Vrijheid

Het woord wat boven deze blog staat, lijkt tegenwoordig ongeveer evenveel waard als een voordeelverpakking pleepapier van de LIDL.
Ik ga niet uitleggen waarom ik dat beweer; ik wil ook weleens ergens mijn billen mee afvegen.

Vrijheid is volgens mij de plicht om verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen doen en laten en de gevolgen daarvan. Ik neem zelf de vrijheid om hier niet over in discussie te gaan.

Maar afgezien daarvan. Ik wil graag een vrij mens zijn en ik besef heel goed dat ik dat niet kan zijn zonder samen te bestaan met andere mensen. Als ik die voorwaarde weglaat, verval ik in eenzaamheid of dictatuur.
Voor het één vind ik mezelf te aardig en voor het ander vinden de mensen die mij kennen me te aardig.

Het is niet mijn bedoeling om hier een beetje zwaar op de hand te gaan zitten zijn. Gedachten over vrijheid vallen niet uit de lucht. De laatste jaren is er in het land waar ik woon veel gepraat over vrijheid, daardoor heb ik er best vaak over nagedacht.
Diep in mij sluimert nu het gevoel dat ik in de afgelopen achtenveertig jaar mensen op afstand heb gehouden omdat ik niet de moed had om tegen iedereen te zeggen dat ze ongelijk hadden. Ik zat gevangen in een beeld wat niet klopte.
Ik was niet vrij want ik moest verantwoordelijkheden dragen die ik niet begreep, die ik me niet eigen kon maken.

Nu is dat anders, maar ik merk dat achtenveertig jaar mensenschuwheid diepe sporen in de ziel trekt. Ik voel me nog altijd heel onhandig in de omgang met anderen. Ook wel schuldig omdat ik zo lang niemand heb verteld wat er onder mijn oppervlakte leefde.

Ik voel me ook wel ongemakkelijk omdat niemand van mij lijkt te verwachten dat ik me anders opstel dan 'vroeger'. Niemand, behalve ik zelf.

Of moet ik er nog steeds aan wennen dat ik vrij ben om zelf te bepalen hoe ik me met andere mensen verhoud ?

Geslachtsrol

Een geslachtsrol is niet een kunstje, zoals een koprol. Het is ook niet iets wat je kunt eten, zoals een smulrol.
Het is hoe je bent en wat je doet; mannetje of vrouwtje (of juist niet het één of het ander)

Voor mij was het een levenlang een kwelling, want leven in het verkeerde lichaam is in feite geen van allen.
Het één kon ik niet en het ander durfde ik niet (het derde wilde ik niet).
Nu heb ik de knoop doorgehakt. Gelukkig.
Maar het is eigenlijk wel gek, want ook al weet ik nu heel goed dat 'het' eindelijk helemaal klopt, ik moet nog steeds vreselijk wennen.
Dat ik niet meer hoef proberen te zijn wat ik niet kon zijn is heerlijk. Er zijn nog wel momenten dat ik even terug dreig te vallen in die oude geslachtsrol, maar dat is dan een reactie op omstandigheden waar ik me niet prettig bij voel. Bijvoorbeeld niet zo lang geleden toen een aangeschoten meneer heel erg intieme vragen aan het stellen was en ook nog handmatig begon te onderzoeken of alles aan mij wel echt was.....

Sommige mannen menen dat ze daar het recht toe hebben.

Vroeger dacht ik dat zulk gedrag kwam doordat mannen eigenlijk geen raad weten met hun eigen mannelijkheid. De sociale druk en de hormonen en .. nouja, gewoon.. 'Man' zijn is iets wat sterker is dan hemzelf. Het is niet voor niks dat een uitgesproken mannenbolwerk als de katholieke kerk eindeloos blijft herhalen dat de geest sterk is, maar het vlees zwak.

Zo zag ik dat altijd in de eindeloze jaren waarin ik druk doende was zoveel mogelijk te voldoen aan het beeld wat ik van een man had.
Dat wonderlijke experiment heeft me één ding geleerd: Als je maar lang genoeg iets probeert te zijn wat je niet kunt zijn, wil je op het laatst alleen maar dood. Zo lang heb ik het net niet volgehouden.

Wat betreft Vrouw Zijn, heb ik tegenwoordig het gevoel dat ik voor mijn theorie geslaagd ben, maar nog zo'n beetje de hele praktijkopleiding te gaan heb. Ik hoor best vaak beweren dat er hoegenaamd geen verschil is tussen mannen en vrouwen. Die beweringen worden onderbouwd met opmerkingen als "Er zijn ook vrouwen die van voetbal houden, hoor!"

Waarom worden vrouwen die niet van voetbal houden dan nooit uitgescholden voor 'HooMoo!' ?

(echte mannen vinden dit vast een typisch staaltje vrouwenlogica. Ik bedoel maar.. )

Ik vind het niet erg om rolbevestigend vrouw te zijn. Wat dat betreft is een gebroken arm een fraai hulpmiddel. Daardoor is het op dit moment voor mij onmogelijk om precies uit te dragen hoe ik me werkelijk voel. In mijn gewone doen vond ik dat heel moeilijk, maar ik kreeg in elk geval nog regelmatig complimenten over mijn uiterlijk.
De afgelopen weken waren het tegendeel, met als dieptepunt de dag waarop ik 'meneer' werd genoemd.

En natuurlijk was het een man die dat zei.

Gelukkig is mijn arm aan het genezen en het voorjaar komt er aan. Als het goed is kan ik op 'rokjesdag' de truukendoos weer volop gebruiken.

Laat de mannen maar lekker naar me staren.
Rokjesdag is voor mij een tentamen en ik wil minstens een negen halen!

You Bet!

Kwetsbaar

Een paar weken geleden schrok ik van een reactie die ik kreeg op mijn blog. Sindsdien heb ik me meer dan eens afgevraagd of het misschien beter zou zijn hiermee te stoppen. Misschien het hele blog van het internet af gooien, of alles wat te persoonlijk is ertussenuit halen, of gewoon opnieuw beginnen.

Nu ben ik me ervan bewust dat het allemaal te maken heeft met veiligheid. Hoe kwetsbaar stel ik me op als ik eerlijk vertel wat mij beweegt en waar ik moeite mee heb, hoeveel verdriet en onmacht ik soms voel. Maar ook hoe blij ik kan zijn met bijna niks en hoe verbaasd ik kan zijn over mijn eigen leven?

In de afgelopen weken ben ik gaan letten op 'kwetsbaarheid'. Mijn eigen kwetsbaarheid, met name fysiek, was natuurlijk zeer actueel. Een gebroken arm kan erg leerzaam zijn in dat opzicht.
Ik heb hele verschillende, hele wonderlijke, manieren gezien waarop anderen zich kwetsbaar tonen.

De anderen waar ik nu aan denk, zijn niet de eerste de beste. Integendeel. Ik denk nu met name aan mensen die beroemd zijn of die aan de top staan in hun vakgebied.

Wat ik bij deze mensen vooral zie, is dat ze niet bang zijn voor tegenslag. Ik zie dat ze niet bang zijn om gezien te worden. Ze worden vaak gezien als heel sterk en dapper. Zelf zien ze dat helemaal niet zo. Ze worden vooral gedreven door een zeker soort nieuwsgierigheid.
Ik verbaas me er eigenlijk over hoe makkelijk het kan zijn om plezier in het leven te hebben.

Als ik eenmaal weet wat het betekent om een gebroken arm te hebben, houd ik op met huilen. Ik vreet een pijnstiller en ik ga de deur uit om wat leuks te beleven. Tegen de tijd dat de pijnstiller is uitgewerkt en alle anderen dronken beginnen te worden, ga ik gewoon weer naar huis. Na een beetje gekerm en nog een pijnstiller kruip ik moe maar voldaan in bed.
De volgende ochtend stel ik vast dat de mensen die het meest opvallen niet degenen zijn die het meest drukte en lawaai maken, maar dat degenen die het meest zichzelf zijn uiteindelijk de boventoon voeren.

Ik heb lang genoeg geprobeerd een druktemaker te zijn maar dat ligt me niet. De grijze massa is niet mijn natuurlijke biotoop.
Eigenlijk heb ik geen keus. Mijn blog hoort er gewoon bij.