Deze week vroeg iemand mij of ik al grote plannen heb voor 2012. De vraag had even goed kunnen zijn of ik al plannen heb voor de rest van mijn leven.
Zeker heb ik plannen, maar soms lijkt het gevaarlijk om die hardop uit te spreken want met elke omschrijving die ik ergens van geef, neemt de open ruimte die een plan inneemt af. Ik bedoel eigenlijk, dat mijn plannen niet echt een vaste vorm hebben. Of zou ik beter zeggen dat ik een omschrijving moet zoeken die de grenzen van het plan aangeeft maar niet de mogelijke inhoud?
Maar ondanks dat zijn er toch dingen die wel behoorlijk concreet zijn. Soms zelfs een handje geholpen door invloeden van buitenaf.
Zo heb ik al ruim twee jaar psychotherapie. Dat was destijds echt nodig, ik was mentaal 'door mijn hoefjes gezakt'. Hoe en wat en waardoor dat is gekomen is een lang en ingewikkeld verhaal, dus niet hier te vertellen.
De consulten waren heel vaak de bakens waarlangs ik mijn leven uitzette. Ik had gewoon niet de kracht om mijn eigen weg te kunnen volgen.
Dat de therapie zinvol is merk ik nu doordat ik me nu weer sterk en zelfverzekerd voel. Ik voel me zo goed en ik zie het leven met zoveel vertrouwen tegemoet, dat ik weer op mijn eigen kracht en intuïtie durf te vertrouwen, zelf meer dan ooit tevoren.
Tegelijkertijd verneem ik dat de vergoeding voor psychologische hulp na nieuwjaar vrijwel komt te vervallen.
Misschien is het heel goed mogelijk om via ander wegen toch nog een vergoeding te krijgen, maar het heeft voor mij geen hoge prioriteit meer. Ik besteed mijn tijd en energie nu liever aan een volgende stap ik mijn leven.
Dus dit is een keus die ik eigenlijk niet hoef te nemen. Ik bedank mijn therapeute met respect en genegenheid. Ze heeft wat mij betreft erg goed werk gedaan, vanaf nu ga ik aantonen dat haar werk niet voor niets is geweest.
Misschien klinkt het nu vreemd als ik zeg dat ik toch niet op eigen houtje door het leven wil zwerven. Ik gun mezelf een Mentor. Ik weet nog niet wie dit zal zijn. Ik weet ook niet of ik deze persoon al ken of zelfs al een plek in mijn leven gegeven heb. ik heb wel besloten om nooit meer moederziel alleen te worstelen met de beren op mijn weg, want volgens mij was dat de belangrijkste oorzaak waardoor ik destijds door mijn hoefjes gezakt ben.
Ik heb me ook voorgenomen om genderdysforie en dus transseksualiteit, veel minder deel van mijn leven te laten zijn en veel meer een deel van mijn geschiedenis. Dat kan nu ook, want ik ben de magische grens gepasseerd tussen mezelf zijn of me mismaakt voelen.
Het zal een proces zijn wat enkele jaren mag duren, maar niet eindeloos. Ik heb wel gedachten, ideeën, over de manier waarop dit kan gebeuren en de weg of wegen die ik kan volgen, maar die die gedachten ga ik niet in mijn blog zetten. Dat is tussen mij en mijn Mentor, bijvoorbeeld.
Mijn levensinvulling krijgt ook een hele grote rol. op dit moment tekenen zich al meerdere kansen af, maar ik wil niet meer op goed geluk en op hoop van zegen zomaar ergens instappen. Dat heb ik al te vaak gedaan en het was heel vaak een dood spoor. De dingen waar ik echt in geloof wil ik beter leren kennen zodat ik goed weet hoe ik mijn leven zinvol in kan vullen. Wat zinvol is, weet ik uiteindelijk zelf het best. Dat heb ik diep van binnen altijd al geweten, maar ik durfde het nooit te uiten, want diep van binnen voelde ik me ook mismaakt en al op voorhand mislukt.
Ik wil een wereld kennen vol mensen die boeien en inspireren, niet meer de wereld waarin mensen zijn die dwingen en denigreren.
Vandaag hoorde ik een heerlijk gezegde: "Als ik mooi ben van binnen, is de wereld om me heen ook mooi".
Met dat gezegde in gedachten ga ik met een zucht van verlichting de toekomst tegemoet......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten