In de tachtiger jaren was er een band, the Talking Heads, die een nummer gemaakt hebben wat 'Heaven' heet.
De strekking van het liedje komt er ongeveer op neer dat volmaakt geluk oervervelend en dodelijk saai is.
"Heaven is a place where nothing, nothing ever happens"
Nu zit ik zelf in een situatie waar ik aan het eind van een zeer persoonlijke missie ben. Nog een paar weken en dan is hetgene waar ik de afgelopen jaren heel intensief mee bezig ben geweest, klaar.
Het einde van de regenboog. En, lieve jongens en meisjes, zover ik kan zien staat er geen pot vol goud op me te wachten. Weet je dat ik daar stilletjes blij om ben?
Hoe saai zal het zijn als je leven 'af' is, als er niks meer is wat je nog wil of kan doen. Het enige wat dan rest, is doelloos achter de geraniums zitten tot ....??
Ik heb gezworen, mezelf beloofd en mezelf gedwongen om dat niet te laten gebeuren.
En hoe wonderlijk om nu te merken dat het eind van deze missie betekent dat er straks een hele grote lege ruimte in mijn leven is die ik helemaal zelf in mag gaan vullen.
Natuurlijk heb ik allerlei dromen over dingen die ik graag zou willen beleven. Een innige verliefdheid, natuurlijk wederzijds, lijkt me heel mooi, boeiend - zeg het maar...
Weer onderweg zijn met artiesten trekt me ook weer heel erg. In de praktijk best verleidelijk om het ouwe vertrouwde knoppendraaien weer op te pakken, maar dan bij een groep als 'girls wanna have fun' (moet ik het uitleggen? Nee toch?) Maar het zou evengoed kunnen dat ik tourmanager of persoonlijk begeleider word van één of andere beroemdheid, wat mij betreft.
Of misschien komt er iets op mijn pad wat me enorm aanspreekt en waar ik met heel veel liefde en energie mee aan het werk ga omdat het zo enorm bij me past.......
Maar dromen worden zelden spontaan werkelijkheid, zeggen ze. Je moet er handen en voeten aan geven, zeggen ze. Maar het vervelende is, dat de dromen die voor mij tot nu toe uit zijn gekomen, naar mijn gevoel wel spontaan zijn vervuld. Verwar dat niet met 'plotseling'. Neem bijvoorbeeld de droom waarin ik een meisje was. Die had ik al toen ik nog een kleuter was. Hoeveel jaren later is het nu?
Wat ik nu zeg komt er op neer dat ik mijn gevoel moet volgen. En dat is het bijzondere van dit moment: Ik kom er nu pas achter wat ik werkelijk voel. Dat is zó wonderlijk, maar ook verwarrend. Niet uit te leggen.
Ik merk nu dat ik mezelf soms helemaal niet aardig vind en ik weet niet of dat dan weer 'normaal' is.
Ik merk ook dat oude waarheden nu oude koeien zijn. Mag ik die nog uit de sloot halen?
Ik vind zelf van niet, want ik geloof er niet meer in.
Al mijn dromen en waarheden zijn klaar. Ik mag helemaal opnieuw beginnen.
Zal ik het deze keer dan maar meteen goed doen....?
Eerst een rondje mindmappen, dan maar.
