leven gegrepen en soms best verleidelijk om eens rustig te bedenken hoe men zou reageren. Maar aan de andere kant ben ik daar misschien wel een pietstje te oud voor. Als je jong, dronken en student bent is het misschien wel spannend om mensen te shockeren, maar sinds de reality-TV soms nog gekker is dan mijn fantasie, stap ik hier overheen en laat het voor wat het is.

Ik zou weleens willen proberen om me in het dagelijkse net zo te gedragen als in de dromen die ik soms droom, maar dat wordt heel moeilijk want dan zijn er allerlei mensen nodig die me moeten helpen.
Mijn dromen zijn soms namelijk echt geweldig. Laatst nog was ik in de Amsterdam ArenA omdat ik daar mocht werken op het Lowlands Festival, maar ik moest al snel weer weg want North Sea Jazz stond op het punt te vertrekken vanaf Schiphol. Gelukkig hadden de mensen van de TV nog een reserve glasvezelkabel bij de hand, daarmee kwam het geluid nog precies op tijd uit de luidsprekers bij de incheckbalie en zodoende mocht ik gewoon in mijn stewardessenuniform naar huis.

Zoiets lijkt me nou echt helemaal super om echt mee te maken. Ik moet nog wel onderzoeken hoe het in de ArenA is afgelopen, want Ajax moest nog voetballen vóór de soundcheck van de laatste band in de alfa-tent en het publiek zat vast in de hal bij de roltrap tussen de HMH en het arena-deck, dus er was een groot probleem.

Misschien moet ik gewoon ergens beginnen.
Een stewardessenuniform lijkt me wel min of meer haalbaar. Ik weet niet zeker welke kleur me het beste staat, rood of blauw, Martinair of KLM?
Singapore Airlines valt af want die hebben mijn maat niet.

En nu moet ik stoppen, want ik heb nog een en ander te doen.

Doe-iej!

Vrije Weekenden

De meeste mensen in Nederland zijn op zaterdag en zondag vrij. Ik gun het ze van harte. Veel mensen gaan dan dingen doen, hopelijk dingen die ze leuk vinden. ook dat gun ik iedereen van harte.
Mensen gaan bijvoorbeeld fietsen. Dat doen ze zelfs massaal. Afhankelijk van leeftijd, lifestyle en mindset kan dat op de manier die bij iedereen past. Er bestaan veel soorten fietsen en zodoende ook veel soorten fietsers.
Iedereen heeft ook zo zijn eigen naam voor zijn eigen manier van fietsen. Zo zijn er de ‘bikers’, een eretietel voor stoere mannen in leren pakken die op motorfietsen rondtoeren. Sinds de film ‘easy rider’ mag een Biker de verkeersregels met een korrel zout en naar eigen goeddunken toepassen, want regel één voor een Biker is ‘Vrijheid’.

Een ander soort Biker is de MountainBiker. Dat zijn meestal jong volwassenen, strak in het vel, te sportief om een motor onder hun fiets te knopen en nog een beetje vrijer dan de andere Biker. Zij sjezen het liefst over het soort paden waar de meeste mensen alleen lopend op vooruit komen. Mountainbikers dragen gewoonlijk felgekleurde pakjes zodat ze goed zichtbaar zijn. Mountainbikers geloven dan ook dat zij op boswandelpaden mogen fietsen en mountainbikers kunnen niet begrijpen dat er mensen bestaan die niet stoppen zodra de mountainbiker ergens in een berm opdoemt.

Natuurlijk zijn er ook de sportieve fietsers op de weg. Vooral oude en minder oude. De oude sportieve fietser is tegenwoordig elektrisch. Hij en zij rijden niet zo snel, ze hebben immers tijd zat, zo na hun pensioen. Hun plaats op de weg is niet zo heel belangrijk, ze hebben al zo lang deelgenomen aan het verkeer dat ze intussen wel recht hebben op een volledig fietspad en als dat er niet is, een groot stuk rijbaan. Haastige andere-fietsers die hen in willen halen, moeten wel degelijk aan kunnen tonen dat de haast in kwestie een hoger doel dient, pas dan heeft de haastige ander het recht om de grijze rust te verstoren.

Er zijn ook nog de sportieve toerfietsers. Dat zijn de wat minder oude fietsers. Deze zijn te oud om te mountainbiken, te jong voor elektrisch en te massaal voor de motor. Deze fietsers laten zich inspireren door de ‘toer’. In de toer hadden kansarme jongemannen vroeger, in de tijd van zwart-wit televisie, een mogelijkheid om toch succesvol te zijn. Je hoefde daar niets voor te kunnen, niet te lezen of te schrijven, geen ambacht  te beoefenen, geen bedrijf te leiden, niks te managen, je hoefde alleen maar harder te fietsen dan alle anderen die toevallig dezelfde kant op fietsten.
De sportieve toerfietsers zijn een soort dagdromers die massaal dromen van simpel succes.In hun droom leven ze in een eigen wereld. De openbare weg is hun circuit, net als op TV. Ze razen in een massieve kluit langs dreven en door dorpen. Verkeersregels doen er niet toe, medeweggebruikers bestaan niet meer.

Als al deze fietsers op de vrije zater- en zondagen rondfietsen, voel ik me opgesloten. Ik heb namelijk ook een fiets en ik vind het heerlijk om er lekker op uit te gaan, maar ik val buiten alle categorieën. Ik vind het zelfs gevaarlijk om te gaan fietsen als de zon schijnt.

Misschien kan ik gaan ik een baan zoeken voor in de weekeinden, dan hoef ik niet recreatief te gaan fietsen met De Rest. Op dinsdag is het namelijk erg rustig.in het buitengebied.

En op zaterdag en zondag naar het werk is de snelweg meestal filevrij. Ik ga ervoor.