De kunst van het moe zijn

Vandaag is mijn dagbesteding: Moe zijn.
Vroeger kon ik me erg schuldig voelen over een dag als deze, maar ik heb inmiddels geleerd om me erover te verbazen.
De wereld is vol van dingen die gedaan moeten of zouden moeten worden en voor degenen die een hekel hebben aan 'moeten', bestaat de term 'kunnen'.

Maar op een dag als vandaag kom ik niet veel verder dan zitten waar ik zit, muziek luisteren, mijmeren, dagdromen en bedenken wat ik nu zou moeten of kunnen doen.
Vooruit dan: Een blog schrijven, maar dat had ik niet gepland. Ik had opeens een laptop op schoot, zodoende...

Ik ben dus moe. mijn armen en benen voelen loom en zwaar, mijn hoofd voelt slaperig en bij alles wat ik bedenk aan bezigheden stel ik meteen vast dat het waarschijnlijk wel kan wachten tot morgen.
Ik ben moe en dat vind ik heel begrijpelijk want ik ben beperkt in kracht en energie en ik wil me niet laten beperken, dus als ik iets doe ga ik meteen te ver.
Gisteren deed ik dat, dus het klopt wel dat ik vandaag moe ben.

Maar ik heb gisteren wel genoten. Ik ben er namelijk op uit geweest. Eerst een vergadering, daarna lunch in de stad en toen nog even proberen of ik alweer fit genoeg ben om te kunnen shoppen.

De sfeer van de grote wereld daarbuiten vind ik altijd heerlijk. Eigenlijk voel ik die overal buiten mijn huisje, maakt niet uit of ik door een stil bos kuier of door een drukke stad loop. Elke plek heeft zijn eigen ritme, melodie en toonzetting, maar het lied altijd: 'Zindering'.

Vandaag zinder ik na. Mensen en plaatsen die ik gezien heb, vullen mijn herinnering. Er is helemaal geen ruimte voor iets anders dan na-denken en her-inneren. Ik ben vol en ik wil leeg worden om opnieuw te vullen.
Dat is het als ik moe ben.

Moe zijn is best fijn want dan weet ik dat ik eigenlijk alles heb gedaan wat ik kon: Tot daar en niet verder. Mijn portie energie zit weer in de wereld en nu mag iemand anders het oppakken om er het zijne (of hare) mee te doen.

Ik ga moe zijn tot het over is en dan doe ik het weer: Zinderen!

Een boek over mij??

Ik worstel ermee, met schrijven. Een goed boek heeft een begin, een midden en een eind. Het heeft ook een thema, een kern, één gegeven waar het hele verhaal zijn waarde aan ontleent.
En een boek heeft natuurlijk heel veel letters, woorden, zinnen.......

Iedereen zegt dat ik het vast en zeker kan, zo'n boek.....
Maar het is moeilijk. Ik heb niet de concentratie, het geduld en de discipline voor een heel boek. Tenminste: dat vrees ik.
Een boek schrijf je met aandacht en toewijding, een goed boek schrijf je in trance, zeggen sommige schrijvers.
Met al mijn jaren van aanmodderen en toch-maar-weer-proberen ervaring, weet ik dat het voor mij ook zo werkt. Die schrijverstrance is zalig, maar zo moeilijk vast te houden. -Waarom kan ik geen boek schrijven in één nacht?

En een boek over mij, over mijn leven? Ben ik zo interessant? Moet ik dat jongske beschrijven waarvan men ooit meende dattie autistisch was omdat hij zo stil en afstandelijk was. Ik deed jarenlang geen mond open en als ik de stilte doorbrak, kwam er een meteen boel lawaai uit waarmee ik mezelf probeerde te overschreeuwen.

Nu weer. Zie hoe ik sputter.
Ik heb een hele nacht niet geslapen omdat ik meende dat ik de ultieme opening voor het boek van mijn leven in mijn hoofd had, nouja: zo goed als....

Ik dacht aan mijn eerste dag op de technische school; Hoe ik dat gebouw met dat plein ernaast als een zielsverwant herkende. Hetzelfde stugge zwijgen en dezelfde vijand in ons binnenste: Testosteron.
En daarna beschrijf ik hoe ik probeerde te vergeten dat ik het enige meisje was temidden van meer dan duizend jongens. Dat lukte best goed, want ik was vermomd. Ik leek sprekend op die duizend stinkende klootzakjes die vijf dagen per week om me heen draaiden. Ik haatte hen en ik haatte mezelf. Ik haatte alles wat die school in- en uitliep. Ze kwamen daar om Man te worden en ze trokken mij mee.......

Dit is een schetsje, niks om over te tobben. Een opzetje heet dat geloof ik.

Maar goed, mijn moderne tiepmasjien heeft internet en steeds als ik afdwaal, dwaal ik ook een heel eind af. Daarnet was ik nog in Amerika. Daar heb ik naar het verhaal geluisterd van een hele mooie jonge vrouw die geboren is als een jongetje. Zij schrijft ook een boek over een jongetje in een verkeerd lichaam en hoe het is om dat lichaam te (laten) repareren.
Is haar verhaal dan mijn verhaal? Dus ik heb haar nog een stukje gevolgd en ik zag een leven wat toch heel anders was dan het mijne. Dan is haar verhaal toch niet mijn verhaal.

Misschien ben ik een beetje bang om mijn leven op te schrijven, want ik herinner me niet alles meer. Veel dingen waren alleen maar goed genoeg om zo snel en zo grondig mogelijk te vergeten.
Daarom voel ik me jaren jonger dan ik werkelijk ben. Ik heb een groot deel van mijn leven niet geleefd.
Heel veel jaren die niet meetellen. Wil ik die jaren nu losmaken?

Misschien ben ik ook een beetje bang dat ik door mijn boek straks iemand ben. Dat ik op TV moet komen en in de krant. Dat mensen mij op straat herkennen. Dat ik niet meer stilletjes kan zijn wie ik ben. Dat mensen me beschouwen als een goede bekende, terwijl ik hun niet eens ken.

Ik heb er vaak aan gedacht en ik denk dat ik het wel kan, maar ik wil het nog niet.
En ik ben wel zo ijdel dat ik het beste van het beste wil zijn.

Misschien moet ik vanavond gewoon op tijd naar bed. Lekker slapen, lekker dromen.
Het liefst het soort dromen wat uit moet komen, dan leer ik tenminste precies hoe ik het ga doen...

Alvast voor het nieuwe jaar....

Deze week vroeg iemand mij of ik al grote plannen heb voor 2012. De vraag had even goed kunnen zijn of ik al plannen heb voor de rest van mijn leven.
Zeker heb ik plannen, maar soms lijkt het gevaarlijk om die hardop uit te spreken want met elke omschrijving die ik ergens van geef, neemt de open ruimte die een plan inneemt af. Ik bedoel eigenlijk, dat mijn plannen niet echt een vaste vorm hebben. Of zou ik beter zeggen dat ik een omschrijving moet zoeken die de grenzen van het plan aangeeft maar niet de mogelijke inhoud?

Maar ondanks dat zijn er toch dingen die wel behoorlijk concreet zijn. Soms zelfs een handje geholpen door invloeden van buitenaf.
Zo heb ik al ruim twee jaar psychotherapie. Dat was destijds echt nodig, ik was mentaal 'door mijn hoefjes gezakt'. Hoe en wat en waardoor dat is gekomen is een lang en ingewikkeld verhaal, dus niet hier te vertellen.
De consulten waren heel vaak de bakens waarlangs ik mijn leven uitzette. Ik had gewoon niet de kracht om mijn eigen weg te kunnen volgen.
Dat de therapie zinvol is merk ik nu doordat ik me nu weer sterk en zelfverzekerd voel. Ik voel me zo goed en ik zie het leven met zoveel vertrouwen tegemoet, dat ik weer op mijn eigen kracht en intuïtie durf te vertrouwen, zelf meer dan ooit tevoren.
Tegelijkertijd verneem ik dat de vergoeding voor psychologische hulp na nieuwjaar vrijwel komt te vervallen.
Misschien is het heel goed mogelijk om via ander wegen toch nog een vergoeding te krijgen, maar het heeft voor mij geen hoge prioriteit meer. Ik besteed mijn tijd en energie nu liever aan een volgende stap ik mijn  leven.
Dus dit is een keus die ik eigenlijk niet hoef te nemen. Ik bedank mijn therapeute met respect en genegenheid. Ze heeft wat mij betreft erg goed werk gedaan, vanaf nu ga ik aantonen dat haar werk niet voor niets is geweest.

Misschien klinkt het nu vreemd als ik zeg dat ik toch niet op eigen houtje door het leven wil zwerven. Ik gun mezelf een Mentor. Ik weet nog niet wie dit zal zijn. Ik weet ook niet of ik deze persoon al ken of zelfs al een plek in mijn leven gegeven heb. ik heb wel besloten om nooit meer moederziel alleen te worstelen met de beren op mijn weg, want volgens mij was dat de belangrijkste oorzaak waardoor ik destijds door mijn hoefjes gezakt ben.

Ik heb me ook voorgenomen om genderdysforie en dus transseksualiteit, veel minder deel van mijn leven te laten zijn en veel meer een deel van mijn geschiedenis. Dat kan nu ook, want ik ben de magische grens gepasseerd tussen mezelf zijn of me mismaakt voelen.
Het zal een proces zijn wat enkele jaren mag duren, maar niet eindeloos. Ik heb wel gedachten, ideeën, over de manier waarop dit kan gebeuren en de weg of wegen die ik kan volgen, maar die die gedachten ga ik niet in mijn blog zetten. Dat is tussen mij en mijn Mentor, bijvoorbeeld.

Mijn levensinvulling krijgt ook een hele grote rol. op dit moment tekenen zich al meerdere kansen af, maar ik wil niet meer op goed geluk en op hoop van zegen zomaar ergens instappen. Dat heb ik al te vaak gedaan en het was heel vaak een dood spoor. De dingen waar ik echt in geloof wil ik beter leren kennen zodat ik goed weet hoe ik mijn leven zinvol in kan vullen. Wat zinvol is, weet ik uiteindelijk zelf het best. Dat heb ik diep van binnen altijd al geweten, maar ik durfde het nooit te uiten, want diep van binnen voelde ik me ook mismaakt en al op voorhand mislukt.

Ik wil een wereld kennen vol mensen die boeien en inspireren, niet meer de wereld waarin mensen zijn die dwingen en denigreren.

Vandaag hoorde ik een heerlijk gezegde: "Als ik mooi ben van binnen, is de wereld om me heen ook mooi".

Met dat gezegde in gedachten ga ik met een zucht van verlichting de toekomst tegemoet......