Vandaag is mijn dagbesteding: Moe zijn.
Vroeger kon ik me erg schuldig voelen over een dag als deze, maar ik heb inmiddels geleerd om me erover te verbazen.
De wereld is vol van dingen die gedaan moeten of zouden moeten worden en voor degenen die een hekel hebben aan 'moeten', bestaat de term 'kunnen'.
Maar op een dag als vandaag kom ik niet veel verder dan zitten waar ik zit, muziek luisteren, mijmeren, dagdromen en bedenken wat ik nu zou moeten of kunnen doen.
Vooruit dan: Een blog schrijven, maar dat had ik niet gepland. Ik had opeens een laptop op schoot, zodoende...
Ik ben dus moe. mijn armen en benen voelen loom en zwaar, mijn hoofd voelt slaperig en bij alles wat ik bedenk aan bezigheden stel ik meteen vast dat het waarschijnlijk wel kan wachten tot morgen.
Ik ben moe en dat vind ik heel begrijpelijk want ik ben beperkt in kracht en energie en ik wil me niet laten beperken, dus als ik iets doe ga ik meteen te ver.
Gisteren deed ik dat, dus het klopt wel dat ik vandaag moe ben.
Maar ik heb gisteren wel genoten. Ik ben er namelijk op uit geweest. Eerst een vergadering, daarna lunch in de stad en toen nog even proberen of ik alweer fit genoeg ben om te kunnen shoppen.
De sfeer van de grote wereld daarbuiten vind ik altijd heerlijk. Eigenlijk voel ik die overal buiten mijn huisje, maakt niet uit of ik door een stil bos kuier of door een drukke stad loop. Elke plek heeft zijn eigen ritme, melodie en toonzetting, maar het lied altijd: 'Zindering'.
Vandaag zinder ik na. Mensen en plaatsen die ik gezien heb, vullen mijn herinnering. Er is helemaal geen ruimte voor iets anders dan na-denken en her-inneren. Ik ben vol en ik wil leeg worden om opnieuw te vullen.
Dat is het als ik moe ben.
Moe zijn is best fijn want dan weet ik dat ik eigenlijk alles heb gedaan wat ik kon: Tot daar en niet verder. Mijn portie energie zit weer in de wereld en nu mag iemand anders het oppakken om er het zijne (of hare) mee te doen.
Ik ga moe zijn tot het over is en dan doe ik het weer: Zinderen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten