Wat een vrolijke titel voor een blogpost. Maar ach, het is lente.
Er gebeurt veel in mijn kleine leventje op dit moment. Ik zal niet zeggen: 'te', maar het moet niet erger worden.
Eigenlijk was het mijn bedoeling om de wijde wereld in te fladderen en op zoek te gaan naar oude en nieuwe vrienden. Dat doe ik ook wel, maar toch niet zo intensief als het in mijn gedachten op stapel stond. Er kwam namelijk nog iets tussen.
Een vraag over Moederschap, of ouderschap in het algemeen.
Wat moet een kind als al zijn of haar pappa's en mamma's gaan stoppen met pappa en mamma zijn?
Wat moet een ouder als een kind achter je aanholt en zwijgend vraagt: "Ben jij mijn mamma?"
En maakt het iets uit als dat kind al bijna volwassen is?
Drie jaar geleden was het gezin waar ik hoofd van genoemd werd, een oorlogsgebied. Alles dreigde fout te gaan en ik had niet de kracht en niet de creativiteit om daar nog iets van te redden.
Hoe ik me toen voelde en hoe ik toen leefde, zal ik hier en nu laten voor wat het is. Ik heb toen gekozen om mijn gezin los te laten. Ik dacht dat mijn persoonlijke last zo zwaar op de anderen drukte, dat het absoluut beter zou zijn als ik wegging. De mogelijkheid dat ik mijn kinderen daardoor uiteindelijk misschien nooit meer zou zien, nam ik voor lief.
Mijn leven zat in een diepe zwarte put en ik ben al die tijd heel hard bezig geweest mezelf daaruit te trekken.
Mijn plan om nu op zoek te gaan naar vrienden is een stap op de weg naar boven, maar daar is nu even een beetje de vaart uit.
Mijn gezin roept me.
Ze zijn me niet vergeten, net zomin als ik hen. De één uit liefde en de ander blijkbaar uit frustratie. Voor de één ben ik als een droommoeder en voor de ander is de gedachte aan mij een levende nachtmerrie.
Waar ik nooit wist hoe ik Vader zou moeten zijn, mag ik nu Moeder worden.
Wonderlijke wereld.
Maar het is spannend, want ben ik er wel klaar voor? Heb ik al de kracht om van een huis een thuis te maken voor iemand die ik niet teleur wil stellen?
ook dat is een droom die ik graag waar zie worden, des te groter is mijn huiver zolang ik niet zeker weet dat mijn afgetrapte gestel die taak aankan.
Natuurlijk bestaat er hulp en ik heb ook geleerd te vragen, maar ik vraag al zoveel, ik weet er haast geen weg meer in.
Misschien wordt het dringend tijd om te leren antwoorden, zodat ik precies weet wat ik waarachtig zeggen moet als twee jong, blauwe ogen me vragen:
"Wil jij mijn Mamma zijn?"
