Simeon ten Holt is overleden. Hij was al 89 jaar oud, dus hij stierf eigenlijk niet onverwacht. Ik heb zelf pas kortgeleden van Simeon ten Holt gehoord. Hij was componist.
Ik ken eigenlijk ook alleen zijn naam. Als ik zijn naam hoor denk ik daar spontaan 'Canto Ostinato' achteraan.
Simeon is namelijk vooral bekend vanwege dat muziekstuk. Het is nog niet zo lang geleden dat ik 'canto ostinato', of in elk geval een gedeelte daaruit, voor het eerst hoorde.
De hele compositie duurt namelijk ongeveer drie uur. Ik zeg ongeveer, want de uiteindelijke duur hangt af van de uitvoerenden. Dat heb je met muziek.
Ik heb inmiddels twee uitvoeringen van Canto Ostinato in mijn bezit. Ik heb ze nog niet echt uitgebreid vergeleken, want dat vergt nogal wat van een argeloze luisteraar als mijzelf.
Als muziek mijn hele leven was, deed ik dat vast en zeker binnenkort op een gepland moment, maar ik heb nog heel veel dingen te doen. Diep in ijn hart heb ik namelijk een ambitie die grenst aan wat Simeon heeft gepresteerd met dat werk: 'Canto Ostinato', een koppig lied.
Ik wil ook iets doen, iets maken, waar mensen over kibbelen of gewoon over praten. Ik droom er stilletjes van dat mensen na mijn dood tegen elkaar zeggen: "Ken jij Carine de Graaf?", en dan met elkaar in gesprek gaan over iets wat ik gemaakt heb.
Maar de tijd gaat zo snel! De dag is voor mij gewoonlijk al om voordat ze, naar mijn gevoel, echt begonnen is. Misschien ben ik gewoon te traag of juist te ambitieus.
Eigenlijk moet ik een lijst boven mijn bureau hangen en daar elke week de belangrijkste gebeurtenis van die week op schrijven of zoiets, want als ik terug kijk op bijvoorbeeld het afgelopen jaar, stel ik vast dat ik eigenlijk heel veel voor elkaar heb gekregen, maar ik vind dat ik er nog lang niet ben.
Gelukkig heeft Simeon ten Holt er drie jaar over gedaan om Canto Ostinato te componeren. Eén uur muziek per jaar.
Als ik dus in 2013 ergens heel hard aan begin, mag er vanaf 2016 over mij gekletst worden.
Volgend jaar wordt ZOOOOOOOOOO rock'n'roll... :-)
donderdag 6 december 2012
dinsdag 4 december 2012
Uit de lucht
De lucht heeft als belangrijke eigenschap dat er voortdurend dingen uit vallen.
In de winter is dat bijvoorbeeld: Sneeuw.
Het kan ook slecht nieuws zijn wat zomaar, plotseling, uit de lucht valt.
Of iets ongelofelijks.
Ik ben zelf nog nooit uit de lucht gevallen.
Als ik het goed herinner.
Maar ik laat me graag verrassen.
Vandaag heeft het niet gesneeuwd.
Ik had vandaag ook geen lekke band ofzo.
Er stond vandaag ook niet opeens een oude bekende voor mijn neus.
Gisteren gebeurde dat wel allemaal.
Vandaag vielen andere dingen uit de lucht.
Onder anderen inzichten en mogelijkheden.
Eigenlijk was vandaag veel interessanter dan gisteren.
Maar ik heb nog niet echt de tijd genomen om over gisteren en vandaag na te denken.
Dus misschien moet ik nog constateren dat de dingen niet zijn wat ze op dit moment lijken.
Sommige dingen, bedoel ik.
Andere dingen lijken vooral op wat ze zijn,
of is dat verwarrend?
En morgen is het Sinterklaas.
Maar dat wist men al,
dat valt niet uit de lucht
Dat valt gelukkig alles mee.
In d' één of and're hoek.
KOEK-KOEK!!!!
In de winter is dat bijvoorbeeld: Sneeuw.
Het kan ook slecht nieuws zijn wat zomaar, plotseling, uit de lucht valt.
Of iets ongelofelijks.
Ik ben zelf nog nooit uit de lucht gevallen.
Als ik het goed herinner.
Maar ik laat me graag verrassen.
Vandaag heeft het niet gesneeuwd.
Ik had vandaag ook geen lekke band ofzo.
Er stond vandaag ook niet opeens een oude bekende voor mijn neus.
Gisteren gebeurde dat wel allemaal.
Vandaag vielen andere dingen uit de lucht.
Onder anderen inzichten en mogelijkheden.
Eigenlijk was vandaag veel interessanter dan gisteren.
Maar ik heb nog niet echt de tijd genomen om over gisteren en vandaag na te denken.
Dus misschien moet ik nog constateren dat de dingen niet zijn wat ze op dit moment lijken.
Sommige dingen, bedoel ik.
Andere dingen lijken vooral op wat ze zijn,
of is dat verwarrend?
En morgen is het Sinterklaas.
Maar dat wist men al,
dat valt niet uit de lucht
Dat valt gelukkig alles mee.
In d' één of and're hoek.
KOEK-KOEK!!!!
zondag 2 december 2012
Wint d'r dip?
Komt het nu omdat ik echt gevoelig ben voor winterdip, of ben ik gewoon moe?
Maar het schiet weer eens niet op. Ik had vandaag zo vreselijk lekker veel willen doen en minstens de helft ligt nog te liggen, te wachten tot het ervan komt.
Vanmorgen heb ik wel soort van uitgeslapen, het was iets na achten toen ik uit mijn heerlijk warme holletje kroop (ik heb het fijnste bed van de wereld, al zeg ik het zelf) en daarna ben ik vrijwel meteen lekker dingetjes gaan doen. Mijn huisje is op orde, zelfs een heleboel dingen die al twee maanden lagen te schreeuwen om aandacht heb ik aangepakt.
Maar toch nog niet alles. En het kost me ook moeite om tevreden en voldaan te zijn over de dingen die gedaan zijn, mijn gemoed neigt vooral naar somberen om de dingen die nog moeten.
in de loop van de dag ben ik maar liefst twee keer in slaap gevallen in mijn stoel. Kennelijk ben ik toch wel behoorlijk moe.
Komt het omdat ik tegenwoordig meer dan honderd kilometer per week op de fiets afleg? Of is het omdat ik minstens drie ochtenden per week al voor half zeven mijn bed uit moet?
Heeft het te maken met mijn leeftijd? Val ik al onder de rubriek 'oud en versleten'?
Ik vind wel dat Winterdip niet leuk is. Winterdip zuigt. Winterdip is oncool. Winterdip is lelijk.
Winterdip is niet rock'n'roll.
Daarom heb ik maar besloten om een soort van plan te maken voor rond kerst. Kerst is volgens velen niks anders dan een winterdip met ballen.
Daarop heb ik maar vast weinig of geen boom gepland.
Wat me wel leuk lijkt is visite die (ook) geen zin heeft in Winterdip met ballen.
Ik heb genoeg ligplaatsten en beddengoed voor mezelf plus vier.
Eens zien of we eind van deze maand een anti-winterdip collectiefje kunnen organiseren.
Ja; 'We', want Twiggy doet ook mee.
Laat maar weten wie wil komen,
Klinkt dat goed als uitnodiging?
Voordeel van Winterdip is in elk geval dat ik vandaag een thema had voor Blogje,
Want dat moest ook nog.
En voor straks:
Welterusten XX
Maar het schiet weer eens niet op. Ik had vandaag zo vreselijk lekker veel willen doen en minstens de helft ligt nog te liggen, te wachten tot het ervan komt.
Vanmorgen heb ik wel soort van uitgeslapen, het was iets na achten toen ik uit mijn heerlijk warme holletje kroop (ik heb het fijnste bed van de wereld, al zeg ik het zelf) en daarna ben ik vrijwel meteen lekker dingetjes gaan doen. Mijn huisje is op orde, zelfs een heleboel dingen die al twee maanden lagen te schreeuwen om aandacht heb ik aangepakt.
Maar toch nog niet alles. En het kost me ook moeite om tevreden en voldaan te zijn over de dingen die gedaan zijn, mijn gemoed neigt vooral naar somberen om de dingen die nog moeten.
in de loop van de dag ben ik maar liefst twee keer in slaap gevallen in mijn stoel. Kennelijk ben ik toch wel behoorlijk moe.
Komt het omdat ik tegenwoordig meer dan honderd kilometer per week op de fiets afleg? Of is het omdat ik minstens drie ochtenden per week al voor half zeven mijn bed uit moet?
Heeft het te maken met mijn leeftijd? Val ik al onder de rubriek 'oud en versleten'?
Ik vind wel dat Winterdip niet leuk is. Winterdip zuigt. Winterdip is oncool. Winterdip is lelijk.
Winterdip is niet rock'n'roll.
Daarom heb ik maar besloten om een soort van plan te maken voor rond kerst. Kerst is volgens velen niks anders dan een winterdip met ballen.
Daarop heb ik maar vast weinig of geen boom gepland.
Wat me wel leuk lijkt is visite die (ook) geen zin heeft in Winterdip met ballen.
Ik heb genoeg ligplaatsten en beddengoed voor mezelf plus vier.
Eens zien of we eind van deze maand een anti-winterdip collectiefje kunnen organiseren.
Ja; 'We', want Twiggy doet ook mee.
Laat maar weten wie wil komen,
Klinkt dat goed als uitnodiging?
Voordeel van Winterdip is in elk geval dat ik vandaag een thema had voor Blogje,
Want dat moest ook nog.
En voor straks:
Welterusten XX
Werk
Nee, mij haal je niet over met termen als: "Economisch belang"of "Maatschappelijke verplichting".
Integendeel. Bij die begrippen trekt mijn maag samen, vergroten mijn pupillen zich en trekt het bloed weg uit mijn hoofd.
Werk is voor mij een deel van mijn leven. Zodra ik merk dat ik met iets bezig ben waar anderen mee geholpen zijn, iets waar ik veel voldoening en waardering in ervaar en wat ik blijkbaar goed kan, ben ik niet te stoppen.
Gek genoeg kan ik niet benoemen of omschrijven wat ik goed kan en graag wil.
Steeds als ik erover na begin te denken en probeer te beschrijven waar ik mezelf en de wereld een groot plezier kan doen, stuit ik op werkervaring en opleidingen die Economisch en Maatschappelijk misscchien erg waardevol zouden kunnen zijn, maar waar ik helemaal onpasselijk van word.
Lang geleden heb ik een diploma gehaald en ik heb een paar baantjes gehad die bij dat diploma aansloten. Als ik nu aan die baantjes terugdenk, trekt mijn maag samen... et cetera.
Ik heb letterlijk 's morgens huilend op de rand van mijn bed gezeten op dagen dat ik ging werken. De schrik zit er nog steeds in, zo diep dat ik opgelucht ben bij het -op zich slechte- nieuws dat er momenteel in de bouw elke dag vijftig mensen hun baan verliezen. Het idee dat er in die branche een enorm overschot aan personeel is, wat betekent dat er niemand in de bouw op mij zit te wachten, is een pak van mijn hart.
Er waren meer werkplekken waar ik diep ongelukkig van werd. Periodes waarin ik me afvroeg of het zin van het leven was om elke dag mijn verstand een beetje te verliezen zodat ik uiteindelijk net zo zou eindigen als die verknipte figuren die al heel lang dat werk deden. Figuren die hun levensvreugde schenen te halen uit onbenulligheden als de manier waarop de telefoniste haar brommerfiets in de stalling zet....
Aan de ene kant ben ik erg blij dat ik dat soort 'baantjes' overleefd heb en tegelijkertijd ben ik erg verbaasd dat ik daarin ben geslaagd, want rond mijn twintigste geloofde ik dat het mijn lotsbestemming was om een doods baantje te hebben, van het bescheiden loon wat ik zou verdienen een huisje te kopen, daar samen met een kleurloze partner heel snel oud in te worden en ergens rond mijn 64ste (eindelijk) te sterven.
Maar het liep dus anders. Ik heb jarenlang heel wonderlijk werk gehad en ik merk nu dat ik al die tijd met een zeker schuldgevoel geleefd heb omdat ik diep vanbinnen het gevoel had dat ik op de verkeerde plek was beland.
Wat ik rond mijn twintigste geloofde en vreesde, zat blijkbaar heel diep.
Net nu ik mezelf toe sta om te wennen aan het idee dat ik waarschijnlijk altijd op zal vallen en dat het helemaal niet verkeerd is om daar handig gebruik van te maken, klap ik dicht.
Net nu mijn situatie zo is dat ik klaar ben om de wereld te veroveren, kom ik niet verder dan een misplaatst schooldiploma en het gevoel dat alles wat ik jarenlang met heel veel plezier en overgave heb gedaan, totaal onbruikbaar is want alle branches waarin mijn kunde, kennis en vaardigheden van pas komen, lijken te zijn wegbezuinigd.
Net nu ik weer opkrabbel uit een diep dal en ik merk dat zelfs licht werk voor mij nu erg zwaar is, doemt het beeld op dat vandaag of morgen de omstandigheden mij weer dwingen om vijf ochtenden per week huilend op de rand van mijn bed te zitten.
Een jaar of tien geleden viel het leven mij zo ontzettend zwaar dat ik opeens kon begrijpen wat mensen ertoe drijft om zelfmoord te plegen. In de jaren daarna heb ik heel hard gevochten om dat begrip niet om te doen slaan in een verlangen en dat was soms heel, heel moeilijk.
Nou merk ik dat ik bang ben om opnieuw te vervallen in een leven wat me ...........
Laat ik er maar over ophouden. Ik ben immers veranderd. Tien jaar geleden viel ik in een zwart gat en ik heb sindsdien enorm veel gewonnen.
Dat gooi ik niet zomaar weg.
Kom nou!
Fl***er op met je kutbaan!
Integendeel. Bij die begrippen trekt mijn maag samen, vergroten mijn pupillen zich en trekt het bloed weg uit mijn hoofd.
Werk is voor mij een deel van mijn leven. Zodra ik merk dat ik met iets bezig ben waar anderen mee geholpen zijn, iets waar ik veel voldoening en waardering in ervaar en wat ik blijkbaar goed kan, ben ik niet te stoppen.
Gek genoeg kan ik niet benoemen of omschrijven wat ik goed kan en graag wil.
Steeds als ik erover na begin te denken en probeer te beschrijven waar ik mezelf en de wereld een groot plezier kan doen, stuit ik op werkervaring en opleidingen die Economisch en Maatschappelijk misscchien erg waardevol zouden kunnen zijn, maar waar ik helemaal onpasselijk van word.
Lang geleden heb ik een diploma gehaald en ik heb een paar baantjes gehad die bij dat diploma aansloten. Als ik nu aan die baantjes terugdenk, trekt mijn maag samen... et cetera.
Ik heb letterlijk 's morgens huilend op de rand van mijn bed gezeten op dagen dat ik ging werken. De schrik zit er nog steeds in, zo diep dat ik opgelucht ben bij het -op zich slechte- nieuws dat er momenteel in de bouw elke dag vijftig mensen hun baan verliezen. Het idee dat er in die branche een enorm overschot aan personeel is, wat betekent dat er niemand in de bouw op mij zit te wachten, is een pak van mijn hart.
Er waren meer werkplekken waar ik diep ongelukkig van werd. Periodes waarin ik me afvroeg of het zin van het leven was om elke dag mijn verstand een beetje te verliezen zodat ik uiteindelijk net zo zou eindigen als die verknipte figuren die al heel lang dat werk deden. Figuren die hun levensvreugde schenen te halen uit onbenulligheden als de manier waarop de telefoniste haar brommerfiets in de stalling zet....
Aan de ene kant ben ik erg blij dat ik dat soort 'baantjes' overleefd heb en tegelijkertijd ben ik erg verbaasd dat ik daarin ben geslaagd, want rond mijn twintigste geloofde ik dat het mijn lotsbestemming was om een doods baantje te hebben, van het bescheiden loon wat ik zou verdienen een huisje te kopen, daar samen met een kleurloze partner heel snel oud in te worden en ergens rond mijn 64ste (eindelijk) te sterven.
Maar het liep dus anders. Ik heb jarenlang heel wonderlijk werk gehad en ik merk nu dat ik al die tijd met een zeker schuldgevoel geleefd heb omdat ik diep vanbinnen het gevoel had dat ik op de verkeerde plek was beland.
Wat ik rond mijn twintigste geloofde en vreesde, zat blijkbaar heel diep.
Net nu ik mezelf toe sta om te wennen aan het idee dat ik waarschijnlijk altijd op zal vallen en dat het helemaal niet verkeerd is om daar handig gebruik van te maken, klap ik dicht.
Net nu mijn situatie zo is dat ik klaar ben om de wereld te veroveren, kom ik niet verder dan een misplaatst schooldiploma en het gevoel dat alles wat ik jarenlang met heel veel plezier en overgave heb gedaan, totaal onbruikbaar is want alle branches waarin mijn kunde, kennis en vaardigheden van pas komen, lijken te zijn wegbezuinigd.
Net nu ik weer opkrabbel uit een diep dal en ik merk dat zelfs licht werk voor mij nu erg zwaar is, doemt het beeld op dat vandaag of morgen de omstandigheden mij weer dwingen om vijf ochtenden per week huilend op de rand van mijn bed te zitten.
Een jaar of tien geleden viel het leven mij zo ontzettend zwaar dat ik opeens kon begrijpen wat mensen ertoe drijft om zelfmoord te plegen. In de jaren daarna heb ik heel hard gevochten om dat begrip niet om te doen slaan in een verlangen en dat was soms heel, heel moeilijk.
Nou merk ik dat ik bang ben om opnieuw te vervallen in een leven wat me ...........
Laat ik er maar over ophouden. Ik ben immers veranderd. Tien jaar geleden viel ik in een zwart gat en ik heb sindsdien enorm veel gewonnen.
Dat gooi ik niet zomaar weg.
Kom nou!
Fl***er op met je kutbaan!
Abonneren op:
Reacties (Atom)