Miss Twiggy and me, part III

Hoelang woont Twiggy nu alweer bij me? Ik ben de tel kwijt.
Maar eigenlijk is dat niet zo heel belangrijk. Ze woont nog steeds bij me en dat is wat telt.

Het lijkt erop dat ze nu eindelijk helemaal gewend is. Er zat even een moeilijke periode in want ik moest naar het ziekenhuis. De opname duurde een kleine week en in die tijd hebben meneer en mevrouw Knullemans op mijn huisje en mijn diertje gepast.
Ik geloof dat ze het alledrie best gezellig vonden, maar voor een poesbeest als Twiggy geeft het wel een beetje stress.

De eerste weken na mijn thuiskomst was ik niet in mijn gewone doen. Ik had een zware operatie achter de rug en daardoor was ik meer verzwakt dan ik ooit had kunnen denken. De zorg voor mezelf en een Poes was opeens een levenswerk. Mentaal was ik ook verre van fit. Alles was me heel snel teveel en daardoor had ik erg weinig geduld met Twiggy. Dat gaf voor haar nog meer stress en toen er ook nog eens nieuwe buren in het huisje naast ons kwamen wonen met maar liefst twee katten en een hond, buitenkatten, maar liefst, was het voor Twiggy echt te veel van het goede.

Ze verhaarde enorm. Ik bedacht me dat ik van de inhoud van de stofzuiger minstens twee katten per week zou kunnen breien. Dat was nog niet zo erg, vond ik. Toen Twiggy van de stress op het kleed in de gang ging plassen werd het me bijna teveel. Ik voelde me al helemaal niet lekker door de operatie en met een gestresste kat om me heen die ook nog eens gaat wildplassen - Moet ik nog meer zeggen?

Ik heb heel verdrietig bij haar gezeten, me afvragend of ze wel bij me zou kunnen blijven wonen. Hoe moest het  gaan als ik straks weer ga werken? Hoe lang zou ik het volhouden als ik regelmatig thuis zou moeten komen in een huis wat vreselijk stinkt naar kattepis?
Ik heb er zelfs om gehuild..
En wat deed Twiggy? Ze deed wat ervoor en erna nooit gedaan heeft: Ze kwam 's nachts bij me slapen op de dekenkist aan mijn voeteneinde, als troost.
Ze is echt heel lief!

Maar het gaat intussen weer helemaal goed met ons. Ik voel me weer bijna de oude, vooral mentaal, en Twiggy heeft haar draai weer gevonden, meer dan gevonden. Ze weet precies wanner het tijd is voor iets lekkers.
Het piepje waarmee de computer staart is voor haar het sein om op mijn schoot te springen waar ze dan luid spinnend een goed plekje vindt.

Ze praat honderduit tegen me en ik begin haar zo'n beetje te verstaan. Ze is intussen een paar keer ontsnapt en ze is steeds keurig teruggekomen en ik was daar elke keer weer heel blij om. Ze verhaart vrijwel niet meer, dus je zou letterlijk kunnen zeggen dat ze goed in d'r vel zit, toch?

Soms pak ik haar op en ze laat dat heel kalm toe. Vorige week had ik haar vast, toen zat ze als het ware op mijn arm, met haar voorpootjes op mijn schouder. Ze begon zachtjes te spinnen en legde haar kopje tegen mijn wang.

Ze mag blijven, want ze is zo lief!

Like a Song

Een tekstje als een liedje,
zou ik dat kunnen?

Het gaat gewoon over dagelijkse dingen om me heen
De dingen die er zijn en waar ik alleen maar naar hoef te kijken


De mensen die ik ken 
die me passeren of soms even stoppen
om met me te praten over alles
of soms over helemaal niks.


Het gaat gewoon over dagelijkse dingen om me heen
De dingen die er zijn en waar ik alleen maar naar hoef te kijken


De plekken waar ik kom
waar ik voorbij ga of soms even stilsta
als een film waar ik een rol in speel
of een werkelijkheid - knijp eens?


Het gaat gewoon over dagelijkse dingen om me heen
De dingen die er zijn en waar ik alleen maar naar hoef te kijken.


* instrumental break *


Gedachten in mijn hoofd
die ik al lang bij me draag of die er zomaar zijn.
Stukjes van de puzzel die 'ik' ben
zo vertrouwd en toch steeds anders


Het gaat gewoon over dagelijkse dingen om me heen
De dingen die er zijn en waar ik alleen maar naar hoef te kijken



Het gaat gewoon over dagelijkse dingen om me heen
De dingen die er zijn en waar ik alleen maar naar hoef te kijken

Zeikwijven !!

Ik weet, ik weet, ik weet.....

Mensen die in een moeilijke situatie zitten waar ze heel veel (deskundige) hulp bij nodig hebben, vinden het niet altijd makkelijk om die hulp te accepteren.

Ze gaan zich zelfs verzetten tegen de deskundige hulpverlener en onderbouwen dat verzet niet zelden met argumenten die welbeschouwd niks anders zijn dan klinkklare laster.

Ik weet het, ik ken het, ik heb het vaker gezien.
Ik heb er zelfs wel begrip voor want ik weet het, ik ken het, ik heb het vaker gezien..
Ik heb het zelf meegemaakt......

Uit ervaring weet ik ook dat het weinig zin heeft om degenen die in zo'n modus zitten, duidelijk proberen te maken dat de dingen niet zijn zoals ze er in hun ogen uit zien. Wat je ook zegt, hoe je ook probeert: Het kwartje wil maar niet vallen. Hun eigen gelijk is onaantastbaar want het onderliggende gevoel (is het angst?) overschreeuwt alles, echt Alles!

Ik kan het gedrag van de arme zielen beredeneren en verklaren. Rationeel kan ik er heel veel begrip voor hebben.....
Totdat het om situaties en gebeurtenissen gaat die ik zelf met heel veel pijn en moeite heb doorstaan.
Als er dan met dikke kluiten stinkende modder gegooid wordt in de richting van mensen die ik heb leren kennen en waarderen als mensen die heel erg hard werken om te helpen en die dat, in mijn geval, ook met veel succes gedaan hebben.....

Dan ben ik nog wel eens zo dapper om te proberen de partijen nader tot elkaar te brengen, te proberen een dialoog op gang te brengen, mijn goede ervaringen te delen met de kwaadspreker zodat ik zelf kan dienen als levend bewijs dat de dingen, heus waar, heel anders zijn dan men aanneemt.

Het gevolg is niet zelden dat ik dan gezien wordt als verrader, als "Eén van hen...", als iemand die verkeerde vrienden heeft.

Dan bloedt mijn hart. Dan raken de lasterpraatjes me in mijn ziel. Dan winnen mijn begripvolle gedachten het niet meer van de pijn die ik voel als ik lees en hoor wat er voor lelijks er beweerd wordt.

Dan wil ik afstand nemen. Dan wil ik niet meer horen bij mensen die eenzelfde lot als mij schijnen te delen. Dan wil ik mijn lot niet meer delen met deze mensen.

Ik heb me daar weleens schuldig over gevoeld, maar ik ben veranderd.
Ik wil niet meer zijn als mensen die zich verzetten tegen succes.
Ik wil me niet meer aanpassen aan kleine geesten die te laf zijn om groter te groeien.

Uiteindelijk bedenk ik dat mijn lot een andere richting heeft gevonden, dat de mopperaar en ik uit elkaar gegroeid zijn.
Ik zie mezelf verder gaan, het onbekende tegemoet met van spanning knikkende knieën, maar met vertrouwen in mezelf.

Ik zie de ander blijven steken in een klein rondje, als een hond die zijn eigen staart wil pakken.
Daar doe ik niet aan mee.
Daar neem ik afstand van.
Dat lot deel ik niet.

Rot maar op!

Zeikwijven!!