Hoelang woont Twiggy nu alweer bij me? Ik ben de tel kwijt.
Maar eigenlijk is dat niet zo heel belangrijk. Ze woont nog steeds bij me en dat is wat telt.
Het lijkt erop dat ze nu eindelijk helemaal gewend is. Er zat even een moeilijke periode in want ik moest naar het ziekenhuis. De opname duurde een kleine week en in die tijd hebben meneer en mevrouw Knullemans op mijn huisje en mijn diertje gepast.
Ik geloof dat ze het alledrie best gezellig vonden, maar voor een poesbeest als Twiggy geeft het wel een beetje stress.
De eerste weken na mijn thuiskomst was ik niet in mijn gewone doen. Ik had een zware operatie achter de rug en daardoor was ik meer verzwakt dan ik ooit had kunnen denken. De zorg voor mezelf en een Poes was opeens een levenswerk. Mentaal was ik ook verre van fit. Alles was me heel snel teveel en daardoor had ik erg weinig geduld met Twiggy. Dat gaf voor haar nog meer stress en toen er ook nog eens nieuwe buren in het huisje naast ons kwamen wonen met maar liefst twee katten en een hond, buitenkatten, maar liefst, was het voor Twiggy echt te veel van het goede.
Ze verhaarde enorm. Ik bedacht me dat ik van de inhoud van de stofzuiger minstens twee katten per week zou kunnen breien. Dat was nog niet zo erg, vond ik. Toen Twiggy van de stress op het kleed in de gang ging plassen werd het me bijna teveel. Ik voelde me al helemaal niet lekker door de operatie en met een gestresste kat om me heen die ook nog eens gaat wildplassen - Moet ik nog meer zeggen?
Ik heb heel verdrietig bij haar gezeten, me afvragend of ze wel bij me zou kunnen blijven wonen. Hoe moest het gaan als ik straks weer ga werken? Hoe lang zou ik het volhouden als ik regelmatig thuis zou moeten komen in een huis wat vreselijk stinkt naar kattepis?
Ik heb er zelfs om gehuild..
En wat deed Twiggy? Ze deed wat ervoor en erna nooit gedaan heeft: Ze kwam 's nachts bij me slapen op de dekenkist aan mijn voeteneinde, als troost.
Ze is echt heel lief!
Maar het gaat intussen weer helemaal goed met ons. Ik voel me weer bijna de oude, vooral mentaal, en Twiggy heeft haar draai weer gevonden, meer dan gevonden. Ze weet precies wanner het tijd is voor iets lekkers.
Het piepje waarmee de computer staart is voor haar het sein om op mijn schoot te springen waar ze dan luid spinnend een goed plekje vindt.
Ze praat honderduit tegen me en ik begin haar zo'n beetje te verstaan. Ze is intussen een paar keer ontsnapt en ze is steeds keurig teruggekomen en ik was daar elke keer weer heel blij om. Ze verhaart vrijwel niet meer, dus je zou letterlijk kunnen zeggen dat ze goed in d'r vel zit, toch?
Soms pak ik haar op en ze laat dat heel kalm toe. Vorige week had ik haar vast, toen zat ze als het ware op mijn arm, met haar voorpootjes op mijn schouder. Ze begon zachtjes te spinnen en legde haar kopje tegen mijn wang.
Ze mag blijven, want ze is zo lief!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten