Het woord wat boven deze blog staat, lijkt tegenwoordig ongeveer evenveel waard als een voordeelverpakking pleepapier van de LIDL.
Ik ga niet uitleggen waarom ik dat beweer; ik wil ook weleens ergens mijn billen mee afvegen.
Vrijheid is volgens mij de plicht om verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen doen en laten en de gevolgen daarvan. Ik neem zelf de vrijheid om hier niet over in discussie te gaan.
Maar afgezien daarvan. Ik wil graag een vrij mens zijn en ik besef heel goed dat ik dat niet kan zijn zonder samen te bestaan met andere mensen. Als ik die voorwaarde weglaat, verval ik in eenzaamheid of dictatuur.
Voor het één vind ik mezelf te aardig en voor het ander vinden de mensen die mij kennen me te aardig.
Het is niet mijn bedoeling om hier een beetje zwaar op de hand te gaan zitten zijn. Gedachten over vrijheid vallen niet uit de lucht. De laatste jaren is er in het land waar ik woon veel gepraat over vrijheid, daardoor heb ik er best vaak over nagedacht.
Diep in mij sluimert nu het gevoel dat ik in de afgelopen achtenveertig jaar mensen op afstand heb gehouden omdat ik niet de moed had om tegen iedereen te zeggen dat ze ongelijk hadden. Ik zat gevangen in een beeld wat niet klopte.
Ik was niet vrij want ik moest verantwoordelijkheden dragen die ik niet begreep, die ik me niet eigen kon maken.
Nu is dat anders, maar ik merk dat achtenveertig jaar mensenschuwheid diepe sporen in de ziel trekt. Ik voel me nog altijd heel onhandig in de omgang met anderen. Ook wel schuldig omdat ik zo lang niemand heb verteld wat er onder mijn oppervlakte leefde.
Ik voel me ook wel ongemakkelijk omdat niemand van mij lijkt te verwachten dat ik me anders opstel dan 'vroeger'. Niemand, behalve ik zelf.
Of moet ik er nog steeds aan wennen dat ik vrij ben om zelf te bepalen hoe ik me met andere mensen verhoud ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten