Al een hele tijd start ik regelmatig mijn computer op, log ik in op mijn blog en schrijf niks.
Blijkbaar gaat het over. Er zit iets in de ondertoon waarmee ik steeds heb gepost wat me niet meer eigen is. Het is geen vrolijke ondertoon. Het past bij de sfeer waarin ik nu een aantal jaren heb geleefd maar er is iets belangrijks veranderd. Ik ben niet meer zo onrustig. Misschien ben ik eindelijk uitgepuberd.
Dat is te merken aan allerlei dingen die ik doe en vooral waarom ik die doe.
Maar de niet-vrolijke ondertoon is weer even terug en dit keer wil ik er iets mee doen. Ik wil mezelf heel duidelijk laten weten dat de dingen een oorzaak hebben die ik nooit durfde te erkennen. Zo was ik namelijk niet opgevoed.
Het is nu bijna juli. Deze tijd van het jaar heeft me in de loop der jaren hele nare dingen gebracht. Nu ben ik eindelijk zover dat die dingen geen terugkerende nachtmerrie meer hoeven te zijn, maar gewoon hele nare gebeurtenissen die een hele diepe indruk hebben achtergelaten. Ontkennen of wegdrukken is niet mogelijk gebleken. Daarom ga ik er een nieuwe naam aan geven. De komende weken onderneem ik een soort pelgrimstocht naar plekken die alles met die nare gebeurtenissen te maken hebben.
Als het nodig is ga ik er spontaan bij huilen, maar ik ga het niet dunnetjes overdoen. Ik ga er heen en ik weet dat het nu anders is. Ik heb namelijk iets gevonden: Een plek op de wereld en ruimte in mijn hart om gelukkig te zijn. De moed der wanhoop is moed en hoop geworden.
Mijn plannen zijn nog niet rond, maar één reis staat voor mij al vast;
11 juli ga ik iets drinken in het Amsterdam Hilton. Misschien kom ik er nog mensen tegen die daar met dezelfde reden heengaan.
Ik maak er in elk geval een feestje van.
Het zou goed kunnen dat ik deze blog niet meer bijwerk. Misschien maak ik ergens anders een heel ander blog, gewoon omdat het kan.
We zien wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten