Op paaszaterdag kwam ik om iets over elf uur Marc Marie tegen. We liepen door de straat waar Guus woont. Marc Marie liep in de richting van de schouwburg en ik liep de kant op van het station.
Eerst had ik niet in de gaten dat hij het was, ik kom namelijk vaker in Tilburg en in de loop van de tijd hebben best veel Tilburgers mij leren kennen. Het zijn er zoveel dat ik lang niet alle namen meer kan onthouden, maar wel de meeste gezichten. Het is een paar gebeurd dat Tilburgers mij verweten dat ik uit de hoogte zou doen omdat ik ze op straat zonder te groeten voorbij was gelopen: "Ik zwaaide nog wel naar jou, wer.."
Daarom begin ik tegenwoordig alvast vriendelijk te glimlachen in de richting van gezichten die me bekend voorkomen in Tilburg.
Marc Marie glimlachte niet terug. Hij keek zelfs verstoord van me weg en eigenlijk kwam het door die reactie dat ik me realiseerde dat deze Tilburger mij niet kent en ik hem eigenlijk ook niet. Verder dan zijn gezicht van-zien-op-TV ben ik nog nooit gekomen.
Mijn gezicht moet nog op TV komen. Ik ben wel vaak bij de TV geweest, ik had daar een soort van vast plekje. Daar kwam ik ook veel mensen tegen met een Bekend Gezicht Van Zien Op TV.
Ik praatte eigenlijk nooit met deze mensen, dat hoorde niet bij mijn werk. Ons contact was altijd vluchtig en puur professioneel.
Iets in de trant van: "Natuurlijk zet ik jouw microfoon uit als je naar de WC gaat."
Dat zijn niet echt het soort opmerkingen die een basis leggen voor een langdurige, diepgravende vriendschap.
Onze professionele relatie liet het ook niet toe dat ik me zou verdiepen in- of bemoeien met hun inbreng voor de camera.
De verdieping en bemoeienis was voor redacteuren, producers en regisseurs. Mijn sport was ervoor te zorgen dat redacteuren, producers en regisseurs nooit stil hoefden te staan bij mij en mijn werk. Pas als ik iets per ongeluk verkeerd deed, of een dag niet op mijn plek zat werd ik zichtbaar.
Een beetje zoals pas duidelijk wordt wat de koelkast doet nadat de stroom uitvalt, zal ik maar zeggen.
En ik vond het altijd wel best. Ik vermaakte me steeds prima op mijn plekje.
Maar nu ben ik erg benieuwd. Kort geleden mocht ik even op een ander plekje. Eentje van het soort waar Marc Marie meestal zit: In het licht en voor de camera. Nou was ik eens een keertje voorzien van een microfoon die met me meeging naar de WC.
Redactie, Productie en Regie hielden zich opeens heel erg bezig met mij.
Zo hevig dat ik antwoorden tekort kwam.
Ik ben benieuwd hoe ik eruit zal zien na de montage.
Natuurlijk ben ik minstens zo benieuwd naar Marc Marie.
Glimlacht hij de volgende keer terug als we elkaar tegenkomen op straat omdat hij mijn gezicht dan vaker heeft gezien?
Misschien in Tilburg.
Ergens anders is ook goed.
Wer.
