Sterren kijken

Ergens in de ruimte, niet zo ver van onze zon, zweeft een stofwolk. de planeet waarop wij leven zweeft daar iedere keer doorheen. Hoe meer ik erover nadenk, hoe moeilijker ik het vind om precies te vertellen hoe dat zit, want als bewoner van de aarde denk ik in termen van een jaar om rond de zon te gaan, de maand augustus waarin we heel veel vallende sterren kunnen zien.
En natuurlijk vind ik het prikkelend om te zien wat er gebeurt wanneer de aarde die stofwolk raakt.

Een heleboel lichtsporen in de lucht.
Ook al heb ik met mezelf afgesproken dat ik niet bijgelovig ben, ik doe toch steeds stiekem een wens. Bij elke vonk in de lucht benoem ik in stilte een verlangen wat ik bij me draag. Ik probeer niet te makkelijk te wensen dat ik over een jaar of wat rijk en beroemd ben; een gekend schrijfster en student, of zelfs wetenschapper, waar mensen over praten.
ook wil ik niet zeggen dat ik graag wil dat mijn kinderen nog mooier, wijzer en gelukkiger worden dan ze nu al mogen zijn. Daar achteraan probeer ik niet al te nadrukkelijk te denken aan lieve kleinkinderen waar ik gezellig op mag passen, natuurlijk in het mooie huis met veel licht en ruimte en een heleboel natuur met eindeloze wandelpaden er omheen.

Terwijl ik mijn wensen omzet in gedachten, ga ik zitten in het gras. Voor even ben ik helemaal alleen op de wereld, is er niets tussen mij en dat onbevattelijke ding wat iemand ooit voor het gemak 'heelal' is gaan noemen. Ik probeer te begrijpen hoe groot alles is: De aarde is veertig duizend kilometer in omtrek.
Hoe groot is dat precies? Kan ik voor me zien hoe groot een steen van 40.000 kilometer is?
Nee, het gaat mijn verbeelding te boven. Mijn fantasie tekent een plaatje van een bol met een glimmend laagje lucht eromheen en dat laagje noem ik 'atmosfeer', net als iedereen.
Of kan ik het beter biosfeer noemen, want in dat glimmend laagje is mijn leven mogelijk.

In de hemel streept een steen voorbij en deze neemt mijn gedachten mee. Geleerden zoeken naar sporen van leven op zulk soort stenen. Ik denk aan 'schimmels' en 'bacteriën'. IJle levensvormen die te simpel zijn om zich iets van tijd en omstandigheden aan te trekken. Meneer Darwin was de eerste die bedacht dat elke levensvorm binnen de biosfeer ontstaan is uit een vorige levensvorm. Met de nodige fantasie kan een mens bedenken dat ergens ooit een bacterie of een schimmel is begonnen rare afwijkingen te vertonen, tot uiteindelijk een afwijking ontstond die aan alles een naam kan geven, ook aan zichzelf. De Mens.

Intussen vergeet die mens spontaan waar hij vandaan komt. Het heeft allerlei dingen bedacht en ontdekt. Dat is niet erg, maar De Mens is heel druk doende om heel veel ideeën en ontdekkingen te bewerken tot tastbare dingen. Wielen en stoelen, maar ook auto's en vliegtuigen. De Mens doet hele gekke dingen met de bouwstenen van het leven. Genetische manipulatie, dierproeven, nano technologie. Allemaal om 'de soort' te verbeteren, om de heilige graal van de onsterfelijkheid na te jagen.

Tegelijkertijd is diezelfde mens druk doende om heel veel levensvormen die door Darwin bedacht zijn, het leven onmogelijk te maken. Elk voedsel wat de mens niet lekker vindt wordt door hem vertrapt. Elk dier wat de mens eng vind, moet worden uitgeroeid. Bacteriën die misschien nuttig zijn worden gesteriliseerd. Insecten zijn vervelend genoeg om te worden bestreden en, als klap op de vuurpijl, voert te mens al zolang ik geschiedenisboeken kan lezen, oorlog tegen zichzelf.

Ik zie de brandende stofstrepen boven mijn hoofd en ik weet dat er ergens op de wereld mensen bezig zijn te bedenken hoe we kunnen voorkomen dat onze planeet, met zijn glimmende atmosfeer en zijn toevallige biosfeer, wordt verpletterd door een steen die op ons af komt.
Ik probeer me niet te realiseren dat voor zo'n machine misschien alles nodig is wat we hebben aan ijzer, hout en olie. Misschien is de planeet zelf niet eens sterk genoeg om de planeet te redden.

In gedachten zie ik hoe Isaak Newton  en Archimedes aan Jezus Christus uitleggen waarom het onmogelijk is om op water te lopen. Jezus antwoordt niet. Hij begint gewoon te lachen.
Darwin komt erbij en hij probeert zich verstaanbaar te maken boven het bulderende gelach van Jezus uit. Daarop komt Descartes toegesneld en hij probeert met sterrenstof in de lucht te tekenen waarom lichaam en geest los van elkaar moeten worden gezien en hoe dit kan verklaren waarom Jezus overal kan lopen waar hij wil. Ze beginnen door elkaar te praten. Newton wijst omlaag, Archimedes gebaart omhoog. Darwin kijkt achter zich en Descartes beweegt naar voren. Al die tijd blijft Jezus lachen. Hij kijkt mijn kant op, wenkt mij en zegt zachtjes, zodat de anderen het niet horen.

"De mens is niks anders dan een ingewikkelde manier waarop een organisme zichzelf uit zal roeien"

Toen ik vanmorgen wakker werd, wist ik in elk geval zeker dat ik de vallende sterren niet heb gedroomd.

Kwitnix

Om nog een keer uit de kast te komen:

"Ik lees geen kranten".

Zo. Dat weet iedereen voortaan.
Heeft het zin om geen kranten te lezen?
Dat lijkt me geen slechte vraag. Die beantwoord ik liever niet, ik stel gewoon een vraag terug.
Heeft het zin om wel kranten te lezen?

Soms dwarrelt er wel wat nieuws door mijn schulp, je houdt het immers niet tegen, maar het is gelukkig nooit indringend genoeg om in een moord-en-brand modus te schieten.
Of is het gewoon een combinatie van afgeschermd en afgestompt zijn?
Dat zou natuurlijk best kunnen.

Of ben ik gewoon een bietje de kluts kwijt.

Soms dwarrelt er iets door mijn schulp wat moord en brand schreeuwt en dan kijk ik toch wel even. Vaak zie ik dan een vorm van 'nieuws' die nauwelijks de naam verdient. Ik noem het dan liever massahysterie.
Andere keren dwarrelt er iets door mijn schulp wat ik te erg vind voor woorden, dan pak ik zo'n bericht vast en kijk om me heen wat andere mensen, vooral degenen die tegen mijn schulp aan schuren, er van vinden en die vinden er weinig of niks van.

Daarom lees ik geen kranten. Ik ben liever niet mijn kluts kwijt.

Oja; en televisie doe ik ook bijna niet. Alleen een beetje NPO,
Vooral cultuurgedoe en politieseries.
Dat doet mijn kluts namelijk wel goed, kwa niet kwijt.

Maar eigenlijk heb ik geen idee wat er in de wereld gaande is.
Dus ik weet vrij zeker dat ik eigenlijk niks weet.

Stom hè ?

Nieuwe bladzijde

Gut, wat een orresjienele titel. Dat kan ik toch veel beter?

Maar goed, een tijdje nix geblogd. Niet dat er niks is gebeurd wat de moeite van het vandedakenschreeuwen waard is, volgens mij best wel. Ik leef namelijk nog steeds. De ene dag leef ik in hoofdletters en de andere dag gewoon een beetje scheef gekrabbeld met potlood.
Nee, ik ga het afgelopen jaar niet samenvatten. Ik kan me niet eens herinneren wat er allemaal precies gebeurd is in mijn nederige stukje van de grote, grote wereld.

Vandaag heb ik de knoop doorgehakt omdat ik gisteravond iets las over een bijzondere datum. Daardoor herinnerde ik me een andere bijzondere datum: 20-08-2008 (twee-nul-nul-acht-twee-nul-nul-acht), de dag waarop ik voor het eerst de drempel van het VU-ziekenhuis over stapte om de behandeling te ondergaan die nou heel erg tot het verleden behoort.
Natuurlijk was die handeling op die dag ook een drempel ion mijn leven die ik over ben gegaan.
En gek genoeg kan ik me van die gebeurtenis ongeveer niks meer herinneren. Ik weet nog wel dat ik daarna had afgesproken met een vriendin in Amsterdam.

Maar dat is deze maand zeven jaar geleden; die magische zeven jaar waar ik ooit over las. Zeven jaar om te wennen aan .. ehm .. wat ook weer?
Ik kan alleen maar constateren dat het klopt. Het gespleten gevoel is over. Ik kan mezelf niet meer verdelen in een mannelijk en een vrouwelijk deel. Het is allemaal gewoon één en dezelfde 'ik'.
Deze 'ik' verbaast zich er tegenwoordig vooral over wanneer iemand moeilijk gaat lopen doen over de manier waarop ik mijn plas doe en/of de aan- of afwezigheid van een bobbel ergens onderaan mijn buik. Heeft zo iemand nou echt zo'n bekrompen, saai en seksloos leven dat hij/zij alleen maar aan een plasser kan denken die er misschien niet eens is? Van zulke mensen zou je toch gewoon hondenvoer willen maken ofzo?

Tegenwoordig heb ik het innig knus met mezelf en leuke anderen die links en rechts mijn comfort zone binnen dansen.
Om in de metafoor van de nieuwe bladzijde te blijven -wat een dapper poging tot bruggetje om de titel van het stukje te rechtvaardigen- , zie ik dat deze zich geruisloos en subtiel, haast ongemerkt, heeft omgeslagen.

Ik heb allerlei herinneringen een beetje vervalst, zodat ze gewoon in mijn geheugen passen zonder dat ik me er ongemakkelijk door voel. De eindeloze drang om mezelf voor mijzelf te verontschuldigen is opgedroogd en ik heb oprechte plannen voor de toekomst die zeker niet gekker of moeilijker zijn dan het allergekste of allermoeilijkste wat ik al achter de rug heb.

Zo. Nu sluit ik deze blogpost af want ik wil vandaag nog een poosje studeren, een bladzijde schrijven, zorgen dat ik iets vind waar ik voorlopig van kan leven en ook nog een beetje buitenspelen.

Houdoe!