Weetniemeer

Zo stom; Heel de dag zie ik dingen waarbij spontaan een kei-geweldig idee in me opkomt voor een blog.
Zodra de computer aan staat is alles weg.

Hoofd leeg.

Het enige waar ik nu nog aan denk is dat gekke treintje met die rare naam: Fyra.
Klinkt als een Deens soort kroket ofzo. En de kleuren van dat ding zorgen dat het eruit ziet als de verpakking van 120 Deense kroketten.

Liflig!

Maar dat vind ik dus een suf onderwerp. Deense kroketten van de Aldi.
Wist je trouwens dat Aldi ontzettend vieze koffie verkoopt?

Usmagelig!

Maar ik zit nu aan de thee. Eigenlijk hoort bij een avond als deze een overheerlijke hete chocola, maar die heb ik vanmiddag om iets over vieren al genuttigd. Toen kwam ik thuis na een hele dag buitenspelen. Een dag vol leuke indrukken.
Heel veel schattige kindjes. Wat kunnen kleine kindjes schattig zijn! Baby'tjes met van die grote kijkers die je zo heerlijk aan kijken. Of kleuters die gezellig met pappa mee in de trein reizen. Lekker babbelen en prachtige vragen stellen.

Maternel instinkt?

Of van die pubers die van die geweldige theorieën hebben over hoe de meest banale dingen functioneren. Prachtig om te horen hoe ze deze theorieën doortrekken naar allerlei onmogelijke fenomenen waar ze zelf kennelijk heel erg in geloven:
"Kunstmest is giftig. Maar als je nou een middel hebt waardoor je kunstmest gewoon kan eten ofzo, dan kan je elke dag kunstmest op je brood doen en dan ga je keihard groeien, ouwe! Dan ben je op je negentiende misschien wel drie meter lang! En dan ben je op je tweeëntwintigste drie meter 50!"
- "Nee, ouwe! Dan ben je op je twintigste al bijna vier meter. Van kunstmest ga je keihard groeien. Echt. Keihard".

Moderne videnskap...

Maar ik weet nog steeds niet welke ideeën ik nou heel de dag steeds heb gehad. Ze waren superleuk. Volgens mij was het wel een heel boek vol geweldige verhaaltjes, maar ze zijn allemaal kwijt.

Jeg glemmer.

Misschien helpt het als ik er een nachtje over ga slapen. Of er komen gewoon weer nieuwe ideetjes bovendrijven die de moeite van het bloggen waard zijn.

Vi ses!

Hormonending

'Dorie, wat heb ik het druk! Dat is hartstikke niet leuk! Ik zat er vandaag even helemaal doorheen, geloof ik.
Ik kon wel janken! Ik weet eigenlijk niet eens of ik dat ook gedaan heb, daarvoor was ik teveel over de rooie!!!
Maar wat wil je, ik heb gewoon kei- en keihard gewerkt, hoor!!!! Eerst had ik gewoon één lullig vrijwilligersbaantje, toen kwam er nog een iets minder lullig vrijwilligersbaantje bij, en toen moest ik gaan mantelzorgen voor m'n moeder en intussen begon ik ook nog met een allesbehalve lullige studie, en ik kreeg er nog een vrijwilligersbaantje bij en toen nog een vrijwilligersbaan die best hevvy is en ik moet alles op de fiets doen, want met vrijwilligerswerk verdien je niks, dus een autootje zit er niet in en de bus rijdt bijna nooit en die kost ook een hoop!!!!!!!!!!!!!
Soms fietste ik meer dan 50 kilometer op een dag en daarvan toch wel minstens de helft met wind tegen!

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ondertussen kreeg ik ook nog een ander huis, daar ben ik best wel blij mee, want die lullige flat met die k*t buren was echt niet meer te doen! Meer dan de helft van de types die daar in die flat zitten sporen niet, echt, ik overdrijf niet hoor! Je wil niet weten hoe erg het is om je niet op je gemak te kunnen voelen in je eigen huis!! Het was altijd herrie. Elke zaterdag keiharde mongolen-house, elke donderdag en vrijdag van dat irritante Nederlandstalige gejammer en gebalk! Overdag zat er altijd iemand boven me in een telefoon te brullen en te bekvechten! Overal beesten, beesten en nog eens beesten die allemaal overal lopen te schijten, te kraaien, te piepen, te blaffen en te zeiken! En dan heb ik het nog niet eens over die ouwe gek die elke keer fietsbanden lek stak en afval in mijn tuintje gooide...!!!

Ik zit nou lekker te wonen, hoor, maar een eind verder overal vandaan, behalve van mijn moeder, maar die is nu weer beter, dus daar hoef ik niet meer te mantelzorgen. Dan zou je denken dat ik nou toch lekker alle tijd heb om mijn eigen boeltje bij te houden, maar ik ben elke dag veel te moe om te doen wat ik wil doen. Ik val gewoon voor de computer in slaap.

En vandaag kwam ik erachter dat ik echt op moet schieten met mijn studie, anders kan ik geen tentamen doen en dan, en dan, en dan.....

GA IK GILLEN !!!!!!!!!!!

Ik zit erdoorheen! Ik ben er klaar mee! HET MOET OPHOUDEN!!!!!

Ik word gek!

En vanmiddag begon de verwarming ook nog raar te doen. Het ene moment had ik het bloedheet en dan weer zat ik te stikken van de kou - ik zat op het laatst bijna helemaal te huilen...

................................................................................................................................................................................................................................................................................................,

Of is het iets met hormonen?

Geheimen

Later als ik groot ben, weet ik vast een heleboel dingen die ik aan niemand vertel. Misschien zal ik daarvan ooit weer een paar dingen aan één of twee mensen verklappen die beter dan beste vrienden van me zijn. Ik denk dat het heel fijn zal zijn om dingen te weten waarvan niemand weet dat ik ze weet.
Soms oefen ik alvast. Dan zeg ik niet tegen iemand dat ik dingen weet waar die iemand misschien iets van zou vinden of iets mee zou doen.

Ik vind dat het bij een oude vrouw hoort om dingen te weten die je niet vertelt. Misschien kun je allerlei dingen beter niet vertellen omdat een oude vrouw dingen weet en kent waar de meeste mensen alleen maar van zullen schrikken als je ze vertelt. Ze zullen niet schrikken van je boodschap, ze zullen schrikken omdat ze je dingen horen zeggen die zij niet begrijpen.

Ze zijn te jong, te onervaren en misschien ook wel te dom om te begrijpen wat een oude vrouw die geleefd heeft zoal kan vertellen. Daarom doe ik voorlopig net of ik zelf nog heel jong en onervaren ben. Net of ik niks weet en al helemaal geen geheimen heb.
Sommige mensen denken immers nog steeds dat ik geen vrouw ben en alleen vrouwen hebben recht op geheimen.

Mannen hebben geen geheimen. Mannen hebben streken waar ze niet over praten. In elk geval niet met vrouwen. Daarom willen sommige mensen liever niet weten dat ik geen man ben. Ik heb namelijk jarenlang iedereen laten geloven dat ik wel een man zou zijn.
Mensen die heel goed naar mij keken, zagen allang dat ik anders was. Soms zagen ze dat zonder dat ze zelf wisten dat ze zagen waar ze naar keken.

Eigenlijk heb ik een superleuk leven. Veel leuker dan ik zelf wist. Ik word er helemaal verlegen van.
Wat er nou precies zo leuk aan is kan ik niet zomaar vertellen. Maar het is een hele hoop. Die hoop is zo groot dat ik er niet overheen kan kijken, hoe hard ik dat ook probeer.
En ik probeer het heel hard.

Daardoor ben ik elke avond heel moe.

Later, als ik groter ben, zal ik vast wel eens over die hoop heen kunnen kijken.
Als ik dat kan, weet ik vast een heleboel dingen die ik aan niemand vertel.
En ik vertel niet hoe ik dat nu al weet.

Sssssssssst !

Ouw'oeren

Volgens mij moet het mogelijk zijn voor iemand met mijn talent en levensloop, om met Ouw'oeren de kost te verdienen. Het lijkt me echt geweldig om te doen. Lekker onderweg van hot naar her, elke dag nieuwe mensen ontmoeten en elke dag hun verhaal en mijn verhaal bij elkaar brengen, lekker samen eten, verder kletsen en dan aan het eind van de dag met een goed gevoel weer uit elkaar.

Ik weet niet of ik het coaching, training, of iets anders moet noemen, maar ik heb er heel veel zin in om te gaan doen. Natuurlijk moet ik ook aan de wereld uit kunnen leggen wat ik doe en waarom ze juist mij moeten vragen om het te doen. Op dit moment vind ik het vanzelfsprekend, maar ik ben de enige die dat vind.

Reclame maken dan maar?
Heeft iemand het nummer van de redactie van 'de wereld draait door'? Wil je me dat even mailen ofzo, dan bel ik morgenochtend meteen en dan klets ik mezelf meteen bij Matthijs aan tafel.
De rest is nu al een legendarisch verhaal. Je mag me vanaf vandaag al fanmails gaan sturen. Zorg dat je bij de eersten hoort, want binnen nu en een paar weken loopt mijn mailbox zo extreem vol dat ik echt nooit meer aan toe zal komen om iedereen persoonlijk te antwoorden!

Maar, zonder dollen. Ik geloof dat ik 'het' nu bijna gevonden heb en ik wil echt graag iets in deze richting gaan doen. Mensen zijn zo leuk!

Dus mail me: mail.carine.hier@gmail.com

Goed bezig, toch?

ploeteren

ik had even geen sjeu om te bloggen. Het leven had weer een paar wonderlijke momenten voor me in petto en die moest ik uitgebreid verwerken.
Volgens velen is schrijven een hele goeie manier van verwerken, maar dat idee mag ik bij tijden van harte bestrijden. Er zijn namelijk van die dingen die verwerk je niet in de zin dat je er vanaf bent, door te schrijven: Je blikt ze in.
Dat heb ik al te vaak gedaan. Ik heb heel veel schrijfsels uitgepoept die ik helemaal niet meer wil zien. Die bevatten ingeblikt leed waar ik me heel lang en heel intens geen raad meer mee weet.

Herbeleven is het beste. Als je dan toch gaat schrijven, doe het dan niet 'van je af', maar haal het terug, beleef het opnieuw en doe er iets mee waardoor de scherpe kantjes verdwijnen.
Daarvoor is schrijven eigenlijk niet het geschikte middel. Er bestaan andere, betere therapieën, die dat hartstikke goed doen.

Daarom heb ik mijn blog een paar dagen gelaten voor wat het was. Ik wil ophouden met verdrietig zijn om de dingen die pijn deden.
Gelukkig staan sommige van die dingen bij tijd en wijlen in levende lijve voor mijn neus. Gelukkig niet zo hevig als voorheen, maar toch sterk en helder genoeg voor een herkansing.

Gelukkig merk ik ook steeds meer dat moeilijke keuzes uiteindelijk geen slechte keuzes zijn. Niet kiezen levert heel veel ellende op. Ik stel vast dat 'kiezen' een vaardigheid is die ik in de loop van mijn leven nauwelijks heb ontwikkeld.
Dan is het soms fijn als er mensen blijken te bestaan die me even de ruimte en de tijd geven om de situatie te beschouwen en die me de kans geven om te beseffen wat ik echt wil.

En dan opeens lijkt het of ik een hoofdrol speel in een verhaal van Paolo Coelho.

Vorige week stond opeens iemand voor me in wiens nabijheid ooit zowel fysiek als psychisch de scherven rond mijn oren vlogen. Vorig jaar leek het erop dat deze persoon voorgoed uit mijn leven verdwenen was en daar was ik best blij om.
Maar nu dook hij weer op. Hij begon meteen een verhaal te vertellen wat nog vreselijker was dan mijn ergste nachtmerries.
Juist op dat moment zou ik door een priester naar het station gebracht worden. Deze priester zorgde dat ik geen kans kreeg om op de vragen en opmerkingen van mijn oude kennis in te gaan.

Pas toen ik in de bus naar huis zat, drong tot me door hoe wonderlijk veel de gebeurtenis van die avond leek op gebeurtenissen die bijvoorbeeld door Paolo Coelho beschreven worden.

Ik ben niet van plan om hier een bovennatuurlijke uitleg aan te geven. Dat mag je zelf doen als je daar behoefte aan hebt. Maar deze gebeurtenis heeft me wel heel erg beziggehouden en door deze gebeurtenis en de emoties die het opriep, werd ik me er heel sterk van bewust hoe moeilijk het voor mij is om te kiezen en hoe moeilijk ik het vind om voor mezelf op te komen.

Later in de week heb ik dat toch gedaan, en dat was echt heel moeilijk voor me. Ik heb er ook om zitten janken.
Geestelijke spierpijn door de ongewone beweging.

Maar ik weet nu zeker dat ik het kan.

En nou oefenen, oefenen, oefenen en nog eens oefenen!!!!