ploeteren

ik had even geen sjeu om te bloggen. Het leven had weer een paar wonderlijke momenten voor me in petto en die moest ik uitgebreid verwerken.
Volgens velen is schrijven een hele goeie manier van verwerken, maar dat idee mag ik bij tijden van harte bestrijden. Er zijn namelijk van die dingen die verwerk je niet in de zin dat je er vanaf bent, door te schrijven: Je blikt ze in.
Dat heb ik al te vaak gedaan. Ik heb heel veel schrijfsels uitgepoept die ik helemaal niet meer wil zien. Die bevatten ingeblikt leed waar ik me heel lang en heel intens geen raad meer mee weet.

Herbeleven is het beste. Als je dan toch gaat schrijven, doe het dan niet 'van je af', maar haal het terug, beleef het opnieuw en doe er iets mee waardoor de scherpe kantjes verdwijnen.
Daarvoor is schrijven eigenlijk niet het geschikte middel. Er bestaan andere, betere therapieën, die dat hartstikke goed doen.

Daarom heb ik mijn blog een paar dagen gelaten voor wat het was. Ik wil ophouden met verdrietig zijn om de dingen die pijn deden.
Gelukkig staan sommige van die dingen bij tijd en wijlen in levende lijve voor mijn neus. Gelukkig niet zo hevig als voorheen, maar toch sterk en helder genoeg voor een herkansing.

Gelukkig merk ik ook steeds meer dat moeilijke keuzes uiteindelijk geen slechte keuzes zijn. Niet kiezen levert heel veel ellende op. Ik stel vast dat 'kiezen' een vaardigheid is die ik in de loop van mijn leven nauwelijks heb ontwikkeld.
Dan is het soms fijn als er mensen blijken te bestaan die me even de ruimte en de tijd geven om de situatie te beschouwen en die me de kans geven om te beseffen wat ik echt wil.

En dan opeens lijkt het of ik een hoofdrol speel in een verhaal van Paolo Coelho.

Vorige week stond opeens iemand voor me in wiens nabijheid ooit zowel fysiek als psychisch de scherven rond mijn oren vlogen. Vorig jaar leek het erop dat deze persoon voorgoed uit mijn leven verdwenen was en daar was ik best blij om.
Maar nu dook hij weer op. Hij begon meteen een verhaal te vertellen wat nog vreselijker was dan mijn ergste nachtmerries.
Juist op dat moment zou ik door een priester naar het station gebracht worden. Deze priester zorgde dat ik geen kans kreeg om op de vragen en opmerkingen van mijn oude kennis in te gaan.

Pas toen ik in de bus naar huis zat, drong tot me door hoe wonderlijk veel de gebeurtenis van die avond leek op gebeurtenissen die bijvoorbeeld door Paolo Coelho beschreven worden.

Ik ben niet van plan om hier een bovennatuurlijke uitleg aan te geven. Dat mag je zelf doen als je daar behoefte aan hebt. Maar deze gebeurtenis heeft me wel heel erg beziggehouden en door deze gebeurtenis en de emoties die het opriep, werd ik me er heel sterk van bewust hoe moeilijk het voor mij is om te kiezen en hoe moeilijk ik het vind om voor mezelf op te komen.

Later in de week heb ik dat toch gedaan, en dat was echt heel moeilijk voor me. Ik heb er ook om zitten janken.
Geestelijke spierpijn door de ongewone beweging.

Maar ik weet nu zeker dat ik het kan.

En nou oefenen, oefenen, oefenen en nog eens oefenen!!!!