Miss Twiggy and me. Part I

Vandaag de eerste dag voor mij met mijn poes. De nacht was een beetje onrustig, want ze kwam een paar keer luid miauwend kijken of ik er nog was en daar werd ik een paar keer wakker van. Ze heeft niet bij mij op bed gelegen, zelfs niet in de slaapkamer. Toen ik vanmorgen de kamer in kwam, lag ze prinsheerlijk in mijn grote stoel en nu delen we die: Soms zitten we er om beurten in, maar we hebben er ook al een poosje samen in gezeten en dat gaat heel goed.

Eigenlijk gaat alles erg goed, al is het nog aftasten. Twiggy is een erg vriendelijk en meegaand dier. Ook heel vriendelijk. Nou net kwam ze zomaar even bij me, even laten weten dat ze er is: Een beetje om me heen drentelen, kopjes geven en miauwen. Het is gewoon haar manier van doen, heb ik al gemerkt. Volgens mij komt ze niks tekort, ik heb het voor de zekerheid nog eens op internet opgezocht.

Het meest spannende vandaag was de kattenbak. Ik had er korrels in die ze niet gewend is. Ze wilde wel, maar het klopte niet. Ik heb andere korrels gehaald en daar wat van over de andere gestrooid en: O, wat een opluchting. Toen klopte het wel en dat werd tijd ook! Ik vind het zo lief van haar dat ze het al die tijd heeft opgehouden.

Ze eet en ze drinkt, al is het naar mijn gevoel niet heel veel. Wat er wel heel goed en snel ingaat is blikvoer. Ik heb bij een supermarkt heel goedkoop spul gekocht, het zit in kuipjes. Ik heb haar een half kuipje gegeven en dat heeft ze schoon opgegeten en me erna netjes bedankt, maar het was wel veel! Ze krijgt die kuipjes voortaan in drie of vier keer, ik wil immers niet dat ze zich ongelukkig eet.

Ik heb ook nagedacht over de plek die een poes vraagt in mijn leven. Zou het mij helpen om regelmatiger en productiever te gaan leven? Naar wat ik vandaag merkte, moet ik daar niet op rekenen. Een kat is dan wel een dier van vaste gewoontes, maar het is mijn moeder niet. Eerder een soort van andersom.
Maar het is fijn om een levend wezen in huis te hebben. Veel knusser zo.

Komende week wordt een rustweek. Vandaag was al een rustdag en ik voelde me heel onwennig. Geen druk van dingen die vandaag waren afgesproken of die voor het weekend geregeld of uitgezocht moesten worden.
Is mijn leventje dan zo druk?
Kennelijk wel.
Ik ben helemaal verbaasd.
Gelukkig was Twiggy er om me bezig te houden
en ik was heel moe.
Zo druk was het de laatste tijd.

Fijn Katten.

Ik had nog zo gedacht dat ik het vandaag lekker kalm aan zou doen. Een sereen dagje om een nieuw vriendje in mijn leven toe te laten. Maar als je dan toch zolang een autootje hebt, zou het jammer zijn om niet meteen nog minstens één boodschap te doen die op de fiets niet kan, dus vooruit dan maar...

Ik was ook niet zo heel vroeg uit bed, dat had ik me eigenlijk wel voorgenomen, maar sinds ik mijn middagdutje oversla, of klinkt 'powernap' wat minder bejaard?, heb ik 's morgens veel meer moeite met fris & monter uit mijn bedje springen. Maar ik was rond koffietijd al bij de meubelgigant met de goedkope zelf-in-elkaar-zet kasten. Daarna ben ik meteen maar even naar de huisarts gegaan voor iets waarvoor men nu eenmaal naar de huisarts gaat en meteen door naar de super voor de boodschapjes. Ik was om half één weer thuis. Uitladen, lunchen, kast in elkaar knutselen en op pad, het PoezenPad. Om halfdrie was ik in het asiel.

Waarom doen zoveel mensen zoveel leuke dieren weg? Het is niet te geloven. Als ik nu aan het overwegen zou zijn om binnenkort misschien, of waarschijnlijk, een hond te nemen, was ik vandaag zeker met een leuk blafbeest thuisgekomen.
Maar ik ging voor een kat. Hoe meer je het om uit te kiezen, hoe moeilijker het is om er één te kiezen. Ik merkte wel redelijk snel dat een vrouwtjeskat mijn voorkeur had. Waardoor dat precies komt kan ik niet uitleggen, maar mijn gevoel, mijn instinct, mijn hart vindt een kattin nu eenmaal prettiger.

Maar welke. Er waren er zoveel. Ze moet in elk geval binnen kunnen blijven, of aan een lijntje in de tuin, want er is iets in de buurt waardoor alle loslopende katten sinds kort verdwenen zijn en ik wil geen dier tegen haar wil opsluiten. Ze moet ook alleen kunnen zijn want ik heb verder geen dieren en ik ben zelf best vaak van huis.

En het moet natuurlijk klikken. Dus die ene, al wat oudere poes die eigenlijk precies was wat ik zocht, viel af omdat het een vreselijk stuk sjachrijn was. Weer een andere vond mij veel te interessant en ik hou niet van klef gedoe. Er was een schattig poesje wat ik niet erg snugger over vond komen. Ik wil natuurlijk wel een gesprek op niveau kunnen voeren met mijn huisgenoot. (ahum).

Uiteindelijk voelde ik de klik met Twiggy. Een hele leuke schildpadpoes van 5 jaar. Ik twijfelde nog even, want ze heeft medicijnen nodig. Maar toch. Mijn gevoel, mijn instinct en mijn hart waren het roerend eens: Dit is MIJN kat!

Onderweg naar huis zat ze gezellig met me te keuvelen. Ze lag ontspannen in de reismand en miauwde er vriendelijk op los. Eenmaal in huis keurde ze al snel de brokjes en ze vond allerlei lekkere plekjes om te liggen. Ze zag er tevreden uit.

Er is één ding wat niet zo goed lijkt te gaan. Ik heb hele andere korrels in de kattenbak dan wat ze gewend is.
Als ik dat eerder in de gaten had gekregen, zou ik nog snel op pad zijn gegaan voor andere, maar nu waren de winkels al dicht.

En ik denk dat ze ook graag naar buiten zou willen. Ze zat al klem tussen de jaloezieën op de slaapkamer. Daar staat mijn raam altijd een klein stukje open en ze klimt daar steeds op de vensterbank.

Het is geen schootkat. Ze klimt helemaal nergens op, behalve op de vensterbank in de slaapkamer. Ze klimt niet eens op mijn schoot, maar ze ligt nu gezellig aan mijn voeten te soezen en te spinnen. Dan kan ik tenminste ongestoord bloggen.

Ach, het is gewoon een lieve, leuke kat en morgen sta ik vroeg op om een tuigje en kattengrit te gaan kopen.
Dus nu naar bed! Ben benieuwd waar Twiggy vannacht een plekje zoekt.

Saampjes

Het leven van een kluizenaar is hard. Dat weet ik in middels. Okee; leven met iemand waar het echt absoluut niet meer mee klikt is nog zwaarder, maar dat is een ander hoofdstuk. Misschien een leuk thema voor een opera, die eindigen immers best vaak in kommer en kwel en zelfs gepassioneerd bloedvergieten.

Mijn leventje was er de afgelopen tijd één van lekker op mezelf. Geen meningsverschillen over de televisie. Geen gedoe over het eten. Geen gezeur over rondslingerende sokken. Geen klachten over ... naja.. bedenk het maar.

Ik vind het nog steeds geen dodelijk drama om alleen te zijn. Na een drukke tijd is het juist wel prettig om me van niemand iets aan te hoeven trekken, om niet verrast te worden door een rommelig huis wat ik een paar dagen eerder helemaal had opgeruimd. Nu is alles zo netjes als ik het zelf achterlaat.
Maar toch.

Samen is toch warmer. Het is een uitdaging, maar met voldoende wederzijds begrip en geduld een mooie uitdaging. Het is ook een kunst, zeker als je ervoor gaat kiezen om je huis te delen met iemand die je taal helemaal niet spreekt. Iemand die je niet zal helpen met de afwas of die nooit eens een keertje onverwacht zal stofzuigen, laat staan ooit voor zichzelf en mij zal koken.

Toch heb ik er zin in. Ik denk er al lang over om een huisgenoot uit te nodigen in mijn leventje en ik denk dat ik iemand gevonden heb. Ze woont nu nog in een woongroep aan de rand van Breda. Ik zag haar foto op Internet en ik besloot meteen om haar eens te gaan bezoeken en te zien of ze echt zo aardig en lief is als op de foto. Ze is al drie jaar en gesteriliseerd.

Als het allemaal is zoals ik hoop en verwacht, heb ik voor het eind van deze week een kat.
Ik ben nu al blij!