Nieuwe bladzijde

Gut, wat een orresjienele titel. Dat kan ik toch veel beter?

Maar goed, een tijdje nix geblogd. Niet dat er niks is gebeurd wat de moeite van het vandedakenschreeuwen waard is, volgens mij best wel. Ik leef namelijk nog steeds. De ene dag leef ik in hoofdletters en de andere dag gewoon een beetje scheef gekrabbeld met potlood.
Nee, ik ga het afgelopen jaar niet samenvatten. Ik kan me niet eens herinneren wat er allemaal precies gebeurd is in mijn nederige stukje van de grote, grote wereld.

Vandaag heb ik de knoop doorgehakt omdat ik gisteravond iets las over een bijzondere datum. Daardoor herinnerde ik me een andere bijzondere datum: 20-08-2008 (twee-nul-nul-acht-twee-nul-nul-acht), de dag waarop ik voor het eerst de drempel van het VU-ziekenhuis over stapte om de behandeling te ondergaan die nou heel erg tot het verleden behoort.
Natuurlijk was die handeling op die dag ook een drempel ion mijn leven die ik over ben gegaan.
En gek genoeg kan ik me van die gebeurtenis ongeveer niks meer herinneren. Ik weet nog wel dat ik daarna had afgesproken met een vriendin in Amsterdam.

Maar dat is deze maand zeven jaar geleden; die magische zeven jaar waar ik ooit over las. Zeven jaar om te wennen aan .. ehm .. wat ook weer?
Ik kan alleen maar constateren dat het klopt. Het gespleten gevoel is over. Ik kan mezelf niet meer verdelen in een mannelijk en een vrouwelijk deel. Het is allemaal gewoon één en dezelfde 'ik'.
Deze 'ik' verbaast zich er tegenwoordig vooral over wanneer iemand moeilijk gaat lopen doen over de manier waarop ik mijn plas doe en/of de aan- of afwezigheid van een bobbel ergens onderaan mijn buik. Heeft zo iemand nou echt zo'n bekrompen, saai en seksloos leven dat hij/zij alleen maar aan een plasser kan denken die er misschien niet eens is? Van zulke mensen zou je toch gewoon hondenvoer willen maken ofzo?

Tegenwoordig heb ik het innig knus met mezelf en leuke anderen die links en rechts mijn comfort zone binnen dansen.
Om in de metafoor van de nieuwe bladzijde te blijven -wat een dapper poging tot bruggetje om de titel van het stukje te rechtvaardigen- , zie ik dat deze zich geruisloos en subtiel, haast ongemerkt, heeft omgeslagen.

Ik heb allerlei herinneringen een beetje vervalst, zodat ze gewoon in mijn geheugen passen zonder dat ik me er ongemakkelijk door voel. De eindeloze drang om mezelf voor mijzelf te verontschuldigen is opgedroogd en ik heb oprechte plannen voor de toekomst die zeker niet gekker of moeilijker zijn dan het allergekste of allermoeilijkste wat ik al achter de rug heb.

Zo. Nu sluit ik deze blogpost af want ik wil vandaag nog een poosje studeren, een bladzijde schrijven, zorgen dat ik iets vind waar ik voorlopig van kan leven en ook nog een beetje buitenspelen.

Houdoe!