Koffietijd

Hoi!

Het is nu nog niet eens tien uur in de ochtend en ik zit al aan de blog. Call it a new life....
Al mijn blogs waren steevast avond- en nachtwerk. Gaar dat nu veranderen?
Waarom ook niet, ik ben tegenwoordig weinig anders aan het doen dan veranderen,
bovendien las ik pas ergens een kreet die er ongeveer op neer komt dat iemand die altijd hetzelfde doet
ook altijd hetzelfde zal krijgen.

Voor mij geldt dat ik meer van hetzelfde intussen echt niet meer hoef.
Niet alles, eerlijk gezegd. Sommige stukjes mogen er best zijn,
maar de hele boel in een nieuw lijstje en tegen een nieuwe achtergrond
zal prachtig en heel welkom zijn.

Of misschien kamp ik met het fenomeen dat de gemiddelde ik erg goed in staat is om aan veranderingen te wennen.
Ik haat sleur.
Al probeer ik wel iets in mijn leven te stoppen wat 'ritme en regelmaat' heet.
Kan dat ook zonder sleur?

Echte sleur blief ik niet. Totaal niet. Maar ik houd ook niet van ongeregelde rotzooi.
Eigenlijk ben ik redelijk gemiddeld, hoop ik dan maar.
Opvallen moet je kunnen doseren.
Net als Herman Brood dat deed.
Die kon Fenomeen en icoon zijn wanneer het hem uitkwam.
Daarbuiten was hij gewoon een hele lieve kerel, een fijn mens om samen een uurtje mee te zwijgen.

Nu is het weer zowat koffietijd, daarna ga ik douchen.
Eindelijk een beetje vakantiegevoel, maar ook een dag om op te ruimen.
Dingen moeten afgesloten worden, vandaag is daar een goede dag voor.
Als dat zover klaar is wordt het tijd om mijn ritme en regelmaat om te gooien.

Ik zit al veel te lang hierbinnen. Tegenwoordig heb ik een kaart om goedkoper te treinen.
Laat ik maar eens herontdekken dat de wereld best groot is.
In elk geval divers.

Wanneer staat bij jou de koffie klaar?

Tot dan!!

De toestand in de wereld

Tijdje niet veel van me gehoord, zeker?
Sommige mensen hebben vakantie en ik was even een beetje solidair.
Gelukkig zijn er ook nog problemen die ik niet zomaar op kan lossen.
Bijvoorbeeld dat van Twiggy & Laptop: Wie moet onder en wie boven?
Mijn schoot is namelijk niet zo heel ruim. Voorlopig ligt de één op de stoelleuning,
natuurlijk die ene die nooit op pootjes kan landen. Leve de uitdaging!

Maar het werkt.

Als ik bijgelovig was, zou ik nu roepen dat het universum mij momenteel overlaadt met geschenken.
De ene oplossing na het andere antwoord dient zich aan. Alles waarmee ik de laatste tijd liep te tobben vindt opeens een oplossing. Ik heb vanmiddag zelfs een leuke jas gevonden met lekkere lange mouwen.
Opeens zijn mijn lange armen geen probleem meer!
En ik heb een leuke, brutaal-rode jas!

Dan zijn er nog gesprekjes op straat die een antwoord op een vraag opleveren: Moet ik zus of moet ik zo? Het antwoord is dat ik niks moet, juist niet iets moet. Laat de dingen zo ze zijn. Vertrouw op de kracht van de ander en moedig die aan, laat weten dat je het mooi vindt om iemand zo sterk en dapper te zien zijn.

Werk? hoe vind ik werk? Gewoon, door ergens heen te gaan waar de start van een loopbaan op me wacht.
En wanneer ga ik werken? Ik ga werken zodra het kan.
Wat doe ik met spullen waarvan ik niet weet wat ik ermee moet? Dat laat ik over aan iemand die wel weet wat 'ie ermee moet.

Wat moet ik doen om geaccepteerd te worden? Zelf het goede voorbeeld geven door mezelf te accepteren.
Hoe kom ik erachter waarom mijn verleden niet bij me past? Door een doos vol foto's op tafel uitte stallen zodat ik kon zien hoe er een vreemd persoon in mijn plek leefde.

Hoe weet ik dat ik gelukkig ben? Door het gevoel toe te laten en niet bang te zijn voor de pijn die dat met zich mee kan brengen.
Werkelijk; Ik dacht van de week dat ik een hartaanval kreeg.
Wonderlijk.
Mijn leven...
Heel wonderlijk.

XX

Stem(men)

Over stemmen kun je best een hoop afkletsen en eigenlijk moet ik dat ook doen. De kwestie is namelijk, dat ik droom van de dag dat niet iemand me nog 'meneer' noemt aan de telefoon.
Dat gebeurt nog veel te veel, zeker als ik geëmotioneerd ben. Dat gebeurt regelmatig en best vaak aan de foon.
Eergisteren had ik bijvoorbeeld opeens een colporteur op mijn mobiel. Kun je het je voorstellen? Ik eigenlijk ook niet. Ik was er steeds, heel naief, van uit gegaan dat zelfs asociale schoften als telemarketeers zouden begrijpen dat het tegen alles wat eerbaar is, indruist om te gaan colporteren via nul-zes nummers.
Blijkbaar heb ik me vergist. Toen de LUL niet eens doorhad, dat hij niet 'meneer Heykant' aan de lijn had, maar mij toch lekker bleef meneren, heb ik hem een aantal schuttingwoorden toegevoegd waarvan ik zelf niet eens wist dat ik ze zo makkelijk uit kon spreken.

Verder heb ik redelijk intensief contact met mijn zorgverzekeraar. Helaas. Ze zijn inmiddels wel zover dat ze weten wat een ongelooflijke puinhoop het op deze en gene afdeling is en tegenover mij gedragen ze zich inmiddels al alsof ze met hart en ziel bezig zijn de boel te verbeteren. Het lukt me nu behoorlijk goed mijn geduld te bewaren, het zijn immers ook maar mensen, maar ondanks mijn positieve benadering, merk ik toch aan het timbre van mijn stem dat ik echt niet vrolijk wordt van de kastjes en de muren die mijn mij telkens weer aan dreigt te bieden.

Maar ik doe mijn best. Het streven om niet meer mannelijk te klinken, staat. Ik weet dat het ook haalbaar is, maar niet op welke termijn. Soms kan ik het zomaar opeens even. Dan zeg ik vriendelijk 'goedemorgen' tegen zomaar iemand op straat en dan begin ik spontaan te blozen van blijdschap omdat ik opeens volmaakt vrouwelijk klink. Damesachtig, zelfs, zonder bekakt of afstandelijk te zijn. Gewoon heel mooi en netjes. Precies zoals ik wíl klinken. Alees klopt dan: het timbre, de toon, de melodie in mijn spraak en de heldere, pittige articulatie. Dat alles leidt tot nu toe onvermijdelijk tot overmoed. Als ik dan een paar minuten later ergens binnenkom en ik stel de vraag die ik daar en dan te stellen heb, is er helemaal geen spoor van damesachtigheid in mijn spraak te vinden.
Denk ik zelf.

Het is in elk geval niet wat ik wil, al reageert niemand heel flauw of lacherig op het lawaai wat ik dan produceer. Dus kennelijk kan het ermee door.

Mijn logopediste, of mag ik zeggen: Stemcoach?, heeft me nu zover dat ik voorzichtig ben gaan zingen en dat doet wonderen. Het kost wat opwarmtijd en heel veel oppassen dat ik niks forceer, maar als ik een kwartier tot een half uur iets melodieus' heb proberen te doen, klinkt mijn stem aangenaam helder en licht, zonder dat het me erg veel inspanning kost. Voor mijn gevoel is mijn stem dan wat het zijn moet. Ik voel me dan heel zeker van mezelf, ik voel me dan mooi en aantrekkelijk. Ik voel me dan sterk!
Ik ben dan gereed om elke colporteur te woord te staan en hij zal geen seconde twijfelen: Mevrouw de Graaf is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken!!

Dus vanavond na de afwas ben ik een halfuurtje gaan zitten met mijn gitaar, mijn stemapparaat en mijn map met liedjes en bladmuziek. Eerst opwarmen vanaf E3 omhoog tot ik C4 zonder opbreken kon weergeven en toen een poosje zingen. Als ik 'Wake me up when september ends' kan zonder schorre noten tussendoor, is mijn dag weer goed, wat stem betreft.

Daarna heb ik mezelf op een film getrakteerd. Lekker The English Patient in het videoding, potje thee erbij en de poes op schoot. Zo is het niet erg als geen weer is m uit te gaan.

Wat een mooie film is het. Hoe ontroerend als Graaf Almassy met de gewonde Katharina die grot inloopt.
Wat zijn Juliette Binoche en Kirsten Scott Thomas allebei mooi vrouwelijk in deze film en hun stemmen, hun spraak, zeker die van Katharina, zo'n schoolvoorbeeld van vrouwelijke, damesachtige spraak.

En wat zit ik daar ver vandaan met mijn ietwat schorre, brommerige, monotone gemurmel........

Ik wil voorlopig niemand aan te telefoon.
Denk ik.