Ik had nog zo gedacht dat ik het vandaag lekker kalm aan zou doen. Een sereen dagje om een nieuw vriendje in mijn leven toe te laten. Maar als je dan toch zolang een autootje hebt, zou het jammer zijn om niet meteen nog minstens één boodschap te doen die op de fiets niet kan, dus vooruit dan maar...
Ik was ook niet zo heel vroeg uit bed, dat had ik me eigenlijk wel voorgenomen, maar sinds ik mijn middagdutje oversla, of klinkt 'powernap' wat minder bejaard?, heb ik 's morgens veel meer moeite met fris & monter uit mijn bedje springen. Maar ik was rond koffietijd al bij de meubelgigant met de goedkope zelf-in-elkaar-zet kasten. Daarna ben ik meteen maar even naar de huisarts gegaan voor iets waarvoor men nu eenmaal naar de huisarts gaat en meteen door naar de super voor de boodschapjes. Ik was om half één weer thuis. Uitladen, lunchen, kast in elkaar knutselen en op pad, het PoezenPad. Om halfdrie was ik in het asiel.
Waarom doen zoveel mensen zoveel leuke dieren weg? Het is niet te geloven. Als ik nu aan het overwegen zou zijn om binnenkort misschien, of waarschijnlijk, een hond te nemen, was ik vandaag zeker met een leuk blafbeest thuisgekomen.
Maar ik ging voor een kat. Hoe meer je het om uit te kiezen, hoe moeilijker het is om er één te kiezen. Ik merkte wel redelijk snel dat een vrouwtjeskat mijn voorkeur had. Waardoor dat precies komt kan ik niet uitleggen, maar mijn gevoel, mijn instinct, mijn hart vindt een kattin nu eenmaal prettiger.
Maar welke. Er waren er zoveel. Ze moet in elk geval binnen kunnen blijven, of aan een lijntje in de tuin, want er is iets in de buurt waardoor alle loslopende katten sinds kort verdwenen zijn en ik wil geen dier tegen haar wil opsluiten. Ze moet ook alleen kunnen zijn want ik heb verder geen dieren en ik ben zelf best vaak van huis.
En het moet natuurlijk klikken. Dus die ene, al wat oudere poes die eigenlijk precies was wat ik zocht, viel af omdat het een vreselijk stuk sjachrijn was. Weer een andere vond mij veel te interessant en ik hou niet van klef gedoe. Er was een schattig poesje wat ik niet erg snugger over vond komen. Ik wil natuurlijk wel een gesprek op niveau kunnen voeren met mijn huisgenoot. (ahum).
Uiteindelijk voelde ik de klik met Twiggy. Een hele leuke schildpadpoes van 5 jaar. Ik twijfelde nog even, want ze heeft medicijnen nodig. Maar toch. Mijn gevoel, mijn instinct en mijn hart waren het roerend eens: Dit is MIJN kat!
Onderweg naar huis zat ze gezellig met me te keuvelen. Ze lag ontspannen in de reismand en miauwde er vriendelijk op los. Eenmaal in huis keurde ze al snel de brokjes en ze vond allerlei lekkere plekjes om te liggen. Ze zag er tevreden uit.
Er is één ding wat niet zo goed lijkt te gaan. Ik heb hele andere korrels in de kattenbak dan wat ze gewend is.
Als ik dat eerder in de gaten had gekregen, zou ik nog snel op pad zijn gegaan voor andere, maar nu waren de winkels al dicht.
En ik denk dat ze ook graag naar buiten zou willen. Ze zat al klem tussen de jaloezieën op de slaapkamer. Daar staat mijn raam altijd een klein stukje open en ze klimt daar steeds op de vensterbank.
Het is geen schootkat. Ze klimt helemaal nergens op, behalve op de vensterbank in de slaapkamer. Ze klimt niet eens op mijn schoot, maar ze ligt nu gezellig aan mijn voeten te soezen en te spinnen. Dan kan ik tenminste ongestoord bloggen.
Ach, het is gewoon een lieve, leuke kat en morgen sta ik vroeg op om een tuigje en kattengrit te gaan kopen.
Dus nu naar bed! Ben benieuwd waar Twiggy vannacht een plekje zoekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten